บทที่ 17
สตรีนางใดมิอาจย่างกรายเข้ามา
…คอยดูเถอะ มาว่าอันฮูหยินเป็นอสรพิษ อีกทั้งท่าทีไร้มารยาทเช่นนี้ ข้าจะรายงานเรื่องนี้ให้กับท่านแม่ทัพ!...
ยามนั้นเองเสียงฝีเท้าของอาชาก็ดังขึ้น เป็นเสียงของผู้ใดไม่ได้นอกเสียจากเสียงอาชาของอันเนี่ยนเจิน ดวงหน้าของหลันหลี่น่าพลันยิ้มอย่างมีมารยา
ในขณะที่ฟางจื่อลู่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ คิดแล้วคิดอีกว่าในดีตนางทนเป็นเพื่อนกับหลันหลี่น่า รักและเอ็นดูนางถึงเพียงนั้นได้เช่นไรกัน
“รออันใด มิรีบลุกขึ้นไปต้อนรับสามีของเจ้าล่ะ?”
“ข้าไม่อยากให้เจ้าเจอกับท่านพี่เนี่ยนเจิน ฉะนั้นข้าจึงไม่ไป”
“หวาดกลัวว่าข้าจะได้เข้ามาอยู่ในจวนแทนเจ้ากระนั้นหรือ?”
“อย่าดูหมิ่นท่านพี่ของข้าถึงเพียงนั้นเลย”
อันเนี่ยนเจินนั้นมิใช่บุรุษที่โง่เขลาถึงขนาดโดนภาพลักษณ์ของหลันหลี่น่าหลอกลวงได้กระมัง ฟางจื่อลู่อยากจะรู้จริงๆ หลันหลี่น่าเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว แม้ว่าที่นี่จะเป็นจวนสก
