ตอนที่19
1052 คำ
“เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ” สริตาตัดบทเมื่อเห็นว่าตัวเองเอาชนะเชอริแดนไม่ได้ “เราต้องคืนห้องนี้ตอนสิ้นเดือน เธอจะไปอยู่ที่ไหนกัน” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องพูด ซึ่งสิ้นเดือนที่เธอพูดถึงก็จะมาถึงในอีกสองสามวันนี้แล้ว และพวกเธอก็ต้องย้ายออกไปเพราะหมดสัญญาเช่าเช่นเดียวกัน
เธอน่ะรู้อยู่แล้วว่าจะต้องกลับบ้าน แต่เชอริแดนนี่สิ อีกฝ่ายมาจากนอร์ธแคร์โรไลน่า และตั้งใจว่าจะอยู่ทำงานที่นิวยอร์กต่อไปน่าจะเป็นการดีกว่า ซึ่งเธอว่าจะถามหลายทีแล้วว่าเชอริแดนจะย้ายไปอยู่ที่ไหน แต่ไม่สบโอกาสสักทีไม่เหมือนกับวันนี้
“ฉันได้งานที่ออลซีซั่น” เชอริแดนตอบ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง “เริ่มต้นเดือนพอดีเลย ฉันคงย้ายไปอยู่ที่ที่ถูกกว่านี้น่ะ”
ตอนนี้เธอก็มองหาไว้แล้ว เหลือแต่วางเงินประกันก็สามารถเข้าไปอยู่ได้เลย ถึงห้องจะเล็กกว่านี้และดูเก่ากว่าที่นี่มาก แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อนั่นคือที่ที่เธอพอจะจ่ายไหวเท่านั้น
พอได้ยินอย่างนั้นสริตาก็ดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะเอ่ยชักชวนเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็ว
“บ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากออลซีซั่นนะ เธอไปอยู่บ้านฉันก่อนไหม”
“แต่ว่า...”
เชอริแดนมีท่าทีลังเล เธอรู้ว่าสริตาร่ำรวยมหาศาล การคบกันของเธอกับอีกฝ่ายนั้นหลายคนมักจะมองว่าเธอเกาะเพื่อนสนิทกิน มีแต่เธอกับสริตาที่รู้ดีว่าความจริงเป็นอย่างไรจึงไม่เคยสนใจเสียงซุบซิบเหล่านั้นแม้แต่น้อย โดยเฉพาะที่มันเกิดขึ้นเนื่องจากจู่ๆ สริตาก็ตัดเหล่าเพื่อนเที่ยวของตนเองไปจนหมดแล้วหันมาตั้งใจเรียนและใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่แต่กับเธอเท่านั้น
“ไปเถอะ” สริตาคะยั้นคะยอ “ยังไงฉันก็อยู่คนเดียวอยู่แล้ว มีเธอไปอยู่เป็นเพื่อนฉันก็จะได้ไม่เหงาไง”
การอยู่กับเชอริแดนช่วยให้สริตาดีขึ้นมากเพราะเธอมีเพื่อน และไม่ได้รู้สึกว่าตนเองว้าเหว่อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป และเธอก็ไม่อยากแยกจากเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ดีต่อเธออย่างจริงใจคนนี้ไปเช่นเดียวกัน จึงอยากให้เชอริแดนอยู่ด้วยกัน
เชอริแดนก็เห็นความคิดนั้นในดวงตาของเพื่อนสนิท ในที่สุดเธอก็ใจอ่อนจนได้
“ตกลง แต่ขอจ่ายค่าเช่าได้ไหม ฉันอยู่ฟรีๆ แล้วเกรงใจ” หญิงสาวยื่นข้อเสนอ แต่สริตาปฏิเสธ
“ไม่ต้องเกรงใจ คิดว่าอยู่เป็นเพื่อนกัน แล้วถ้าเธอพร้อมจะย้ายตอนไหนก็บอกฉันได้”
สริตาให้ทางออกกับเพื่อน เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าถูกบีบคั้นต่อไป
