สะดุดรักมาเฟียร้าย

รู้ใจตัวเอง

กวินอุ้มม่านฟ้ามาที่รถ เขาค่อยๆว่าเธอลงที่เบาะรถปรับเบาะให้เอนนอนลงนิดหน่อย กวินกัดกรามไว้แน่น ยิ่งเขาเห็นสภาพเธอเขายิ่งโกรธอยากจะฆ่าพวกมันให้ตายคามือ เขาถอดเสื้อนักศึกษาที่ขาดออกแล้วเอาเสื้อเขาที่มีติดรถไว้ตลอดสวมใส่ให้เธอ

ม่านฟ้าหลับตานิ่ง เธอเจ็บไปหมดทั้งหน้าท้อง จนไม่อยากขยับตัวน้ำตาใส่ๆไหลผ่านขนตางอนออกมาเป็นสาย

เขารีบพาเธอมาส่งโรงพยาบาลเอกชลแห่งหนึ่ง

"เป็นไงบ้างครับหมอ"

กวินถามขึ้นหลังจากหมอเดินออหมาจากห้องตรวจ

"ตรวจเช็คดูเบื้องต้นไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงนะครับ จะมีก็แต่ช่วงหน้าท้องที่ช้ำและอาจจะมีไข้ได้ วันสองวันนี้อาจจะระบบมากหน่อย ยังไงเดี๋ยวหมอจัดยาให้ไปกินที่บ้าน ถ้ามีอะไรผิดปกติก็กลับมาได้ตลอดครับ"

"ขอบคุณครับ"

กวินเดินเข้าไปหาม่านฟ้าที่เตียงรถเข็นคนไข้

เขาเดินมาจับมือม่านฟ้าไว้

"พาฟ้ากลับบ้านได้ไหมคะ"

"ได้ครับ เดี๋ยวเรากลับบ้านกัน"

ม่านฟ้าหลับตาลงเพื่อข่มความเจ็บระบมที่ท้อง

กว่าจะถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว

เขาอุ้มเธอมาวางบนเตียงของเขา ก่อนที่เขาจะถอยออกมา

"คุณจะไปไหนคะ"

ม่านฟ้าจับมือเขาไว้และถามเขาเมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะเดินออกไป เธอไม่อยากอยู่คนเดียว

"ผมจะไปเอายามาให้ คุณรอผมแปบหนึ่งนะ"

กวินบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ม่านฟ้าพยักหน้าเข้าใจ กวินเดินหายไปสักพักและเขาก็กลับมาพร้อมยาและผ้ากับน้ำที่เอาไว้เช็ดตัว

"กินยาก่อนนะครับ"

เขาประคองเธอให้นั้งพิงเขาไว้

"เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้จะได้นอนสบาย"

เขาบอกเธอ ม่านฟ้าได้แต่พยักหน้าเพราะตอนนี้เธอแทบจะไม่อยากดิ้นเลยด้วยซ้ำ

กวินค่อยๆถอดเสื้อออกจากตัวเธอ

ส่วนเธอก็นอนมองเขาตาแป๋ว พอเอาเข้าจริงเธอก็รู้สึกเขินเขาเหมือนกันที่จะมานอนให้เขาถอดเสื้อผ้าเช็ดตัวให้แบบนี้

"เอ้ออ...ฟ้าทำเองก็ได้ค่ะ"

"นอนนิ่งๆ...ก็พอ"

เขาบอกเธอ เพราะเขาเองก็ต้องข่มความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน

เขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะไม่มีความรู้สึกอะไร แต่ตอนนี้เขาเป็นห่วงเธอมากกว่าที่นะมาคิดเรื่องนี้

กวินใช้ผ้าชุบน้ำ ค่อยๆเช็ดตัวท่อนบนที่มีแค่บราเชียตัวสวยใส่ไว้แค่ตัวเดียว

ผิวขาวละเอียด กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเธอมันทำให้หายใจลำบากอยู่เหมือนกัน

เขาจับเธอนอนตะแคง เพื่อที่จะเช็ดด้านหลังให้เธอ ม่านฟ้าเองก็ขยับตัวด้วยความลำบาก เพราะขยับตัวเธอก็เจ็บหน้าท้องที เขาดึงผ้าห่มมาให้เธอห่มด้านหน้าไว้ แล้วเขาก็ปลดตะขอบราที่อยู่ด้านหลังเธอด้วยความช่ำชอง

