สะดุดรักมาเฟียร้าย

นาทีชีวิต

พอพ้นประตูออฟฟิศออกมาม่านฟ้าก้มหน้างุด เธอไม่อยากให้ใครเห็นว่ากวินอุ้มเธอออกมา

โตมรเห็นนายอุ้มม่านฟ้าออกมาก็หวังดีจะเข้าไปช่วย

"อ่าวคุณฟ้าเป็นอะไรครับ มาครับผมช่วย"

"ไม่ต้อง"

กวินบอกเสียงแข็ง โตมรหยุดอยู่กีบทีทันที(ไม่หน้าเลยกู)เขาคิดในใจ

"แกเห็นเหมือนที่ฉันเห็นหรือยังจันทร์ คุณกวินอุ้มฟ้าออกมาจากห้อง"

ผู้จักการพูดขึ้นหลังจากที่ทั้งสองหันมาเห็นว่ากวินกำลังอุ้ม

"เห็น...เห็นเต็มสองตาเลย วาสนาน้อม่านฟ้า"

จันทร์ทำท่าฟันหวาน

"ทีนี้แกเชื่อฉันหรือยังว่ามันไม่ปกติ"

ผู้จัดการบอก

"อิจฉาม่านฟ้าจังเลย มีหนุ่มหล่อล่ำมาอุ้มแบบนี้เป็นจันทร์ จันทร์ก็ยอมค่ะ"

"โอ้ยยย...นั้งนี้บ้าผู้ชายอยู่ได้"

แล้วผู้จัดการก็เดินหนีไป

"ไปไหนต่อครับนาย"

โตมรถามเจ้านายหลังจากที่เขาพาม่านฟ้าขึ้นมานั้งบนรถเรียบร้อยแล้ว

"กลับบ้านสิ....ตอนนี้ฉันหิว"

กวินพูดพร้อมกับมองหน้าม่านฟ้าอย่างมีเลศนัย ม่านฟ้าแค่เห็นสายตาเขาก็รู้แล้วว่าเขาหมายถึงอะไร

"งั้นแวะทานข้าวก่อนไหมครับนาย"

โตมรก็หวังดีกลัวนายจะหิวเยอะ

"ไอ้โตกูสั่งแค่ไหนก็เอาแค่นั้น"

กวินเริ่มหงุดหงิดกะบมือขวาคนสนิท

"ครับนาย"

โตมรรีบหดหัวกลับทันที

"ผมบอกพี่แล้ว"

บอลคนขับรถของวันนี้ทำปากขมุบขมิบใส่ลูกพี่อย่างโตมรที่นั้งคู่กันอยู่ข้างหน้า

"ชู้วววว"

โตมรส่งสัญญาณว่าให้เงียบปาก

พอรถมาจอดหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงดัง โหวกเหวกโวยวาย และมีเสียงตะโกนดังเข้ามา

"นายครับนาย"

กวินที่กำลังจะเดินเข้าบ้านหันมามอง

"เกิดอะไรขึ้น"

กวินถามลูกน้อง

"ไอ้โชคเป็นไรไม่รู้ครับเล่นบอลกันอยู่ดีก็เป็นลมล้มลงไปเลยครับ"

พอได้ยินแบบนั้นทุกคนก็สิ่งไปที่เกิดเหตุ

พบชายวัยหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นสนามหญ้า มีเพื่อนและเมียที่นั้งเรียกอยู่ข้างๆ

"พี่โชค...ตื่นพี่โชค ฮื้อออๆๆ นายช่วยพี่โชคด้วย"

ชมพู่หันไปเห็นกวินวิ่งมาพอดี แววตาเเห่งความหวังมองมาที่เข้า

"ถอยออกอย่ามุง"

กวินสั่งทุกคน ม่านฟ้าที่วิ่งตามมาติดๆเธอนั้งลงจับชีพจร

"เป็นไงมั่งคุณ"

กวินถามเมื่อเห็นสีหน้าม่านฟ้าไม่ดีนัก

"ชีพจรอ่อนมากค่ะ ปั๊มหัวใจ ต้องปั๊มหัวใจด่วนค่ะ"

พูดเสร็จม่านฟ้าก็จักการ ทำการปั๊มหัวใจเขาทันที

"นับ 1 2 3 4 5 6 7 8 9......"

