สะดุดรักมาเฟียร้าย

ดูแล

กลางดึก

กวินรู้สึกว่าคนที่อยู่ในอ้อมก่อนของเขาตัวร้อนขึ้น เขาขยับออก

"ฟ้า..."

เขาเรียกเธอ แต่เธอกลับนอนขดตัวเขาหาเขาอย่างต้องการความอบอุ่น

เขาจับหน้าผากเธอพบว่าตัวเธอร้อนมาก

เขากดเปิดไฟที่อยู่ข้างเตียง

"ฟ้าหนาว"

เธอพูดออกมาทั้งที่หลับตาอยู่ หน้าเเดงระเรื่อด้วยพิษไข้ กวินรีบลุกไปหยิบยาลดไข้มาป้อนเธอ

"ฟ้าลุกขึ้นกินยาก่อน"

เขาประคองให้เธอนั้ง ม่านฟ้าปรือตามองเขาเธอรู้ว่าตัวเองไข้ขึ้น เธอยอมกินยาแต่โดยดี กินยาเสร็จเขาวางเธอลงแล้วรีบไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เธอ

"ฮื้ออ..ฟ้าหนาว"

เธอร้องประท่วงขึ้นมา ตัวเธอสั่นหนาวอย่างรุนแรง กวินพยายามเช็ดตัวให้ไข้เธอลงให้เร็วที่สุด

"อดทนหน่อยนะครับ"

เขาบอกเธอ ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่รู้ตัวแล้ว

"พ่อจ๋าแม่จ๋ากลับมาดูแลฟ้าแล้วหรอคะ"

เธอละเมอพูดออกมาทั้งรอยยิ้มและน้ำตา ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเธอพร้อมกัน

ม่านฟ้าจับมือเขาแล้วดึงมาแนบแก้มตัวเอง

"ฟ้าคิดถึงพ่อกับแม่ที่สุดเลยค่ะ"

เธอร้องไห้ออกมา คงเพราะฤทธิ์ไข้ทำให้เธอละเมอคิดว่าพ่อกับแม่กลับมาหา แต่จิตสำนึกลึกๆเธอรู้อยู่แล้วว่าพวกท่านไม่สามารถกลับมาได้อีกแล้ว

กวินปล่อยให้เธอจับมือเขาอยู่แบบนั้น

"ฟ้าเหงาพ่อกับแม่อย่าทิ้งฟ้าไปอีกนะคะ

ฮื้อออ...ๆๆ"

เธอร้องไห้ออกมา

กวินประคองให้เธอลุกขึ้นนั้งและเขาก็กอดเธอไว้แน่น

"ฟ้าา...คุณมีผมนะ ผมนะดูแลคุณเอง"

เขาโยกตัวไปมาราวกับปลอบเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้

ม่านฟ้าเริ่มสงบลง กวินจับดูตัวก็เริ่มเย็นเขาประคองเธอนอนลง

"คุณอย่าทิ้งฟ้านะ"

เธอละเมอขึ้นมาก่อนจะหลับไปในห้วงนิทราอีกครั้ง

ใจที่แข็งดังหินผาของเขา อ่อนยวบลงทันที

"ผมจะไม่ทิ้งคุณ...ผมสัญญา"

กวินกอดเธอไว้แนบอก ถึงแม้เธอจะไม่รับรู้ในสิ่งที่เขาพูดแต่เขาก็อยากบอกเธอ

และเป็นการยืนยันว่าปากกับใจตัวเองตรงกันแน่นอน เขาเกิดมาในครอบครัวที่พ่อไปทางแม่ไปทาง เขาโตมากับปู่กับย่าที่เลี้ยงดูเขามาอย่างดี แต่พวกท่านก็จากเขาไปสิบกว่าปีแล้ว พวกท่านทิ้งสมบัติชิ้นสุดท้ายไว้ให้เขา ที่ระบุว่ายกให้เขาคนเดียวเท่านั้น และสมบัติชิ้นนั้นมันทำให้เขามีอย่างทุกวันนี้

เขาต้องตรากตรำทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย และไม่ศรัทธาความรัก เพราะเขาคิดว่ารักแท้ไม่มีจริง พอเริ่มตั้งตัวได้ผู้หญิงก็เริ่มเขาหาเขามันยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าสิ่งที่เขาคิดมันถูกแล้ว ถ้าเขาไม่มีเงินคนพวกนี้ก็คงไม่โหยหาเขาเลย เขาจงใช้เงินปลดปล่อยยามที่เขาต้องการเสพสมกับผู้หญิงทุกคนและก็ดูเหมือนพวกเธอเองก็พอใจกับเงินของเขา

