มิลินทร์เสียเวลาอยู่ในห้องน้ำร่วมสิบนาที ก่อนที่เธอจะล้างหน้าล้างตาออกมาทำงานด้วยจิตใจที่เลื่อนลอย ตอนนี้มิลินทร์เหมือนอยู่ท่ามกลางกองมรสุมที่ถูกสร้างขึ้นเพราะกรณ์
แล้วเย็นวันนี้เธอก็ต้องขึ้นไปเสิร์ฟอาหารให้กรณ์อีก แล้วเธอจะต้องทำอย่างไรถึงจะรอดพ้นจากเงื้อมือเขา มิลินทร์ทำได้แต่ถอนหายใจ มิลินทร์ต้องท่องเอาไว้ว่าเธอต้องอดทนอยู่ที่นี่เพื่อมารดาของเธอ
มิลินทร์มีอาการซึมจนวิฑูรย์เพื่อนเด็กเสิร์ฟด้วยกันสังเกตได้ เขาจึงเดินเข้ามาถามไถ่อาการของมิลินทร์
"ลินทร์มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ทำไมดูซึมๆไป" วิฑูรย์ถามด้วยความเป็นห่วงเพื่อนร่วมงาน
"มีปัญหานิดหน่อยจ้า เดี๋ยวมันคงผ่านไป" มิลินทร์หันมายิ้มเศร้าๆให้กับวิฑูรย์ วิฑูรย์ได้แต่มองด้วยความเป็นห่วง แต่หากมิลินทร์ไม่พูดออกมาเขาก็คงไม่กล้าซักไซร้เธอ
"เดี๋ยวเราไปทำงานต่อก่อนนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ปรึกษาเราได้" วิฑูรย์กล่าวก่อนเดินออกไป แล้วหันกลับมามองด้วย
