“แง....” เสียงของน้องปอร้องไห้ขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ฌาณก็งงเพราะบุตรชายก็อยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่พอเขาคลำไปที่แพมเพิร์สเท่านั้น เขาก็พบว่ามันหนัก น่าจะมาจากปัสสาวะของเด็กชายตัวน้อยที่มีจำนวนมาก จนทำให้เด็กน้อยรู้สึกอึดอัด
“โอ๋ๆ .....อย่าร้องนะครับเดี๋ยวพ่อดูให้ หนูอึดอัดใช่มั้ยครับ”
เสียงของฌาณช่างอ่อนโยนเหลือเกิน เขาวางลูกน้อยลงที่เบาะรองนอนราคาแพง ก่อนที่จะถอดกางเกงออก แล้วจัดการถอดแพมเพิร์สที่หนักอึ้งออกจากร่างน้อยของบุตรชาย
“โถๆๆ ...พ่อขอโทษนะครับที่ไม่ได้ดู เดี๋ยวพ่อจัดการให้น้องปอรับรองสบายตัวแน่นอน” เมื่อปลดปล่อยความอึดอัดออกไป เสียงร้องไห้ของเด็กชายก็ค่อยๆ สงบลง ไอรินได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยความสุข เธอไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายอย่างฌาณ จะสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้โดยไม่รังเกียจแต่อย่างใด ทั้งที่เขาสามารถเรียกพี่เลี้ยงมาทำก็ได้ แต่เขาต้องการที่จะดูแลบุตรทั้งสองด้วยตนเอง นั่นยิ่ง
