หนึ่งปีต่อมา...
ร่างบางต้องวิ่งสลับไปมาระหว่างสองแฝดที่กำลังเริ่มอ้อแอ้ แฝดผู้พี่เป็นเพศชายชื่อว่าปอ ส่วนแฝดคนน้องเป็นเพศหญิงชื่อว่าป่าน สองเด็กน้อยที่เกิดมา เป็นแก้วตาดวงใจของคนทั้งบ้าน ฌาณนั้นหลงลูกเป็นอย่างมาก เขาแทบจะไม่ออกไปไหนเลยในวันหยุด เพราะเขาต้องการที่จะอยู่กับบุตรตัวน้อยทั้งสอง ชดเชยเวลาที่เขาต้องออกไปทำงาน
“น้องปอครับ..อิ่มยังครับลูก” ฌาณกล่าวเมื่อเขารับเด็กน้อยมาจากภรรยาสาว
“อ้อ...เอิ้ก....” เสียงเด็กน้อยพยายามส่งเสียงเพื่อคุยกับบิดา ในขณะที่น้องป่านกำลังดื่มนมของมารดาต่อจากพี่ชาย
“ดูสิริน ลูกกำลังพยายามพูดกับฉัน” ฌาณกล่าวด้วยความดีใจ ที่เด็กน้อยมีท่าทางต้องการที่จะสื่อสารกับเขา
“คุณก็เวอร์ไป น้องปอเขาก็อ้อแอ้ตามประสาเด็กนั่นแหล่ะค่ะ” ไอรินหัวเราะท่าทางของสามีที่ดูเห่อลูกจนเวอร์ไปหมด
“ไม่นะ ฉันไปอ่านมา พัฒนาการเด็กอายุสามเดือน สามารถแยกเสียงบิดามารดาออกแล้วนะ แล้วดูท่าน
