วันต่อมา
“มาแล้วๆ” จัสมินก้าวขาเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยหลังจากที่ไปยืมหนังสือที่ทางโรงพยาบาลมีไว้ให้มาส่งต่อให้กับผู้เป็นน้อง
“มันมีแค่นี้เองอ่ะ พี่ก็ไม่รู้จะหยิบอะไร เลยหยิบมาสองเล่ม” ริกเตอร์กลอกกลิ้งลูกตาไปมาระหว่างหนังสือทั้งสองเล่ม สุดท้ายหลุดเสียงหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้น
“หนังสือธรรมมะกับนิตยสารดารานี่นะ”
“ก็มันมีแต่แบบนี้นี่นา มันมีแต่หนังสือเก่าๆ ทั้งนั้นเลย อย่างนิตยสารก็เป็นเล่มสามถึงสี่ปีที่แล้ว เล่มนี้ถือว่าล่าสุดที่สุดแล้วนะ” จัสมินยัดเยียดนิตยสารที่มีดาราขึ้นหน้าปกใส่มือให้กับผู้เป็นน้อง แอบอมยิ้มและรู้อยู่แล้วว่าริกเตอร์จะต้องหลุดขำอย่างแน่นอน
“ผมไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้สักหน่อย”
“งั้นนายก็อ่านหนังสือธรรมะสิ”
“อันนั้นก็ไม่เอา หนังสือทั่วไปอ่ะไม่มีเลยเหรอ”
“ไม่มีน่ะสิ มันก็มีอยู่แค่นี้นายก็เลือกเอาเองละกันว่าจะอ่านหนังสือธรรมะหรือจะเปิดนิตยสารที่ในนั้นมีแต่คนสวยๆ” ริก
