“อ๊าา!!”
เสียงของลี่ซินเริ่มแหบพร่าลงไปทุกที แม้ว่าทั้งคืนจะไม่ได้พูดอะไรเลยก็ตาม กว่าที่เว่ยอ๋องจะยอมปล่อยให้นางได้ลุกจากเตียงก็เกือบจะเข้ายามอู่ไปแล้ว (12.00 น.) ท่านอ๋องสั่งให้ยกสำรับขึ้นมาให้ที่ห้อง เพราะคิดว่าลี่ซินคงจะเดินออกไปไม่ไหว
“ให้ข้าป้อนหรือไม่”
“ไม่ต้องเพคะ”
“หืม… ว่าอย่างไรนะ พูดใหม่อีกทีสิ”
ลี่ซินเผลอตัวตะคอกเขาไปเพราะความเคยชิน แต่บัดนี้มือที่สั่นและขาที่แทบไร้ความรู้สึกเตือนให้นางรู้ว่า ไม่ควรจะไปแหย่พยัคฆ์ที่พร้อมตะครุบเหยื่อเช่นเว่ยอ๋องจะดีกว่า
“หม่อมฉันกินเองได้เพคะ”
“อ้อ เช่นนั้นเองหรือ แต่ข้าคิดว่ามือเจ้าสั่น ๆ นะลี่ซิน”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ เพคะ หม่อมฉัน…”
“เคล้ง!”
ตะเกียบที่ถืออยู่ในมือหลุดตกพื้นทันที ลี่ซินไม่เข้าใจว่าเหตุใดเว่ยอ๋องยังคงมีเรี่ยวแรงเหมือนเดิม ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยหรืออ่อนเพลียเหมือนนาง แต่พอนึกอีกทีเขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ ก็ย่อมมีแรงกำลังมาก
