สะดุดรักมาเฟียร้าย

จงอางห่วงไข่

วันนี้ที่มหาลัยออกจะวุ่นวายนิดหน่อย เพราะปีนี้ต้องออกฝึกงานที่สถานที่จริง กว่าม่านฟ้าจะกลับถึงบ้านก็เย็นพอดี

"ขอบคุณมากนะคะพี่บอล"

"ครับคุณฟ้า"

ม่านฟ้าเอ่ยขอบคุณ พลขับของวันนี้หลังจากที่รถมานอกหน้าบ้านในเวลาที่ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ม่านฟ้าหอมหนังสือลงมาจากรถ และเดินเข้าบ้านไป

พอดีกับกวินเดินออกมาจากห้องออกกำลังกายพอดี เขาใส่กางเกงวอมขายาวตัวเดียวโชว์กล้ามหน้าท้องที่ เรียงตัวสวยงาม

ม่านฟ้ารีบหันหน้าหนีรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเฉยๆ

"เป็นไงมั่ง ไปมหาลัยวันแรก"

"ก็ดีค่ะ เทอมนี้ฟ้าต้องออก ปฏิบัติงานในสถานที่จริงแล้ว"

เธอบอกเขา

"แล้วคุณได้ไปฝึกที่ไหน"

"ฟ้ากำลังยื้นเรื่องไปที่สองโรงพยาบาล รอเขาตอบกลับมาค่ะ"

ม่านฟ้านั้งลงที่โซฟาด้วยความเหนื่อยล้า

"วันนี้คุณไม่ได้ออกไปไหรหรอคะ"

เธอถามเขาตาเป็นประกาย ที่เขาอยู่บ้าน

"ทำไม อยากให้อยู่หรืออยากให้ไป"

เขามองสบตาเธออย่างรอคำตอบ

จะให้เธอบอกเขายังไง ขอให้เขาไม่ไปได้หรอ

"ฟ้า...พูดได้หรอค่ะ"

"ก็ลองพูดดูก่อนสิ"

กวินมาองหน้าเธอตาวาววับ

"งั้นคืนนี้คุณไม่ไปทำงานได้ไหมคะ"

ม่านฟ้าตัดสินใจพูดออกไปเธออยากให้เขานอนที่บ้านบ้าง กวินมองหน้าเธอยิ้มๆ

"ไปอาบน้ำ เดี๋ยวเราออกไปหาอะไรกินข้างนอกกัน"

กวินบอกเธอ

"คุณจะพาฟ้าไปทานข้าวข้างนอกหรอคะ"

"ไปไหมละ"

"ไปค่ะ ฟ้าขอไปอาบน้ำแปบหนึ่ง"

พูดเสร็จเธอก็วิ่งเข้าห้องไป กวินส่ายหน้ายิ้มๆก่อนที่เขาเองจะเดินเข้าห้องตัวเองไป

"พร้อมแล้วค่ะ"

ม่านฟ้าเปิดประตูออกมาพบว่ากวินแต่งตัวหล่อนั้งรอเธออยู่แล้วเขาก็ยังเป็นเขาแต่งตัวยังไงก็ยังหล่อเข้มเหมือนเดิน

วันนี้เขาก็ใส่กางเกงยีนส์ยี่ห้อโปรด กับเสื้อเสื้อเชื้ตแค่นั้นจริงๆ แต่เขากับดูดีไปหมดคงด้วยความสูงรูปร่างที่สมส่วน

กวินเงยหน้ามองเธอ เธออยู่ในชุด มินิเดชสีโอรสผูกคอโชว์ไหล่ กระโปรงสั้นเหนือเข่า เธอแต่งหน้าเข้มกว่าปกตินิดหน่อย

"แค่ไปกินข้าว ต้องเบอร์นี้เลยหรอ"

กวินถามเธอ

"ทำไมละคะ ชุดไม่สวยหรอ"

ม่านฟ้าถาม เธอว่าวันนี้เธอดูดีใช้ได้อยู่นะ

"ผมไม่ชอบชุดนี้"

