ภายในห้องพักของโรงพยาบาล
“ริก…กลับมาแล้วเหรอ” จัสมินระบายรอยยิ้มให้คนตรงหน้า ซ้ำยังเผลอปรี่เข้าไปพยุงคนตัวโตกว่าอัตโนมัติในยามที่พบหน้ากัน
“กลับมาแล้วครับ ไม่ต้องพยุงผมก็ได้”
“ได้ไงล่ะ เจ้าหน้าที่เขาส่งหน้าห้องเหรอ ทำไมไม่เข้ามาส่งในห้องล่ะ ทีตอนมารับยังมารับในห้องเลย ทำไมถึงสองมาตราฐาน” คนเป็นพี่บ่นอุบ มือเรียววางลงบนท่อนแขนแกร่งพยุงริกเตอร์ไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว
“ผมขอเขากลับเองแหละ”
“อะไรนะ!”
“ผมบอกว่าผมขอเขากลับเอง” ริกเตอร์อมยิ้มให้กับท่าทางของคนเป็นพี่ รู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นห่วงเขาที่สุดในโลก
“ทำไมทำแบบนั้นล่ะริก”
“ไม่เป็นไรเลย ผมไหว สบายดีไม่ได้อาการหนักขนาดนั้นซะหน่อย” คำพูดของริกเตอร์ทำคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวใบหน้าคมคายตาละห้อย
เอาจริงๆ จัสมินไม่ได้อยากได้ยินคำพูดอะไรแบบนี้เลย
“พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้นซะหน่อย ที่พูดเพราะพี่เป็นห่วงนะ”
“รู้ครับ กอดหน่อย ขอกำลังใจ
