บทที่ 12
สหายเก่า
“อ่า ลูลู่ ข่าวลือนั่นข้ามิได้เชื่อเลย...”
“เชื่อหรือไม่ยามนี้ไม่สำคัญ อดีตเป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ข้าไม่อยากนึกถึง”
“อ่า นั่นสิ ว่าแต่เจ้ามาผู้เดียวหรือ เป็นถึงฮูหยินจวนแม่ทัพ ผู้ติดตามของเจ้าไปที่ใดแล้วเล่า?” หลันหลี่น่ายังคงเอ่ยกระทบกระทั่งนางอย่างเปิดเผย นี่หรือหรือสหายซึ่งเคยให้ใจ สายตาของนางมืดบอดไปชั่วขณะ ทว่ายามนี้ดวงตาทั้งสองข้างสว่างแล้ว
“ข้าหนีมาน่ะ”
“หา!”
“นะ หนีหรือ?”
“อืม ท่านพี่ให้คนตามประกบข้าจนเกินไป เพราะท่านพี่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่กลัวว่าจะมีผู้ใดใช้ข้าเป็นจุดอ่อนเล่นงานน่ะสิ ทว่างานเทศกาลเช่นนี้ข้าอยากออกมาเลือกซื้อของขวัญให้ท่านพี่ด้วยตนเอง ข้าจึงแอบหนีออกมาน่ะ”
“มิได้นะ ทำเช่นนี้ท่านแม่ทัพอาจจะเดือดร้อนในภายหลังได้”
“นั่นสิ ข้าว่าเจ้ารีบกลับจวนเถิด ลูลู่”
หลันหลี่น่าและเหวินหยวนดูเป็นห่วงนางเหลือเกิน หากทว่ามันน่าขบขันเสียจนฟางจื่อลู่หลุดหัวเร
