"บอสดื่มน้ำให้ใจเย็นก่อนนะคะ ถึงมือหมอแล้วเฌอแตมต้องไม่เป็นไร" ภัณฑารักษ์ใหม่อดไม่ได้ที่จะยื่นน้ำเปล่าเย็น ๆ ให้คนเดินไปเดินมา ตอนนี้จิตใจเขาอยู่แต่กับคนในห้อง ภาพเลือดไหลและคราบเลือดที่ติดฝ่ามือทำใจเขารู้สึกไม่ดีและวิตกกังวล
"ขอบคุณครับ แต่ผมไม่หิว ขอโทษด้วยครับ" แม้ในตอนคร่ำเครียดไคเรนก็ยังคงความสุภาพ จากนั้นก็วนเวียนหน้าห้องด้วยความรู้สึกหลาย ๆ อย่าง ทั้งความกลัว ความกังวล ความเป็นห่วง ถาโถมเต็มไปหมด ไม่เป็นอันจะทำอะไร คิดเรื่องไหน กระทั่งเวลาจะผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วคุณหมอข้างในก็ยังไม่ออกมาบอกข่าวคราวให้เขารู้ดีขึ้นเลย
"ไคเรน..." เสียงอันคุ้นเคยที่กำลังวิ่งเข้ามาพร้อมใครอีกสองคนมาถึงตัวไคเรนในเวลาต่อมา
"นาน่า" ไคเรนจดจ้องครอบครัวที่มีทั้งพ่อแม่และน้องชายมากันครบ
"ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไรหนูแตมจะต้องปลอดภัย" แน่นอนว่านานะรู้ดีที่สุดว่าเขารู้สึกอะไร เท่านั้นก็โผเข้ากอดลูกชายเอาไว้ลูบแผ