เชอริแดนจึงส่งยิ้มกว้างให้อีกฝ่ายพร้อมกับพูดว่า “ขอบใจนะ”
คราวนี้สริตาขยับตัวอย่างกระตือรือร้นพลางพูดด้วยน้ำเสียงแจ่มใสว่า
“งั้นเริ่มเก็บของกันได้เลย”
พูดจบเจ้าตัวก็กระโดดลงจากเตียงแล้วเริ่มเก็บข้าวของของตนเองส่วนที่เหลือ แล้วค่อยโทร.ไปหาคนที่บ้านให้มาช่วยขนของที่เธอจะนำกลับไป
-------------------------
สริตาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้าหลังจากที่เธอนั่งลงตรงข้ามกับอีกฝ่ายในคาเฟ่เล็กๆ แต่น่ารักไม่ไกลจากที่พักของเธอเท่าไรนัก
ตั้งแต่หนึ่งปีที่เกิดเรื่องร้ายแรงในชีวิตของเธอ พี่คาร์ลก็เป็นคนหนึ่งที่แวะมาเยี่ยมเยียนเธอเสมอ จนทำให้เธอกับเขาสนิทสนมกันไปโดยปริยาย อย่างน้อยเดือนละครั้งเธอกับเขาก็จะนัดกินข้าวด้วยกัน และการที่คาร์ลทำอย่างนั้นก็ทำให้สริตารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เคว้งคว้างบนโลกใบนี้เพียงลำพัง อย่างน้อยเธอก็ยังมีญาติหนุ่มคนนี้ เวลาอยู่กับเขาทำให้เธอรู้สึกคล้ายกับว่าพี่ชายของเธอยังอยู่กับเธอเสมอ
หลังจากที่กินขนมหวานที่สั่งมาไปได้จนเกือบจะหมดแล้ว คาร์ลที่ชวนคุยเรื่องอื่นๆ ก็วกกลับมายังเรื่องของเธอจนได้ ชายหนุ่มส่งยิ้มอบอุ่นให้กับเธอขณะที่เอ่ยถามอย่างห่วงใยว่า
“ซีเรียนจบแล้วใช่ไหม คิดจะทำอะไรต่อไป”
สริตาขบริมฝีปากแน่น ก้มหน้าก้มตาตักเค้กขึ้นมาก่อนจะกินมันคำหนึ่ง จากนั้นเมื่อกลืนเค้กผลไม้นั้นลงคอไปแล้ว จึงยอมตอบคำถามของลูกพี่ลูกน้องว่า
“ซียังไม่รู้เลยค่ะพี่คาร์ลว่าซีควรจะทำยังไงต่อไปดี”
น้ำเสียงเรียบเรื่อยราวกับไม่ใส่ใจอะไรของหญิงสาวทำให้คนฟังยืดตัวตรง เขาจ้องมองสริตาด้วยสายตาเคร่งขรึมคล้ายกับจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“พี่ว่า...”
ชายหนุ่มเอ่ยแล้วหยุดไปเฉยๆ เสียอย่างนั้น จนทำให้คนตัวเล็กกว่าที่สนใจเอาแต่กินเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มอย่างสงสัย แล้วกระตุ้นคนที่จู่ๆ ก็หยุดพูดไปเสียเฉยๆ ว่า
“ว่าอะไรคะ”
คาร์ล ดาร์ลิงตันถอยหายใจยาว ท่าทางของชายหนุ่มเคร่งเครียดเสียจนเธอยังสัมผัสได้ และนั่นพลอยทำให้สริตาขยับตัวตรงและทำสีหน้าเคร่งเครียดตามชายหนุ่มไปด้วย
“อย่าหาว่าพี่ยุ่งเลยนะ” เขาออกตัวก่อนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ราวกับลังเลว่าจะพูดดีหรือไม่ ทว่าเมื่อเห็นสริตามองเขาด้วยสายตาคาดคั้น ชายหนุ่มจึงเอ่ยต่อไปในที่สุด “แต่ซีแน่ใจเหรอว่าแอชตัน แอดดิสันไว้ใจได้”
คำถามนั้นทำให้สริตาถึงกับขมวดคิ้วฉับ ครางในลำคอด้วยความสงสัยเต็มเปี่ยมทันที “หือ?” ขณะที่หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำอย่างห้ามไม่อยู่ด้วยความรู้สึกไม่สู้ดี
สริตาอาจจะเกลียดแอชตัน ทว่าเธอไม่เคยคิดถึงแง่ที่เขาไว้ใจไม่ได้มาก่อนเลย
- ผู้เขียน
