บทที่ 18
ฉีกสัญญาดีหรือไม่
“ทว่า...!” สตรีตัวน้อยตัวแข็งทื่อ เมื่อปลายนิ้วชี้ของบุรุษยื่นออกมาจรดที่ริมฝีปากของนาง ฟางจื่อลู่ก้าวถอยหลังหนีห่างจากสัมผัสนั้นด้วยความไม่คุ้นชิน ดวงตากลมเบิกกว้าง จ้องมองบุรุษนิ่ง
“เรียกท่านพี่น่ะดีแล้ว”
เอ่ยเช่นนั้นก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ฟางจื่อลู่อยู่กับความวุ่นวายใจแต่เพียงผู้เดียว
...ช่วงนี้คล้ายกับท่านแม่ทัพถึงเนื้อถึงตัวเหลือเกิน หรือข้านึกคิดไปเอง?...
อันเนี่ยนเจินรู้สึกร้อนผ่าวที่ปลายนิ้วแค่เพียงสัมผัสอันแผ่วเบา... ความรู้สึกรังเกียจผู้คนแค่เพียงสัมผัสนั้น หนนี้ก็มิได้เกิดกับนาง ทว่ากับผู้อื่นยังคงอยู่ ที่เป็นเช่นนี้หมายความว่าเช่นไรกันแน่ อีกทั้งหัวใจของตนยังเต้นระรัวเช่นนี้ มิอาจคิดหาคำตอบได้เลย...
หลังจากวันนั้นอันเนี่ยนเจินก็เทียวมาหาฟางจื่อลู่ถึงเรือนนอนของนางไม่เว้นวัน โดยที่ฝ่ามือหนามักจะสัมผัสร่างกายของนางทุกครา กระทั่งคืนหนึ่งอันเนี่ยนเ
