“คุณพูดมากจังเลยนะคะ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะหึงอีกเหรอคะ”
“หึงสิ ถึงคุณจะแต่งงานกับผมแล้วหรือมีลูกให้ผมอีกสักครึ่งโหล หึงก็คือหึงอยู่ดี ผมไม่ชอบให้คนมองคุณไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้คุณ ผมหวงได้ทุกเวลาและคิดว่าชาตินี้ก็คงไม่หายหรอก”
“เฮ้อ แล้วแบบนี้จะไปทำงานได้อย่างสงบเหรอคะ ทำไมไม่พาฉันไปด้วยเสียเลยล่ะคะ”
“ไม่ได้ ผมไม่มีทางให้คุณไปที่ลำบากแบบนั้นเลิกคิดได้เลย ทำไมจู่ ๆ ถึงได้พูดแบบนี้”
“ทีคุณไม่เห็นจะกลัวความลำบากเลยนี่คะทำไมฉันจะไปลำบากกับคุณด้วยไม่ได้ฉันเองก็เคยทำงานในโรงพยาบาลนะคะ หากตอนนี้เก็บของก็น่าจะ…อื้อ… อื้อ ต้าเว่ยเดี๋ยวก่อน”
เขาหันมาจูบเธอแรง ๆ และเริ่มแรงขึ้นจนเธอรู้สึกว่านี่คือการลงโทษจากเขา เธอคิดแบบนั้นจริง ๆ หากว่าเขาไปที่แบบนั้นได้ทำไมเธอจะติดตามไปช่วยเขาไม่ได้ล่ะ เพราะเรื่องยาของหม่าเซินกับกองทัพเธอก็จัดการให้เรียบร้อยแล้ว
“อย่าพูดแบบนี้อีก คุณรับปากผมแล้วว่าจะอยู่ดูแลคุณย
