เฌอแตมยิ้มรับลมอ่อน ๆ ในยามเย็น ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งไม่ไกลจากคอนโดของเขา โดยมีไคเรนเป็นคนเข็นรถให้ท่ามกลางต้นไม้ใหญ่ที่ทอดร่มเงาสองข้างทาง ลมเย็นพัดผ่านใบไม้ให้พลิ้วไหวเบา ๆ บ้างร่วงลงมาอย่างนุ่มนวลเต็มพื้นหญ้า
ที่นี่ค่อนข้างสงบกว่าที่ประจำที่หญิงสาวชอบไป จึงให้ความรู้สึกผ่อนคลายไปอีกแบบ แต่ก็ล้วนแล้วรู้สึกเย็นชื่นหัวใจเพราะมีธรรมชาติคอยฮีลใจก็เหมือนเป็นการรักษาร่างกายอีกทาง
"ทำคุณลำบากอีกแล้ว" เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่เฌอแตมรู้สึกว่าตัวเองตกเป็นภาระ ทำเขาต้องลำบากและแบ่งเวลาชีวิตที่ยุ่งมากอยู่แล้ว ดันยุ่งมากกว่าเดิม
"จะขอโทษผมอีกเหรอครับ" ชายหนุ่มว่าอย่างรู้ทัน จะไม่ให้เขาเดาถูกได้อย่างไร เท่าที่รู้จักกันเฌอแตมพูดทั้งขอบคุณขอโทษนับครั้งไม่ถ้วน
"ผมรับแค่คำขอบคุณเท่านั้นครับ เพราะฉะนั้นหยุดขอโทษผมได้แล้ว"
"ขอบคุณค่ะคุณไคเรน" เฌอแตมยอมทำตามโดยการเงยหน้าบอกเขา จากนั้นก็กล่าวคำขอบคุ
