ตอนที่17
1354 คำ
เช้าวันแรกบนเกาะร้าง..
“คุณพ่อตื่นเช้าจังเลยนะคะวันนี้”
“พ่อไม่ได้ตื่นเช้าแต่ยังไม่ได้นอนต่างหาก”
“จริงหรอคะ แล้วทำไมคุณพ่อถึงไม่นอน”
“ก็พ่อกลัวน้องปิ่นได้รับอันตรายไงคะ”
“คุณพ่อเอาเสื้อไปใส่นะคะ น้องปิ่นตื่นแล้ว”เด็กหญิงยื่นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ให้ผู้เป็นพ่อ
“เมื่อคืนหลับเป็นไงบ้าง”ชายหนุ่มถามลูกสาวในขณะที่ติดกระดุมเสื้อ
“ที่นอนแข็งไปหน่อยค่ะ ว่าแต่คุณพ่อไม่ง่วงหรอคะ”
“ไม่ง่วงเลย”ผู้เป็นพ่อบอกไม่ง่วงแต่กลับหาวแล้วรีบเอามือปิดปาก
“หนูว่าคุณพ่อต้องง่วงแน่ๆเพราะคุณพ่อหาว”
“พ่อว่าเราออกไปเล่นน้ำทะเลกันมั้ย”ชายหนุ่มพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของลูกสาว
“แต่ว่าคุณพ่อยังไม่ได้นอนเลย”
“พ่อไม่อยากนอน พ่ออยากไปเล่นน้ำทะเล”
“งั้นเราชวนคุณแม่ไปด้วยสิคะ”
“แต่ว่าคุณแม่ยังไม่ตื่นเลยนะ เราปล่อยคุณแม่นอนต่อดีกว่า พอคุณแม่ตื่นแล้วเดี๋ยวก็ออกไปตามเราเอง”
“ก็ได้ค่ะ”
“งั้นไปกันเลยยย”ผู้เป็นพ่ออุ้มลูกสาวขึ้นจากนั้นก็ตรงไปยังน้ำทะเลบริเวณใกล้ๆกับเรือลำเล็กที่พวกเขาจอดทิ้งไว้ สองพ่อลูกเล่นน้ำทะเลท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆที่ได้จากพระอาทิตย์ขึ้นในยามเช้า
“คุณแม่มาเล่นน้ำด้วยกันสิคะ”เมื่อเด็กหญิงเห็นผู้เป็นแม่เดินเข้ามาใกล้ก็รีบชวนเล่นน้ำ
“นี่คุณไม่รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนเลยใช่มั้ยถึงได้ออกมาเล่นน้ำอย่างสบายใจ”
“แล้วคุณจะให้ผมทำอะไรบนเกาะร้างนี่”
“ก็หาวิธีขอความช่วยเหลือเพื่อที่เราจะได้ออกไปจากเกาะนี้ไง”
ชายหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นก็ตระหนักได้ว่าต้องหาวิธีจุดไฟให้ติดโดยใช้น้ำมันเชื้อเพลิงที่เหลืออันน้อยนิดให้เป็นประโยชน์
“เราต้องเอาน้ำมันที่เหลือเอามาให้ได้”พูดจบชายหนุ่มก็วิ่งกลับเข้าไปยังที่พักพิง สักพักเขาเดินกลับมาที่เรือพร้อมกับกิ่งไม้ยาวประมาณข้อศอก
“คุณทำอะไร”เมื่อหญิงสาวเห็นชายหนุ่มถือเพียงกิ่งไม้เล็กๆกลับมาก็เกิดความสงสัย
“ขอเศษผ้าหน่อย”
“เศษผ้าของฉันหรอ?”
