สะดุดรักมาเฟียร้าย

ค่าตัว

ม่านฟ้าตัวอ่อนลงกวินรีบประคอกเธอลงนอนที่โซฟา

"คุณ...คุณ..ถึงกับเป็นลมเลยหรอ"

กวินมองคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนโซฟา ใบหน้าเธอดูอิฐโรยอย่างเห็นได้ชัด เสื้อเชิ้ตตัวเล็กที่เขากระชากกระดุมหลุดหายไปหมด ทำให้เสื้อแยกออกจากกัน เผยให้เห็นอกสวยกับหน้าท้องที่เเบนราบ

กวินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

จนต้องหันหน้าไปมองที่อื่น

"บ้าชิบ..ทำยังกับไม่เคยเห็นไปได้"

เขาบ่นให้ตัวเอง

[ก๊อกๆๆ!..!]

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา

กวินรีบไปนั้งบังตัวม่านฟ้าไว้ เพราะตอนนี้เธอโป๊อยู่เขาไม่ตองการให้ใครเห็นนอกจากเขาคนเดียว

"ไอโตใครใช้ให้พวดเข้ามาแบบนี้วะ"

"เออ..ขอโทษครับนาย"

โตมรรีบหันหลังให้เมื่อเห็น ปฏิกิริยาของเจ้านายอย่างรู้งาน

"เออ...ทำไมเธออยู่แบบนั้นละครับนาย"

"น่าจะเป็นลม มึงออกไปเอากะละมังกับผ้ามา"

"ครับนาย"

โตมรรีบออกไปทำตามคำสั่งนาย

กวินอุ้มเธอเดินเขาไปด้านหลังที่ทำเป็นห้องนอนเผื่อยามฉุกเฉิน เขาวางเธอลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ

แล้วเขาก็เดินออกมาจากห้องนอน

"น้ำกับผ้ามาแล้วครับนายให้ผมเรียกเด็กขึ้นมาช่วยไหมครับ"

โตมรเข้ามาพร้อมกะระมังกับผ้าผืนเล็ก

"เอาวางไว้แล้วก็ออกไปได้เเล้ว"

กวินสั่งลูกน้อง

"แล้วจะให้เด็กขึ้นมาช่วยไหมครับ"

"ไอ้โตฉันสั่งแค่ไหนทำแค่นั้น"

"ครับนาย"

โตมรรีบถอยออกไป

"เป็นไงพี่ นายกับอีหนูคนนั้นเงียบไปเลย"

"พวกมึงระวังปากไว้ กูว่าจากอีหนูพวกมึงต้องหัดเรียกนายหญิงแล้วแหละ"

พูดเสร็จโตมรก็เดินออกไปทันที

ปล่อยให้บอดี้การ์ดสองคนมองหน้ากันแบบงงๆ

กวินเดินกลับเข้ามาในห้องเขาเช็ดตัวให้เธอ เขาถอดเสื้อพนักงานโยนทิ้งไปข้างเตียงใส่ไว้ก็ไม่มีประโยชน์

"อืมมม.."

เธอคลางออกมาเหมือนขัดใจอะไร

กวินมองกวางน้อยที่ตอนนี้ท่อนบนมีแค่บราลูกไม้น่ารักตัวเดียว ผิวขาวละมุนกับกลิ่นหอมอ่อนของเธอนั้นมันทำให้กวินร้อนรุ่มขึ้นมาทันที เขารีบเช็ดตัวให้เธอแล้วห่มผ้าให้ ส่วนตัวเองรีบเดินเข้าห้องน้ำไป

"เธอทำให้ฉันดูแย่ม่านฟ้า"

เขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาช่วยตัวเองแบบนี้ทั้งที่มีผู้หญิงมากมายที่พร้อมจะขึ้นเตียงกับเขา

กวินที่กำลังรีดพิษออกจากมังกรที่ตอนนี้มันขยายใหญ่จนปวดตุบๆ เขาหลับตา จินตนาการว่าเธอคุกเข่าอยู่ตรงนี้

"อ่าาา...ยายตัวแสบ"

กวินถึงกับคำรามเมื่อพิษถูกพ่นออกมา

กวินเดินเข้ามาในห้องนอนที่มีคนตัวเล็กนอนคุดคู๊อยู่อย่างสบายตัว

"หึ...หลับสบายเชียวนะยายตัวแสบ"

เขาพูดกับเธอ เขามองนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน เขาเดินอ้อมไปล้มตัวลงนอนอีกข้างหนึ่ง กะว่าจะนอนพักเล่นๆแต่ก็ เผลอ หลับไป

"กรี๊ดดด..."