กวินตอบฮ่วนๆ มันสวยมากต่างหากละ เขาไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นมองเธอ

"ชุดนี้คุณเป็นคนซื้อใหฟ้าเองนะคะ"

"มันสั้นไปฟ้า ข้างบนก็เปิดจนแทบจะมองเห็นไปยั้นไส้"

"แต่วันนี้ฟ้าไปกับคุณนะคะ ไม่มีใครกล้ามองฟ้าหรอกค่ะ ไปกัน"

เธอรีบเดินไปเกาะแขนเขาและพาเขาเดินออกไปข้างนอกทันที

"อ่าว...พี่บอลไม่อยู่หรอค่ะ"

ม่านฟ้าพูดขึ้นกลังจากที่เดินมาหน้าบ้านแล้วไม่เจอรถเหมือนทุกครั้ง

กวินจับมือเธอและพาเดินไปที่โรงรถเขาเดินไปเปิดประตู้รถสปอร์ตคันหรูของเขา ให้เธอ

"เออ...ขอบคุณค่ะ"

เธอเข้าไปนั้งเขาปิดประตูให้เรียบร้อยและเดินออมไปขึ้นทางคนขับ

[บรู๊นนนๆๆ]

เสียงรถดังกระหึ่มขึ้น แล้วก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ก่อนจะเพิ่มความเร็วเมื่อออกมาบนถนนเส้นหลัก ม่านฟ้านั้งชมวิวบรรยากาศยามค่ำคืนของเมืองหลวงแต่ภายในใจมีเรื่องให้คิดมากมาย เกี่ยวกับคนที่นั้งอยู่ข้างๆเธอตอนนี้

เขาจ่ายเงินไม่ใช้น้อยเพื่อให้เธอมาเป็นคู่นอนของเขาเป็นเวลาหนึ่งปี ถึงตอนนี้

เขากับเธอนอกจากไม่มีเรื่องเเบบนั้นแล้ว

ยังแยกห้องกันนอนอีก

"เฮ้ออ.."

เธอเผลอถอนหายใจ

"มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า"

กวินถามขึ้นเขาเห็นเธอนั้งเหม่อมาสักพักแล้ว

"เปล่าค่ะ"

ม่านฟ้าหันมายิ้มกลบเกลื่อนให้เขา

"เป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความจริงใจเลยฟ้า"

เขาดูออก ม่านฟ้าหุบยิ้มทันที

(อุตส่าห์ยิ้มให้...ชิ)

เธอคิดในใจ

"ว่าไง..คิดอะไรอยู่"

"ก็...คิดไปเรื่อยแหละค่ะ"

"แต่บอกผมไม่ได้"

เขาพูดดัก

"ค่ะ...บอกไม่ได้"

เธอตอบเขา

"ทำไม...!"

"บอกคุณก็รู้สิค่ะว่าฟ้าคิดอะไร"

"แล้วทำไมต้องกลัวผมรู้"

"ก็..."

"ก็...อะไร"

"ก็ฟ้าไม่อยากให้คุณรู้นี้ค่ะ"

"เกี่ยวกับผมงั้นสิ"

ม่านฟ้าเงียบ...และนั้นคือคำตอบ

พอดีกับรถเลี่ยวเข้ามาจอดที่หน้าตึกสูง

"ถึงแล้วไปกันเถอะ"

เขาพาเธอเดินเข้าไปด้านในตึกที่ตอนนี้มีผู้คนเข้าออกครึกครื้น

"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบมาติดต่อเรื่องอะไรคะ"

พนักงานตอนรับถามขึ้น

กวินยื้นโทรศัพท์ให้พนักงานดู

"เชิญคุณลูกค้าขึ้นลิฟท์ไปที่ชั้น 25 ได้เลยนะคะ"

"ครับ"

