ต้าอู๋ไม่ได้พูดอะไรอีกเมื่อท่านอ๋องหันหลังเพื่อเดินกลับจวน เขารู้ว่านางกลับมาถึงจวนได้สามวันแล้ว แต่ก็ไม่แปลกใจที่ลี่ซินไม่คิดที่จะไปเหยียบตำหนักอ๋องของเขาอีก
สองวันมานี้เว่ยซ่างเจวี๋ยเอาแต่เฝ้ามองนางอยู่ทุกวัน และวันนี้เป็นครั้งแรกที่ลี่ซินออกมานอกจวน เขาจึงได้มีโอกาสเดินตามนางตั้งแต่ออกจนกลับถึงสกุลอันอย่างปลอดภัย
“อีกสองวันจะต้องเข้าเฝ้า เช่นนี้พระองค์จะทรงกราบทูลฝ่าบาทว่าอย่างไร ก่อนหน้านั้นก็ใช้ข้ออ้างว่าพระชายาป่วยแต่ครั้งนี้เห็นทีจะใช้ข้ออ้างนั้นไม่ได้แล้ว”
“ครั้งนั้นถูกราชโองการผูกมัดเพื่อให้หมั้นหมาย ครั้งนี้คงต้องทูลเสด็จพ่อไปตามตรง หากว่านางไม่อยากเป็นพระชายาของข้าอีกต่อไปแล้ว”
“แต่ว่า… พระชายาทรงตั้งครรภ์แล้วนะพ่ะย่ะค่ะ”
“นี่เป็นสิ่งที่เจ็บปวดมากที่สุด ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าความรู้สึกเสียใจที่ถูกทอดทิ้งเป็นเช่นไร ไม่คิดเลยว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสรักใครสักคนอย่างจริงใจเช่นนาง ล
