ตอนที่9
719 คำ
ณ บ้านสวนตากอากาศซึ่งตั้งอยู่กลางเขาทางภาคเหนือ
“คุณแม่ขา ไหนคุณพ่อบอกว่าจะมาหาเราวันนี้ทำไมหนูไม่เห็นคุณพ่อ”
“เดี๋ยวก็มา”
“แต่นี่มันจะค่ำแล้วนะคะ คุณแม่โทรถามคุณพ่อได้มั้ยคะว่าถึงไหนแล้ว”
“งั้นรอแม่สักครู่นะพอดีลืมโทรศัพท์ไว้ในบ้าน”
“ค่ะคุณแม่”
“พี่โปรดแม่ฝากน้องหน่อยนะ”
“ครับแม่”
หลังจากผู้เป็นแม่เดินกลับเข้าไปในบ้านสองพี่น้องก็นั่งเล่นกันตามปกติ
“พี่โปรดทำไมคุณแม่เข้าไปบ้านนานจัง น้องเบื่อเล่นของเล่นนี่แล้ว”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือน งั้นเราเข้าไปในบ้านกัน”
“ไม่เอา ถ้าเข้าไปเดี๋ยวจะไม่ได้เล่นอีก”
“ก็ปัดเบื่อของเล่นแล้วไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่เราหาอย่างอื่นเล่นกันดีกว่า”
“ปัดอยากเล่นอะไรหล่า”
“พี่โปรดเห็นดอกไม้สวยๆที่อยู่ตรงโน้นมั้ย”
“เห็นแต่แม่ไม่ให้เราเดินไปไหนไกล เพราะแถวอาจมีสัตว์อันตราย”
“ไปแป๊บเดียวแม่ไม่รู้หรอก”
“ไม่เอาเดี๋ยวแม่จับได้ ถ้าจับได้เราจะโดนทำโทษนะ”
“ก็น้องอยากได้ดอกไม้นั่น”
“งั้นปัดนั่งรอนี่นะเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้”
“โอเคค่ะ”
หลังจากพี่ชายเดินออกไปได้ไม่นานผู้เป็นน้องสาวก็สังเกตเหตุเห็นว่าตรงพุ่มไม้มีการขยับ ด้วยความรู้อยากเห็นเธอจึงเดินไปดู แต่แล้วไม่นานเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น และนั่นจึงทำให้ผู้เป็นพี่ชายที่กำลังเด็ดดอกไม้ได้เพียงดอกเดียวรีบกลับมาหาน้องสาวด้วยความเป็นห่วง ส่วนผู้เป็นแม่ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ก็วิ่งออกมาจากบ้านด้วยความตื่นตระหนก แต่แล้วเมื่อผู้เป็นแม่และลูกชายมาถึงก็พบว่าเด็กหญิงได้หมดสติไปแล้ว
“โปรดน้องเป็นอะไร”
“โปรดก็ไม่รู้ครับแม่”
“จะไม่รู้ได้ไงในเมื่ออยู่กับน้อง”
“โปรดไปเด็ดดอกไม้ให้น้อง”
ทันทีที่ผู้เป็นแม่ได้ยินดังนั้นก็หาบาดแผลตามร่างกายลูกสาว
“ให้ตายเถอะน้องโดนงูพิษฉก”ทันทีเมื่อรู้ว่าลูกสาวไม่ใช่แค่เป็นลมหมดสติผู้เป็นแม่ก็รีบอุ้มลูกสาววิ่งไปหาคนขับรถซึ่งพักอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักเท่าไหร่นัก
“รีบขับรถไปโรงพยาบาลด่วน”
“ครับๆคุณผู้หญิง”
“อีกนานมั้ยกว่าจะถึงโรงพยาบาล”
“ถ้าขับรถไปกันเองประมาณครึ่งชั่วโมงครับแต่ผมว่าเราโทรเรียกรถฉุกเฉินมารับตรงปากทางดีกว่าเพราะหัวใจคุณหนูหยุดเต้น”
“ไม่จริง! แกเอาอะไรมาพูด ลูกฉันยังไม่ตาย”ผู้เป็นแม่รับไม่ได้เมื่อได้ยินว่าหัวใจลูกสาวหยุดเต้น
“ผมไม่ได้จะสื่อว่าคุณหนูเสียแล้วนะครับ แค่จะบอกว่าอาการแบบนี้ต้องรีบทำการปั๊มหัวใจโดยด่วน”
“โปรดโทรเรียกรถโรงบาลให้แม่ที”
“ครับแม่”
เมื่อเด็กหญิงถูกส่งตัวเข้าไปยังห้องฉุกเฉินแล้ว ผู้เป็นแม่ก็ยังคงร้องไห้อยู่ด้านนอกโดยมีลูกชายอยู่เคียงข้าง
“แม่ครับหมอออกมาแล้ว”
“หมอคะลูกสาวฉันเป็นไงบ้าง”ผู้เป็นแม่ดิ่งตรงเข้าไปหาหมอด้วยท่าทีของคนที่ยังคงมีหวัง
“หมอเสียใจด้วยนะครับ น้องได้รับการช่วยเหลือช้าไป”
“ไม่จริงๆ”ผู้เป็นแม่ปล่อยโฮหน้าห้องฉุกเฉินจากนั้นก็หมดสติจนถูกส่งตัวเข้ารักษาแล้วเหลือเพียงเด็กชายที่นั่งรออยู่ข้างนอกโดยมีพยาบาลคอยปลอบ
“โปรดน้องเป็นยังไงบ้าง แล้วแม่อยู่ไหน”
“พ่อครับโปรดขอโทษ”เด็กชายโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวน้องก็ปลอดภัย”
“พ่อครับน้องไม่อยู่แล้ว”
“ว่าไงนะ!”ผู้เป็นพ่อย่อตัวลงแล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของลูกชายเอาไว้แน่นพร้อมกับจ้องใบหน้าที่เลอะไปด้วยคราบน้ำตา
“พ่อครับน้องไม่อยู่กับเราแล้ว”
ทันทีที่ผู้เป็นพ่อได้ยินดังนั้นก็เข่าทรุดต่อหน้าลูกชาย
เมื่อชายหนุ่มนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นในอดีต น้ำตาแห่งความรู้สึกผิดก็ค่อยๆไหลอาบแก้ม
- ผู้เขียน