ม่านฟ้าทำการ ปฐมพยาบาลเบื้องต้นอย่างเร่งด่วน จนเธอเริ่มอ่อนแรง

"มาผมต่อเอง"

กวินบอก ม่านฟ้าถอยออกเพื่อหลบให้กวินเข้ามาแทน

ม่านฟ้าดูนาฬิกาพร้อมกับจับจังหวะการ ปั๊มหัวใจ

"พี่โตค่ะเตียมรถขอรถกระบะนะคะ"

"ครับคุณฟ้า"

โตมรรีบไปเอารถกระบะในโรงรถออกมา

ท่ามกลาง การลุ้นระทึกของเพื่อนๆและเมียของโชค

ม่านฟ้าจับชีพจรอีกครั้ง

"ชีพจรมาแล้วค่ะ เอาขึ้นรถเราต้องไปให้ถึงโรงพยาบางให้เร็วที่สุด"

ม่าาฟ้าบอกกับกวิน พอดีกับโตมรถอยรถมาถึงพอดี

"มาช่วนกันยกโชคขึ้นรถ"

กวินสั่งลูกน้อง ทุกคนช่วยกันยกผู้ป่วยขึ้นรถ ม่านฟ้าตามคนป่วยขึ้นไปด้วยกวินเห็นแบบนั้นก็ตามขึ้นท้ายกะบะไปด้วย ตามมาด้วยชมพู่และลูกน้องอีกคน

โตมรเป็นคนขับ

ม่านฟ้าต้องคอยจับดูชีพจร และค่อยปั๊มหัวใจไปตลอดทาง

ด้วยความรีบของคนขับกับความเร็วของรถทำม่านฟ้าเซไปเซมา แต่กวินก็ค่อยประคองเธอไว้ตลอด

ม่านฟ้าลุกขึ้นปั๊มหัวใจจนถึงโรงพยาบาล

พยาบาลและเจ้าหน้าที่ผู้ชายรีบวิ่งออกมารับผู้ป่วย ที่กำลังถูกปั๊มหัวใจอยู่บนรถ

"คนไข้เป็นไรมาคะ"

เจ้าหน้าที่ถามขึ้น

"หมดสติในขณะเตะบอลค่ะ ตอนนี้ชีพจรอ่อนมากค่ะ"

ม่านฟ้ารีบบอก

พยาบาลรีบนำผู้ป่วยเข้าห้องฉุกเฉินทันที

ม่านฟ้าถอยไปนั้งที่เก้าอี้ด้วยความหมดเเรง กวินตามมานั้งลงข้างๆ

"ไหวไหมคุณ"

"ฟ้าไม่ได้เป็นไรค่ะ แค่เหนื่อย"

"ฮื้ออๆ...นายคะพี่โชคจะเป็นไรไหมคะ"

ชมพู่ยืนร้องไห้อยู่ ถามขึ้นอย่างต้องการกำลัง"

ม่านฟ้าไปประคองเธอมานั้ง

"ถึงมือหมอแล้วพี่โชคไม่เป็นไรหรอก"

"จริงนะคะ"

"จริงสิสบายใจได้"

ชมพู่พยักหน้ารับเธอค่อยใจชื่นขึ้นมาหน่อย กวินนั้งมองม่านฟ้าเงียบๆ

จนเวลาผ่านไปสักพักใหญ่หมอก็เดินออกมา

"คุณหมอคะสามีหนูเป็นยังไงบ้างคะ"

ชมพู่รีบเข้าไปถาม

"ตอนนี้คนไข้พ่นขีดอันตรายแล้วครับ ถือว่าโชคดีที่ ปฐมพยาบาลเบื่องตนมาอย่างดี ไม่งั้นอาจไม่โชคดีแบบนี้ แต่ถึงยังไงก็ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อตรวจหาสาเหตุต่อไปนะครับ"

"ขอบคุณมากนะครับ"

กวินเอ่ยกับคุณหมอ

"ครับ ยังไงหมอขอตัวก่อนรบกวนญาติติดต่อทำประวัติคนไข้ด้วยนะครับ"

"โตเดี๋ยวอยู่ดูแลทางนี้ต่อให้เสร็จ ฉันจะกลับก่อนแล้วจะให้ไอ้บอลมารับ"

"ครับนาย"

"ไปคุณกลับบ้านกัน"

กวินหันไปพูดกับม่านฟ้า

"ค่ะ"

กว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว

"ฟ้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ"

กวินพยักหน้าให้ ม่านฟ้าเดินเข้าห้องน้ำไป กวินมองตามด้วยสายตาที่คุ่มคิด

ใช้เวลาไม่นานม่านฟ้าก็ออกจากห้องแต่งตัวมาด้วยชุดนอนเธอมองหาเขา พบว่าเขาออกไปยืนดูดบุหรี่อยู่ระเบียงด้านนอก

ม่านฟ้านั้งมองเขาจากด้านใน กวินยืนหันหลังมาทางเธอ เขาหันหน้าออกไปมองวิวด้านนอกในมือถือบุหรี่ไว้

เธอนั้งมองเขาและเกิดคำถามมากมายขึ้นมาในใจ เขาไม่ใช่คนแรกที่เสนอเงินให้เธอ แต่...ทำไมเธอถึงเลือกเขา!!