“ใช่”
ด้วยความที่ชุดของเธอที่สวมใส่อยู่นั้นเป็นผ้าบางๆและมีเศษผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยประกอบอยู่ด้วยหลายชิ้น เขาจึงเลือกมองว่าเสื้อของเธอเหมาะแก่การใช้มากที่สุด
“คุณฉีกเอาไปเลย แรงฉันไม่พอ”
“ยืนนิ่งๆไว้นะ”พูดจบชายหนุ่มก็ฉีกเอาผ้าบางๆออก จากนั้นก็ใช้ผ้านั้นพันกิ่งไม้เฉพาะส่วนปลายยอด
“คุณพ่อคะ เราจะทำอะไรกัน?”เด็กหญิงเดินตามหลังผู้เป็นพ่อที่กำลังเดินถือกิ่งไม้กลับเข้าไปยังที่พักพิงอีกครั้ง
“เรากำลังจะก่อไฟกัน”เมื่อถึงที่พักพิงเขาก็ใช้กิ่งไม้ที่ถูกหุ้มด้วยเศษผ้าและผ่านการจุ่มน้ำมันแล้วถูๆไปที่ก้อนหินที่เหมาะแก่การจุดไฟมากที่สุด ชายหนุ่มใช้ความพยายามในการจุดไฟอยู่นานพอสมควรจนกระทั่งเขาทำสำเร็จในที่สุด
“เย้!คุณพ่อเก่งที่สุดในโลก”เด็กหญิงตบมือพร้อมกับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“เราจะรอดออกจากเกาะนี้แล้ว”หญิงสาวเข้าสวมกอดชายหนุ่มเป็นการขอบคุณที่เขาพยายามก่อไฟจนสำเร็จ
“ถ้าผมคิดวิธีนี้ได้ตั้งแต่เมื่อวานเราคงไม่ต้องทนนอนหนาวกัน”ชายหนุ่มตัดพ้อด้วยความรู้สึกผิดต่อลูกและภรรยา
“ถ้าวันนี้ยังไม่มีคนมาพบเรา อย่างน้อยๆคืนนี้เราก็จะได้นอนแบบอุ่นๆ”หญิงสาวปลอบชายหนุ่มซึ่งเป็นสามี
“ตอนนี้เรามีไฟแล้ว คุณไปหาฟืนมาเพิ่มนะ ส่วนผมจะไปหาปลา”
“แล้วคุณจะไปจับปลายังไง”
“บนเรือเล็กเหมือนจะมีอุปกรณ์จับปลาอยู่”
“แล้วลูกจะอยู่กับใคร?”
“ให้ลูกไปกับคุณเพราะผมต้องใช้สมาธิในการจับปลา”
เมื่อทั้งสองจัดแจงหน้าที่กันเรียบร้อยแล้วก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง
“แม่คะ เดี๋ยวหนูช่วย”เมื่อเด็กหญิงเห็นผู้เป็นแม่แบกกิ่งไม้แห้งกลับไปด้วยความทุลักทุเลร่างเล็กจึงอาสาช่วยแบก
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้สบายมาก”
“ก็หนูอยากช่วย”เด็กหญิงเริ่มงอแงเมื่อโดนผู้เป็นแม่ปฏิเสธ
“อ่ะ อยากช่วยก็ช่วย”หญิงสาววางเศษไม้แห้งทั้งหมดลงแล้วคัดเอาอันเล็กๆให้ลูกสาว จากนั้นสองแม่ลูกก็ช่วยกันแบกกลับไปยังที่พักพิงโดยที่ผู้เป็นแม่เดินนำส่วนลูกสาวนั้นเดินตามต้อยๆ
“คุณแม่คะ น้องปิ่นหิวน้ำ”
“รอถึงที่พักเดี๋ยวแม่ให้กินนมนะ เพราะเราไม่มีน้ำดื่ม”
“เรากินน้ำในทะเลได้มั้ยคะ?”เด็กหญิงถามผู้เป็นแม่ด้วยความไร้เดียงสา
