บทที่ 16
เจ้าเป็นข้อยกเว้น
เมื่อผ่านพ้นป่าทึบออกมา แสงจันทร์ส่องสว่างไปทั่วทั้งผืนนภา จึงมองเห็นรอยช้ำบนใบหน้าของนางชัดเจน คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ
“เอ่อ รอบนี้ข้ามิได้แตะตัวท่าน แต่เป็นท่านที่แตะตัวข้านะเจ้าคะ”
รอบก่อนนางจำได้ว่าบุรุษโกรธ ทว่ายามนั้นนางดีใจที่อันเนี่ยนเจินกลับมาอย่างปลอดภัย และอยากจะสัมผัสว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าคืออันเนี่ยนเจินจริงๆ ยิ่งบุรุษแสดงท่าทีรังเกียจนางยิ่งมั่นใจว่านี่คือสามีในสัญญาแต่งงานของนางไม่ผิดแน่
ในรอบนี้นางจึงเอ่ยออกไปเพื่อให้บุรุษรู้ว่า นางมิได้เป็นผู้เริ่มก่อน เช่นนั้นหากรู้สึกตัวแล้ว อย่าได้ถือโทษโกรธนาง
“ข้ารู้”
“ข้าได้ยินมาว่าท่านมิชื่นชอบให้ผู้ใดแตะต้อง...” เอียงคอถามด้วยความฉงนสงสัย ช่วงนี้การกระทำของอันเนี่ยนเจินนั้นแปลกไปจากเดิม
“อืม” เป็นเพียงคำตอบสั้นๆ ทว่ามิได้ทำให้สตรีตัวน้อยหายเคลือบแคลงใจเลย หากทว่าเป็นอีกหนที่บุรุษกดสาย