กวินหันมาเห็นว่าม่านฟ้านั้งมองเขาอยู่ ทั้งคู่สบตากันผ่านกระจกใส

กวินกดก้นบุหรี่ทิ้งไป แล้วเดินเขามาในห้อง

"ดึกแล้วทำไมยังไม่นอน"

กวินถามขึ้น

"มีเรื่องให้คิดหรอคะ"

เธอไม่ตอบแต่กับถามเขากลัยไป

กวินยกคิ้วขึ้น

"ทำไมถึงคิดว่าผมมีเรื่องให้คิด"

"คนสูบบุหรี่จะมีอยู่สองประเภทหลักๆ

ข้อแรกติดบุหรี่แต่ฟ้าไม่เคยเห็นคุณสูบเลย ข้อสองสำหรับบางคนที่ต้องใช้ความคิดก็อาจจะต้องพึ่งมัน และฟ้าคิดว่าคุณอยู่ในข้อสอง"

กวินลากเก้าอี้มานั้งตรงข้ามกับม่านฟ้าในขณะที่ม่านฟ้านั้งห้อยขาอยู่ขอบเตียง

"หึ...เก่งเหมือนกันนิ ผมถามอะไรหน่อยสิคุณวางแผนชีวิตตัวเองไว้ยังไง"

ม่านฟ้าอึ้งไปกับคำถามของเขา เธอจะบอกเขาได้ยังไงในเมื่อตอนนี้ชีวิตเธอไม่มีทางเลือกอะไรเลย เธอก้มหน้ามองมือตัวเธอ

"ไม่มีค่ะ"

เธอตอบเขาไป

"มองหน้าผมม่านฟ้า และตอบใหม่อีกที"

เขาพูดเสียงเข้ม

ม่านฟ้าจำใจเงยหน้าขึ้นสบตาเขา

"ชีวิตฟ้านอกจากลุงกับป้าฟ้าก็คิดเเค่เรื่องเรียน"

เธอหยุดไว้แค่นั้น ปัญหาของเธอ เธอไม่อยากให้เขาต้องมารับรู้ด้วย

"อยากกลับไปเรียน"

เขาถามขึ้น ม่านฟ้าส่ายหน้า

"ตอนนี้ฟ้ามีหน้าที่ตอบแทนคุณ ที่คุณเสียเงินไป"

"หึ..พร้อมที่จะเป็นของผมแล้วหรอ"

เขาถามเธอ ม่านฟ้าเงียบจะให้เธอรอบว่าไง

"คุณอยากเป็นหมอหรอ"

เขาถามเธออีกครั้ง ม่านฟ้ามองหน้าเขา

"คุณรู้ได้ไงคะ ว่าฟ้าเรียนหมอ"

"ผมบอกคุณแล้วไงอะไรที่เกี่ยวกับคุณผมรู้หมด คุณยังไม่ตอบผมเลยว่าคุณอยากเป็นหมอหรอ"

"พ่อค่ะ...พ่อฟ้าอยากให้ฟ้าเป็นหมอ ท่านบอกว่าอาชีพนี้ มีเกียรติมีศักดิ์ศรีเป็นอาชีพที่สะอาดบริสุทธิ์ พ่อกับแม่เสียไปตอนฟ้าอายุสิบขวบ และนี้เป็นสิ่งเดียวที่ฟ้าจำได้ว่าพ่อเคยพูดกับฟ้า"

ม่านฟ้าจับมือตัวเองไว้แน่น ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงจะมีลุงกับป้าแต่เธอก็รู้สึกว่าเธอตัวคนเดียวไม่มีพี่น้องให้คอยถาม ถึงสารทุกข์สุขดิบ

"พรุ่งนี้ผมจะให้โตพาคุณไปสมัครเรียนต่อให้จบ"

กวินพูดขึ้น ม่านฟ้าเงยหน้ามองเขาด้วยเเววตาระยิยระยับ

"จริงหรอค่ะ"

แต่ทันไดนั้นเเววตานั้นก็หายไป

"ฟ้า...ว่า~~"

"เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องห่วงผมจะออกให้เองคุณมีหน้าที่ไปเรียนให้จบก็พอ"

"แต่เเค่นี้ฟ้าก็รบกวนคุณมากพอแล้วนะคะ"

"ผม...รวยมาก เพื่อคุณไม่รู้ เอาละดึกแล้วคุณนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นแต่เช้า"

เขาพูดขึ้น

"เเล้วเรื่องเอ้อ...ที่ฟ้าจะต้องนอนกับคุณละคะ"

เธอตัดสินใจถามเขาออกไป เพราะตามที่ตกลงกันก็คือคืนนี้

กวินลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอเขาจับคางเธอให้เงยหน้าขึ้นมองเขา ม่านฟ้ากำกระโปรงชุดนอนไว้แน่นเธอหลับตาปี๋

"หึๆ...จูบยังไม่เป็นเลยสาวน้อย"

กวินกระซิบบอกที่ข้างหู แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป ม่านฟ้าลืมตาขึ้นแก้มแดงขึ้นมาทันทีนี้เธอหวังว่าเขานะทำอะไรเธอหรอ

(บ้าที่สุด)

เธอใช้มือลูบใบหน้าที่ตอนนี้ร้อนวูบวาบไปหมดด้วยความเขิน