"ผมทำให้คุณตื่นหรือเปล่าครับ" คนที่เพิ่งเดินเข้ามาชะงักเล็กน้อยหลังจากที่ออกไปรับลมที่ระเบียงอยู่นานสองนานก็เห็นคนที่หลับไปแล้วกำลังมองเขาไม่ผละออก
"เปล่าค่ะ แต่ฉันตื่นสักพักแล้ว คุณออกไปทำอะไรเหรอคะ?" เจ้าของใบหน้าคมคายพูดอะไรไม่ออก จะบอกว่าเขาเองก็ออกไปสูดอากาศเพื่อปลดปล่อยความโศกเศร้าก็กลัวจะสะกิดใจของอีกฝ่าย
"ผม...ออกไปคุยกับนาน่าครับ ไม่อยากเสียงดังรบกวนคุณ"
"จริงเหรอคะ..." นัยน์ตาแดงก่ำของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวไม่ปักใจเชื่อ
"ครับ ว่าแต่ทำไมคุณไม่นอนต่อครับ ดึกมากแล้วนะ" ไคเรนรีบเปลี่ยนเรื่อง นั่งลงตรงเก้าอี้ข้าง ๆ แล้วลูบหัวเธออย่างเอ็นดู เห็นทีไรก็อดสงสารไม่ได้ ชีวิตเขาและเธอกำลังจะดีอยู่แล้ว…
"ฉันนอนไม่หลับค่ะ ฉันฝันถึงเขา..." เฌอแตมน้ำตาคลออีกระลอก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตารับรู้ถึงความทรมานของเธอที่จะต้องดำเนินชีวิตต่อไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่ตรง