จนมาวันหนึ่งที่เขาได้พบกับแม่กวางน้อยของเขาคนนี้ ที่ไม่สนใจอะไรในตัวเขาเลย ไม่ว่านะรูปร่างหน้าตา เงินทอง เขาไม่อยู่ในสายตาเธอเลยด้วยซ้ำ มันยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะเธอให้ได้ ใช้เล่ห์เหลี่ยมบีบบังคับเธอให้เธอยอมศิโรราบให้กับตัวเอง

เเต่พอเอาเข้าจริงเขากลับแคร์เธอทุกอย่าง ไม่อยากบังคับ ข่มเหงถึงแม้ว่าเขาจะทำได้เขาจะรอ รอวันที่เธอเต็มใจเป็นของเขา

(หรือนี้ที่เขาเรียกว่าความรัก)

เช้าวันต่อมา...

ม่านฟ้าขยับตัวด้วยความยากลำบาก เช้านี้เธอรู้สึกว่ามันระบมหนักกว่าเมื่อคืน เธอเจ็บร้าวไปทั้งตัว เธอค่อยๆมองหากวินแต่ก็ไม่เจอเขาแล้ว เธอมองดูนาฬิกาแปดโมงเช้าแล้ว เธอค่อยๆขยับลงจากเตียง

ทันไดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา

"จะลุกไปไหน"

กวินรีบเข้ามาประคองเธอ

"ฟ้าอยากเข้าห้องน้ำค่ะ"

กวินพาเธอไปเจ้าห้องน้ำ

"ไม้ต้องล็อกประตูละ"

เขาบอกเธอ ม่านฟ้าพยักหน้าเข้าใจ

"ฟ้าจะอาบน้ำ"

"เดี๋ยวผมเอาผ้าเช็ดตัวให้"

ม่านฟ้าอาบน้ำออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว กวินก็เอาเสื้อผ้ามาให้เธอพอดี เขาว่างไว้ที่ห้องแต่งตัว และพาเธอไปนั้งเก้าอี้

เขาเช็ดผมให้เธอ

ม่านฟ้ามองเขาในกระจก ถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาเธอจะอยู่ได้ไหม

ม่านฟ้ามองเสื้อผ้าที่เขาเอามาให้จากห้องของเธอ เป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้นพร้อมทั้งยกทรงและกางเกงในตัวจิ๋วครบชุด

"ใส่เสื้อผ้าเองได้ใช่ไหม"

เขาถามเธอ

"ดะ..ได้ค่ะ"

"งั้นผมไปอุ่นข้าวต้มให้"

"ขอบคุณค่ะ"

กวินเดินออกไปแล้ว ไม่นานเธอก็แต่งตัวเสร็จและค่อยๆเดินออกไปจากห้องนอน

"วันนี้นายมีนัดเรื่องที่แปลงใหม่ที่ตกลงจะซื้อนะครับ"

โตมร เข้ามารายงานเจ้านาย

"นายไปแทนฉันก็แล้วกัน ดูว่าเจ้าของที่มีอะไรเพิ่มเติมจากเดิมหรือเปล่าเป็นไปตามที่ตกลงกันไว้ไหม"

"ครับนาย"

โตมรโค้งรับคำสั่ง

"เสร็จแล้วเช็คความเรียบร้อยทุกอย่างให้ฉันด้วย วันนี้ฉันจะไม่เข้าทั้งปั๊มทั้งไนท์คลับ"

"ครับ"

โตมรรับคำสั่งอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกไป

"ฟ้าอยู่คนเดียวได้นะคะ คุณไปทำงานเถอะ"

เธอบอกเขา หลังจากที่โตมรออกไปแล้ว กวินหันมามอง

"แอบฟังผู้ใหญ่คุยกัน?"