ม่านฟ้าถึงกับผวาทันที่ที่รู้ว่าหน้าอกของเธอมันผ่อนตัวไร้สิ่งดึงรั้ง เธอรีบตะครุบหน้าอกไว้

"คะ..คุณกวินคะ"

"ยังไงก็ต้องถอด คุณใส่มาทั้งวันแล้วจะใส่นอนอีกหรอ"

เขาบอก แต่มือก็ใช้ผ้าเช็ดตัวให้เธอ ทั่วหลังนวนเนียนของเธอจนถึงเอวที่มีเข็มขัดกับกระโปรงพรีชตัวยาวอยู่

ม่านฟ้าตัดสินใจค่อยปลดสายบราออกจากแขนทีละข้าง โดยใช้ผ้าหุ่มปิกปิดไว้

เเล้วเขาก็จับเธอนอนหงายเหมือนเดิม

"ถอดกระโปรงออก"

เขาบอกเธอ ม่านฟ้าส่ายหน้าไปมาหน้าตาตื่น

"จะถอดเองหรือจะให้ผมถอดให้"

"ฟ้านอนแบบนี้ได้"

เธอรีบบอกเขา เจ็บก็เจ็บยังจะต้องมารู้สึกแปลกๆกับการกระทำของเขาอีก

"งั้นผมถอดให้"

เขาทำท่าจะลุกขึ้น

"ถอดเองค่ะ คะ...คุณออกไปก่อนสิคะ"

"ผมไม่ทำอะไรคุณตอนนี้หรอก"

"ฟ้าเขินนี้คะ คุณออกไปก่อนได้ไหม"

เธอมองเขาด้วยสายตาที่อ้อนวอน

"ก็ได้...เดี๋ยวผมเดินไปเอาชุดนอนที่ห้องคุณมาให้"

ม่านฟ้าพยักหน้า กวินลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ม่านฟ้ารีบปลดเข็มขัดกับกระโปรงนักศึกษาออกด้วยความอยากลำบาก

ไม่นานกวินก็เดินกลับเข้ามาพร้อมชุดนอนกระโปรงของเธอ

ม่านฟ้านั้งอยู่บนเตียงเธอพึ่งจะถอดเข็มขัดกับกระโปรงเสร็จพอดี

กวินหยิบเสื้อผ้าเธอมาใส่ตะกร้าไว้ ทันไดนั้นเขาก็ล้วงมื้อเขาไปใต้ผ้าห่มตรงสะโพงเธอ เขาใช้นิ้วเกี่ยวอันเดอร์แวร์ตัวจิ๋วออกมาจากข้อเท้าของเธอ

ม่านฟ้าหลับตาปี๋ จะดิ้นก็ดิ้นไม่ไหว

"อื้ออ.."

เธอร้องครางออกมาด้วยความตกใจ

กวินสบัดผ้าห่มขึ้นจนเกือบถึงต้นขาของเธอ

"คุณกวินค่ะ"

ม่านฟ้าตกใจ

"ผมจะเช็ดขาให้ นอนดีเถอะ"

ม่านฟ้านอนลงนิ่งหลับตาปี๋ปล่อยให้เขาทำไปจะได้เสร็จเร็ว

ไม่นานก็เสร็จ เขาเอาชุดนอนมาสวมให้

"นอนเถอะ ผมจะไปอาบน้ำก่อน"

ม่านฟ้าพยักหน้า กวินเดินหายเข้าไปในห้องน้ำนานพอสมควร

เขาเดินออกมาก็เห็นว่าม่านฟ้ายังไม่นอน

"ทำไมยังไม่นอน"

เขาถามเธอ

"ทำไมวันนี้อาบน้ำนานจังเลยคะ"

เธอถามกลับ

กวินยกคิ้วขึ้น

"อยากรู้จริงหรอว่าผมทำอะไรอยู่"

ม่านฟ้างงๆกับคำตอบของเขา เขาพูดเหมือนเขาไม่ได้แค่อาบน้ำ

กวินล้มตัวลงนอนข้างเธอ

เธอมองเขาด้วยความสงสัย

"เรียนหมอมา การช่วยตัวเองถือว่าแปลกไหม"

เขาถามเธอ ม่านฟ้าทำหน้าครุ่นคิด

"การช่วยตัวเองไม่ใช่เรื่องแปลงค่ะ แถมยังช่วย บรรเทาความเครียด ทำให้นอนหลับสนิท ถ้าเป็นผู้ชาย ยังช่วยยับยั้ง การเกิดมะเร็งต่อมลูกหมากด้วยนะคะ" เธอพูดไปเรื่อยตามที่เรียนมา

อยู่ๆเธอก็ขมวดคิ้ว

(เขาถามทำไม...หรอว่าาา..)

