“ฮือ...พี่ชาย!” สริตากอดพี่ชายตัวเองแน่นขณะที่ร้องไห้เสียงดังอย่างสิ้นความอดทน “หนูนึกว่าพี่...พี่ตายไปแล้ว”
เธอแทบจะพูดประโยคสุดท้ายไม่ออก รู้สึกเหมือนตัวเองตายแล้วเกิดใหม่ ความสิ้นหวัง ความเจ็บปวดที่เกาะกินใจเธอมาอย่างยาวนานคล้ายกับฝันร้ายตื่นหนึ่ง
และตลอดระยะเวลาสองปีที่อยู่โดดเดี่ยวนั้นเหมือนกับฝันร้ายจริงๆ...
ขอบคุณสวรรค์ ขอบคุณพระเจ้าที่พี่คริสเตียนยังไม่ตาย...ขอบคุณจริงๆ
“พี่ก็เหมือนกัน”
คริสเตียนเองหัวเราะทั้งน้ำตา ชายหนุ่มปล่อยให้น้ำตาไหลอย่างเงียบงันโดยสิ้นความอับอาย ชีวิตของเขาเองก็เหมือนกับตายแล้วเกิดใหม่ แม้ว่าเขาจะจดจำช่วงเวลาที่หายไประหว่างสองปีนั้นไม่ได้เลยก็ตาม
ทว่าเรื่องนั้นไม่สำคัญเท่ากับการที่เขายังมีชีวิตอยู่...
แอชตันปล่อยให้สองพี่น้องซึมซาบกับความรู้สึกของการได้กลับมาเจอกันอีกครั้งอยู่นาน จนกระทั่งเขาสบตากับคริสเตียนที่ส่งยิ้มมาให้และอีกฝ่ายก็มองเขาอย่างดีใจเ