กวินสะดุ้งขึ้นด้วยความตกใจ

"หยุด"

เขาตะโกนใส่เธอ ที่นั้งหลับหูหลับตากรี้ด

ม่านฟ้าตกใจลืมตามองเขาตาเเป๋ว หยุด

กรี้ดทันที

"คุ..คุณ..ทำอะไรฉัน"

"แล้วคิดว่าไง"

ม่านฟ้าคิดแต่คิดไม่ออก ความจำสุดท้ายคือเขาดึงเสื้อเธอจนกระดุมขาดหมด

"เสื้อ"

เธอนึกได้เลยก้มมองตัวเอง

พบว่าบนตัวเธอมีแค่บราตัวเดียว เธอรีบดึงผ้าห่มมาคุมตัวไว้ เธอคิดอะไรไม่ออก ช่างเถอะ ตอนนี้รีบออกไปจากที่นี้ก่อน

เธอมองหาเสื้อตัวเองพบว่ามันกองอยู่ที่พื้นเธอรีบไปหยิบมันขึ้นมา

กวินนอนมองเธออย่างอารมณ์ดี

ม่านฟ้าเอาเสื้อขึ้นมาดูพบว่ากระดุมขาดหมดใส่ไม่ได้เเล้ว

"คุณมีเสื้อให้ยืมไหมค่ะ"

"ไม่มี"

"แล้วฉันจะกลับยังไง"

เธอหันซ้ายหันขวามองหาตู้เสื้อผ้าไปเปิดดูก็ไม่มีเสื้อผ้าสักตัว

(อะไรของยายนี้ นี้ฉันไม่มีความหมายเลยหรอ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นป่านนี้คงได้ควบกันขึ้นสวรรค์ไปแล้ว)

กวินคิดในใจอย่างหงุดหงิด

"ไม่อยากรู้แล้วหรอว่าฉันทำอะไรเธอมั่ง"

"ไม่ค่ะ...ถึงมันจะเกิดหรือไม่เกิดฉันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว แต่ถ้ามันเกิดขึ้นขอแค่บอกฉันจะได้ป้องกันผลที่จะตามมา"

"นี้เธอกลัวว่าจะท้องกับฉันหรอ"

"ฉันไม่ควรกลัวหรอค่ะ"

เธอย้อนถามเขา

"ก็ดี แต่ผมไม่ได้ทำอะไรคุณ ผมไม่ชอบมีอะไรกับคนที่ไม่มีสติมันไม่เร้าใจ และอีกอย่างผมไม่ชอบบังคับใจใคร"

"ค่ะ งั้นตอนนี้คุณช่วยหาเสื้อให้ฉันสักตัวได้ไหมคะ ฉันจะกลับห้อง"

ทางเลือกเดี๋ยวที่เธอมีคือต้องขอร้องเขา เพราะเขาเป็นเจ้าของที่นี้แค่เสื้อตัวเดียวไม่ใช้เรื่องยาก

"ผมอนุญาตให้นอนที่นี้คืนหนึ่ง"

"ไม่ค่ะ ฉันจะกลับห้อง"

กวินมองหน้าเธอ นี้เขาไม่มีความหมายกับเธอจริงหรอ

"ผมไม่มีเสื้อให้ เลือกเอาก็แล้วกันนะว่าจะนอนที่นี้หรือจะออกไปสภาพนั้นในเวลานี้"

เขาแกล้งล้มตัวลงนอนทำเป็นไม่สนใจเธอ

ม่านฟ้ารู้สึกหมั่นไส้เขาขึ้นมา เธอจ้องมองเขาแล้วเธอก็ยิ้มออก

"เสื้อคุณไงคะ"

"เสื้อผม"

กวินก้มมองตัวเอง เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว

"อยากได้"

เขาถามยิ้มๆ

ม่านฟ้าพยักหน้างึกๆ

"ได้สิ"

ม่านฟ้ายิ้มออก

"แต่ต้องมาถอดเอาเองนะ"

เขาขยับตัวนั้งพิงหัวเตียงกึ่งนั้งกึ่งนอน

รอยยิ้มบนหน้าเธอหายไปทันที

"คุณก็ถอดให้หน่อยสิคะ"

"ผมจะนับหนึ่งถึงสิบ ถ้าคุณไม่มาถอดเอาก็นอนนี้คืนนี้"

"1"

"2"

"เดียวสิค่ะ"

"3"

"คนบ้า"

"4"

"ก็ได้"

ม่านฟ้ารีบพุ่งตัวไปหาเขาที่เตียง

"ฮ่าาๆๆ"