ม่านฟ้าอ้าปากค้าง..เธอหันไปมองหน้าเขา พบว่าเขานอนตะเเคงมองเธออยู่แล้วด้วยเเวตาเป็นประกาย

"ก็ถือว่ามีข้อดีหลายข้ออยู่เหมือนกันนะ แต่มีอีกข้อหนึ่งที่คุณยังไม่รู้"

ม่านฟ้านอนหน้าแดง ไม่กล้าถามเขาต่อ

"ไม่อยากรู้หรอว่าอะไร"

เขาถามเธอยิ้มๆ

"ไม่ค่ะ ฟ้าไม่อยากรู้"

เธอรีบส่ายหน้า ปฏิเสธเขา

"แต่ผมอยากบอก"

เขาขยับเข้ามาใกล้

"เพราะคุณ..ม่านฟ้า"

กวินกระซิบบอกเธอที่ข้างหู

"กะ..เกี่ยวอะไรกับฟ้าค่ะ"

กวินขยับเข้าไปใกล้อีก เขาดึงเธอมากอดไว้แนบอก

"เพราะผมไม่อยากรังแกคุณ ผมจะรอวันที่คุณเต็มใจเป็นของผม"

เขาก้มลงจูบ หน้าผากมนเบาๆ ม่านฟ้าซุกหน้าเขาหาอกอุ่นของเขา

(ฟ้ากลัว...ถ้าคุณได้ฟ้าแล้วคุณจะ หมางเมินกับฟ้าเหมือนผู้หญิงของคุณ)

เธอได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกไป อย่างน้อยๆตอนนี้เธอก็ได้กอดอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธออยาก กอบโกยเอาความสุขนี้ไว้ให้ได้มากที่สุดก่อนที่เธอจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสมันอีก

(เธอรักเขาหรอม่านฟ้า)

คิดได้มาถึงตรงนี้ น้ำตาก็ไหลออกมา กวินรับรู้ได้ถึงแม้เธอจะพยามกันสะอื้นไว้

"ฟ้า..คุณเป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรอเปล่า"

กวินรีบถามด้วยความเป็นห่วง เพราะอยู่ดีๆเธอก็ร้องไห้ เขาถอยออกจากเธอนิดหน่อยเพื่อที่นะดูว่าเธอเจ็บท้องหรือเปล่า

"ฟ้าแค่เจ็บท้อง เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นค่ะ"

เธอโกหกเขาเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอคิดยังไงกับเขา แล้วเธอก็ซบลงไปที่อกเขาเหมือนเดิม

กวินเองก็กอดเธอไว้แน่นเช่นกัน

"เรื่องวันนี้คุณอยากแจ้งความไหม"

เขาถามเธอ

ม่านฟ้ารีบส่ายหน้าทันที

"ไม่ค่ะ ฟ้าไม่แจ้งความ"

"ทำไม...ถึงแจ้งก็ไม่มีใครรู้คุณไม่ต้องกลัว"

"ฟ้าไม่ได้กลัวคนรู้ แต่..."

"ทำไม"

เขาถามย้ำอีกครั้ง

"ฟ้าเป็นห่วงคุณฟ้ากลัวเรื่องที่คุณทำร้ายสองคนนั้นจะถึงตำรวจ ฟ้ากลัวคุณถูกตำรวจจับ"

"ถึงเรื่องนี้ถึงตำรวจผมก็ไม่ติดคุกหรอกคุณไม่ต้องห่วง"

"ไม่เอาค่ะ ไม่ต้องแจ้งนะคะ"

ยังไงเธอก็กลัวอยู่ดี

"เฮ้อออ..เด็กน้อยเอ้ยยย เรื่องแค่นี้มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก"

"ฟ้าไม่อยากให้คุณต้องมาเดือดร้อนเพราะฟ้าอีก"

"ตกลงไม่แจ้งก็ไม่แจ้ง นอนเถอะดึกแล้ว"

ม่านฟ้าหลับตาลงแงะเธอก็หลับไปในที่สุด