“ไม่ได้เด็ดขาด เพราะน้ำในทะเลมันเค็มมาก ถ้าเรากินเข้าไปจะยิ่งทำให้กระหายน้ำเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ทันทีที่หญิงสาวกับลูกถึงที่พักมันเป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มกลับเข้ามาพร้อมกับปลาหนึ่งตัวขนาดเท่าฝ่ามือ
“เราจะได้กินปลาแล้ว”เด็กหญิงตาลุกวาวเมื่อเห็นปลาที่กำลังดิ้นไปมาอยู่ในกำมือผู้เป็นพ่อ
“ไม่ฆ่ามันก่อนหรอ”
“ผมไม่กล้าฆ่ามัน”ชายหนุ่มแสดงความเมตตาต่อปลาที่หามาได้อย่างทุลักทุเล
“งั้นเอามานี่เดี๋ยวฉันจัดการเอง”หญิงสาวรับปลามาจากชายหนุ่มจากนั้นเธอก็ทุบมันกับก้อนหินเมื่อปลาตัวนั้นยังไม่ตายเธอก็ใช้ก้อนหินทุบมันซ้ำจนปลาหยุดดิ้น
“คุณแม่น่ากลัวจังเลย”
“ถ้าเราไม่ฆ่ามันก่อนนำมาย่าง มันจะตายแบบทรมานกว่านี้”พูดจบเธอก็นำปลาที่เพิ่งฆ่าเสร็จไปล้างน้ำทะเลจากนั้นเธอก็เสียบมันไว้กับกิ่งไม้แล้วย่าง
“ตัวเดียวน่าจะไม่พอเดี๋ยวผมไปหามาเพิ่มนะ”พูดจบเขาก็กลับไปหาปลายังบริเวณที่เขาจับมันได้ ส่วนหญิงสาวนั่งเฝ้าปลาพร้อมกับให้นมลูกสาวไปด้วย
“คุณแม่คะ ทำไมมันไม่ค่อยมีน้ำเลย”
“น่าจะเป็นเพราะแม่ได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ น้ำนมก็เลยน้อย”
“งั้นคุณแม่กินปลาเยอะๆนะคะ จะได้มีน้ำนมเยอะๆ”พูดจบเด็กหญิงก็ดูดนมผู้เป็นแม่ต่อ
ถึงแม้น้ำนมของเธอในตอนนี้มีเพียงน้อยนิดแต่ก็พอช่วยให้ลูกสาวกระหายน้ำได้ชั่วคราว
“กลับมาแล้ววว”เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงชายหนุ่มกลับเข้ามาพร้อมกับปลาตัวเท่าเดิม แต่ครั้งนี้เขาจัดการกับมันเรียบร้อยเพราะปลาอยู่ในสภาพพร้อมเสียบไม้ย่าง
“คุณเป็นคนไปหาปลามา คุณต้องกินก่อน”หญิงสาวยื่นปลาที่พร้อมทานให้กับชายหนุ่ม
“ทำไมคุณกับลูกไม่ทานก่อน ไม่กลัวลูกหิวหรอ”
“ลูกเพิ่งกินนมไป”
“กินแค่นมมันไม่อิ่มหรอก ต้องกินปลาด้วย”
“ก็ฉันอยากให้คุณกินเป็นคนแรก ไปจับปลาครั้งต่อไปจะได้หมานๆไง”
“อ่ะๆกินก็กิน”ชายหนุ่มกินปลาคำแรกโดยที่หญิงสาวเป็นคนป้อน
“อีกคำ”หญิงสาวเตรียมป้อนชายหนุ่มอีกครั้งแต่เขาปฏิเสธ
“ป้อนลูกก่อนเลย ส่วนผมรอกินตัวนี้”ชายหนุ่มชี้ไปยังปลาตัวที่เขากำลังย่าง
“ให้คุณแม่กินก่อนเพราะคุณแม่จะได้มีน้ำนมเยอะๆ”
“ไม่ต้องห่วงแม่หรอก เพราะตอนนี้เรากินเพื่อประทังหิวไปก่อน กินเสร็จเราก็จะไปหาปลามาเพิ่ม”หญิงสาวอธิบายเหตุผลจนเด็กหญิงยอมกินปลาที่เธอป้อน
- ผู้เขียน