เขาหัวเราะชอบใจ เธอนั้งอยู่ข้างเขารีบปลดกระดุม กระดุมก็ปลดอยากชะมัด

"สี่แล้วนะคุณถ้าถึงสิบยังถอดไม่เสร็จก็อด"

"5"

"ไม่นะ"

"6"

"คุณขี้โกง"

"7"

ม่านฟ้าปลดกระดุมไม่ถนัดเธอโดดขึ้นไปนั้งค้อมตัวเขาไว้ ใช้แขนสองข้างหนีบผ้าห่มไว้ที่ตอนนี้มันหยุดลงมาโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเพราะเธอมัวแต่ใจจดใจจ่อกับการปลดกระดุม

"8"

"เดียวสิค่ะ..จะเสร็จแล้ว"

"9"

ม่านฟ้ารีบเอามือปิดปากเขาไว้ข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งก็รีบปลดกระตุมที่เหลือเม็ดสุดท้าย โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าการที่เธอทำแบบนั้นมัน ล่อแหลมขนาดไหน

"เสร็จแล้ว.."

เธอดึงเสื้อเขาออกจากกันเผยให้เห็นอกผายและหน้าท้องที่มีกล้ามเป็นมัดๆ

ม่านฟ้าตาโต ที่เธอเคยเรียนมาคนที่มีกล้ามหน้าท้องมันเป็นแบบนี้นี้เอง

"ถ้าจะมองขนาดนี้ กินผมเลยก็ได้นะ"

"เอ้ออ..ขอโทษค่ะ"

เธอรีบขยับตัวออกจากเขา

หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก

"เห้อออ..เอาตรงๆผมสนใจคุณ สำหรับคืนนี้คุณจะเอาเท่าไหร่"

กวินเริ่มต่อรองอีกครั้ง เขาอยากฟัดเธอใจจะขาดเท่าไหร่เขาก็ยอม

ม่านฟ้าถอยหลังกรูไปจนติดกำแพง

"ฉัน...ฉันบอกแล้วไงค่ะ ว่าฉันมาทำงานเสิร์ฟอาหารไม่ใช่มาทำแบบนั้น"

เธอมองเขาด้วยแววตาตื่น

กวินลุกขึ้นเต็มความสูงเขาค่อยๆเดินเขาไปหาเธอ

"คุ..คุณคงไม่บังคับคนที่ไม่เต็มใจหรอกใช่ไหมคะ"

เธอรีบพูดเตือนสติเขา

"แน่นอน..ผมจะทำให้คุณเต็มใจขึ้นเตียงกับผมเอง"

เขาก้มลงมากระซิบอยู่ริมหูเธอ เขาใช้แขนสองข้างกักเธอไว้ตรงกลาง

"หนึ่งล้านบาท สำหรับค่าตัวคุณ1ปี"

ม่านฟ้าตาโต นี้เขาเห็นเธอเป็นอะไร เธออ้าปากกำลังจะพ้นคำด่าออกมา

"คิดดูให้ดีๆนะม่านฟ้า ลุงกับป้าคุณก็แก่แล้วถ้าชีวิตบั้นปลายจะต้องออกไป เร่ร่อนอยู่ข้างนอก"

ม่านฟ้าหุบปากฉับ นึกไปถึงลุงกับป้าของเธอที่ตอนนี้ท่านมีเธอเป็นความหวังเดียว

เธอกัดริมฝีปากไว้อย่างอัดอั่น

กวินใช้มือลูบให้เธอปล่อยริมฝีปากออกมา

"จุ๊ๆ...ปากสวยๆแบบนี้เอาไว้ให้ผมจูบก็พอ"

เขาพูดขึ้น

"ผมให้เวลาคุณคิด พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกได้เสมอ"

"เดี๋ยวนะ แล้วคุณรู้เรื่องฉันได้ไง"

ม่านฟ้าถามด้วยความสงสัย

"ผมรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ"

ม่านฟ้ามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

กวินเดินไปที่ตู้บานสุดท้ายที่เธอไม่ได้เปิดแล้วหยิบเอาเสื้อยืดสีขาวออกมาให้เธอตัวหนึ่ง

"นี้คุณแกล้งฉันหรอ"

"ครับ"

กวินยักคิ้วให้

"หันไปทางนู้นเลยฉันจะใส่เสื้อ"

"เห้อออ...ผมเห็นหมดแล้วคุณจะอายทำไม"

ม่านฟ้าอยากจะหยุบหัวเขาหนัก

"ฝากไว้ก่อนเถอะ"

"คุณว่าไงนะ"

"เปล่าค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ"

เธอพูดพร้อมกับจะเดินออกจากห้องนอน

ไป