“หม่อมฉันเพียงแค่ทำหน้าที่…”
“เจ้ามิได้มีหน้าที่อะไรในกองทัพนี้ ไม่ใช่ทหารและไม่ใช่หมอ เจ้าแอบติดตามชายอื่นเข้ามาในกองทัพของข้า เพียงเท่านี้ก็สามารถ…”
“เช่นนั้นก็ทำตามประประสงค์เถิดเพคะ ยานี้หากเย็นแล้วจะขมมากหม่อมฉันวางตรงนี้นะเพคะ และจะไปเรียกหมอเฉินลู่มาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้พระองค์”
นางวางชามยาลงที่ข้างเตียงและจะเดินออกไป เว่ยอ๋องเห็นท่าทางเช่นนั้นจึงได้รีบตะคอกนางอีกครั้ง
“เดี๋ยว!”
ลี่ซินหยุดแต่ก็ไม่ได้หันมามอง ท่านอ๋องคว้ายานั้นดื่มรวดเดียวจนหมดและวางถ้วยยาอย่างแรงจนนางสะดุ้ง
‘แค่วางชามเสียงดังยังสะดุ้งดุจลูกแมว เช่นนี้น่ะหรือจะอยู่ในกองทัพ เจ้ามันสตรีดื้อดึง ข้าควรจะทำเช่นไรกับเจ้าดีนะ’
“เจ้าบอกว่าข้าต้องเปลี่ยนผ้าพันแผล ก็มาเปลี่ยนให้ข้าสิ”
“แต่ว่าพระองค์...”
“ข้าไม่อยากพูดบ่อย ๆ จะมาหรือไม่มา”
ลี่ซินเองก็เกลียดเขาที่เป็นเช่นนี้เช่นกัน แต่ก็ยอมที่จะหันมามองค้อนและรีบจัดผ้าชุ