"เปล่านะคะ ฟ้าเดินออกมาได้ยินพอดีไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย"

เขาลุกไปประคองเธอมานั้งกินข้าวที่เขาเตียมไว้ให้ที่โต๊ะ

"กินข้าวแล้วจะได้กินยา"

เขาบอกส่วนตัวเองนั้งจิบกาแฟแก้วเดียว

ม่านฟ้านั้งกินข้าวไปเงียบๆ จนหมดชาม

"อิ่มแล้วค่ะ"

เธอบอกพร้อมกับส่งยิ้มไปให้เขา

กวินเดินไปหยิบยามาให้ พร้อมทั้งเอามือ

แตะที่หน้าผากเธอ ม่านฟ้ารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้มานานมากแล้ว

"ไม่มีไข้ งั้นก็ไม่ต้องกินยาลดไข้"

เขาบอก กินยาเสร็จเขาก็พาเธอไปนั้งที่โซฟา

"นอนลงเดี๋ยวผมทายาให้"

"มะ..ไม่เป็นไรค่ะฟ้าทาเองได้"

เธอรีบบอกเขา

"ม่านฟ้าถึงคุณกับผมจะยังไม่ได้กันแต่อะไรบนตัวคุณผมเห็นมาหมดแล้ว นอนลง"

ม่านฟ้าอ้าปากค้าง

"เห็นหมดเลยหรอคะ"

ม่านฟ้าหน้าแดงขึ้นมาทันที

"เมื่อคืนคุณไข้ขึ้นทั้งคืน ผมจับคุณแก้ผ้าเช็ดตัวจนตัวเปื่อยกว่าไข้จะลง"

กวินโกหกเธอ ความจริงเขาก็ไม่ได้ทำขนาดนั้น แต่เขาอยากแกล้งเธอเฉยๆ

"มะ..ไม่จริงใช่ไหมคะ"

ม่านฟ้าถามอยางสิ้นหวัง นี้เขาเห็นหมดเลยหรอ

"จริง..."

"~~~"

"หรือจะให้ผมบอกว่าบนตัวคุณมีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง"

"ฮื้ออ...ไม่ต้องค่ะ"

เธอโวยใส่เขา กวินซ้อนยิ้มไว้คนอะไรหลอกง่ายชะมัด

"งั้นก็นอนลง"

ม่านฟ้าหน้าแดงเธอยอมนอนลงแต่โดยดี

จะเล่นตัวไปทำไมอีกยังไงเขาก็เห็นของเธอหมดแล้ว

กวินเปิดเสื้อเธอขึ้น เขามองหน้าท้องแบนราบของเธอที่ตอนนี้มันเป็นจ้ำช้ำไปทั่วหน้าท้อง

"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า"

เขาถามเธอด้วยเสียงที่อ่อนลง

"เจ็บค่ะ วันนี้หน้าจะระบบอยู่"

เธอบอกเขา

กวินค่อยๆทายาให้เธอ ม่านฟ้าเริ่มรู้สึกแปลกๆเหมือนกัน เธอนอนหลับตาไว้ไม่กล้ามองเขา กวินเหลือบตามองคนที่กำลังนอนหลับตาปี๋อย่างขำๆ

"~~~~"

(ทำไมเงียบไป ทายาเสร็จแล้วหรอ)

ม้านฟ้าลืมตาขึ้น จังหวะเดียวกันกับกวินกดริมฝีปากหนาลงมาที่ปากเธอพอดี

"อื้อออ..."

เธอครางออกมา ม่านฟ้ายกมือขึ้นมาผลักอกเขาไว้

กวินที่นั้งชันเข่ากับพื้นรวบมือเธอทั้งสองข้างกดไว้เหนือศรีษะ

"อย่าดิ้นเดี๋ยวเจ็บท้อง"

เขากระซิบบอกเธอชิดริมฝีปากบาง

"คุณก็ปล่อยฟ้าสิค่ะ"

"ปล่อยก็ได้...เเต่ไม่ใช่ตอนนี้"

กวินพูดก่อนจะกดริมฝีปากลงไปที่ปากนุ่มของเธออีกครั้ง

"อืมมม..."

เธอคลางออกมาเมื่อลิ้นอุ่นของเขาซอนไซเขามาในปากเธอ เขาจูบเธออย่างดูดดื่มม่านฟ้าเองก็เริ่มคล้อยตามเขา

"รู้สึกว่าลูกศิษย์ผมจูบเก่งขึ้นนะ"

เขาพูดยิ้มๆหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกจากปากนุ่มของเธอ

ม่านฟ้ารู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

"แบบนี้คงต้องสอนบ่อยๆ"

เขายังแกล้งเธอต่อ

"คุณกวิน...หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ"

เธอเขินจนหน้าแดงไปหมด