“พ่ะย่ะค่ะ ครั้งนี้คุณหนูอันคงจะโกรธ…”
“เหลวไหล! ข้าทำทุกอย่างเพื่อปกป้องความปลอดภัยของนางและส่งนางกลับมาเมืองหลวงอย่างปลอดภัย มีอะไรไม่พอใจข้าอีก เหตุใดจึงเป็นคนไร้เหตุผลเช่นนี้”
“ท่านอ๋องจะเข้าวังหลวงไปรายงานเรื่องการศึกกับฝ่าบาทก่อนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”
“รีบไปบอกลี่ซินให้เตรียม… หึ ข้าลืมไปว่านางไม่อยู่แล้วนี่ ต้าอู๋เจ้ารีบไปเตรียมชุด ข้าจะเข้าวัง”
ต้าอู๋รีบไปจัดการตามที่ท่านอ๋องรับสั่งทันที เว่ยอ๋องเดินเข้ามาในห้องอักษรที่เดิมทีอันลี่ซินมักจะมานั่งโต๊ะที่เขาจัดให้ใหม่ข้าง ๆ แต่เมื่อเดินเข้ามากลับพบเพียงโต๊ะที่ว่างเปล่าแม้แต่กระดาษสักแผ่นก็ไม่เหลือ เขาจึงหันไปมองภาพดอกเหมยที่แขวนอยู่หลังโต๊ะของเขาและเดินเข้าไปหาภาพนั้นอย่างใจลอย
“เจ้ามันเก่งเรื่องปั่นหัวคนหรืออย่างไรกัน เหตุใดต้องทำเรื่องวุ่นวายเช่นนี้ ข้าไม่อยากให้เจ้าอยู่ใกล้บุรุษอื่นมันผิดมากนักหรือ ข้าแค่อยากให้เจ้าอยู่ในที่ที่ปลอด