กวินจับมือเธอเดินเข้าลิฟท์ไปชั้น25

แล้วมีพนักงานพาไปที่โต๊ะ

เขาจองโต๊ะไว้ริมระเบียงบนตึกชั้น25

มีดนตรีสดเล่นเพลินๆ โต๊ะอาหารโซนนี้จะถูกจัดไว้ค่อนข้างที่จะส่วนตัว ไม่แออัด

นั้งได้ไม่นาน อาหารและเครื่องดื่มก็เริ่มมาเสิร์ฟ

"คุณต้องการอะไรเพิ่มอีกไหม"

กวินถาม

ม่านฟ้ามองอาหารบนโต๊ะ แค่นี้ก็เต็มโต๊ะแล้ว

"ไม่แล้วค่ะ"

เธอตอบเขา

พนักงานรินไวน์ให้เขาและเธอ

"ขอบคุณค่ะ"

ม่านฟ้ากล่าวขอบคุณพนักงานพร้อมกับส่งยิ้มไปให้

พนักงานโคร่งรับพร้อมรอยยิ้มก่อนจะถอยออกไป

กวินมองขัดๆตา แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร

"กินได้ใช่ไหม"

กวินถามและมองไปทีาแก้วไวน์

"สบายมากค่ะ"

เธอตอบเขา เธอเองก็มีสังสรรค์กับเพื่อนบ้าง

ม่านฟ้ายกไวน์ขึ้นจิบ

(อืมม...ละมุนดีแฮะ)

เธอคิดในใจ ทีนี้ก็ยกแก้วไม่หยุดเลย บรรยากาศยามคำคืนลมพัดเบาๆกับดนตรีสดเพราะๆ มันทำให้ม่านฟ้ารู้สึกผ่อนคลาย

กวินเองก็ไม่ขัดอะไร เขาปล่อยให้เธอเป็นตัวของตัวเองที่สุด พนักงานก็เติมไวน์ให้เธอไม่หยุด

ตอนนี้แก้มเธอเริ่มแดงแล้ว

กวินได้แต่นั้งอมยิ้ม

(คืนนี้ต้องมีคนเมา)

"คุณยิ้มอะไรค่ะ"

"ยิ้มคุณไง"

"ทำไมค่ะ ฟ้าเป็นยังไง"

เธอมองเขาตาหวานเชื่อมด้วยฤทธิ์

แอลกอฮอล์

"หึ..เมาแล้วแปลงร่างเป็นเสือหรอ"

"คุณว่าอะไรนะคะ"

"เปล่าครับ"

"เปล่าได้ไงค่ะ ฟ้าได้ยินคุณพูดอยู่"

"เมา..?"

"ไม่เมาค่ะ แต่อาจจะไม่เหมือนเดิมนิดหน่อย"

พูดเสร็จเธอก็กระดกไวน์ต่อ

"หึ...เดี๋ยวก็รู้"

กวินพูดคนเดียวพร้อมกับยกไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดสายตายังจับจ้องไปที่

ม่านฟ้าอย่างไม่วางตา

(ยายตัวแสบ เวลาเมาท่าทางจะดื้อเอาเรื่อง)

"ฟ้าขอไปเข้าห้องน้ำแปบหนึ่งนะคะ"

"ผมไปเป็นเพื่อน"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าไหว"

"คุณไม่ไหวม่านฟ้า"

"ฟ้าไม่ได้เมาขนาดนั้นสักหน่อย"

"อย่าดื้อนะฟ้า"

"ฟ้าไม่ใช้เด็กแล้วนะคะ แค่เดินไปเข้าห้องน้ำเอง"

"จะไปหรือไม่ไป"

"ไปค่ะ..ไม่ไหวแล้ว"

เธอทำท่าบิดตัว

"ไปก็ลุก"

เขาบอกม่านฟ้ารีบลุกขึ้น เขาโอบเอวบางแล้วพาเดินไปเข้าห้องน้ำ

"กวินขาาาา คุณจริงๆด้วยมาทำอะไรตรงนี้ค่ะ"

ระหว่างที่เขายืนรอม่านฟ้าอยู่หน้าห้องน้ำก็มีเสียงเรียกเขาดังขึ้น พร้อมกับร่างอวบอั๋นของสาวเจ้ากอดซบลงมาที่เเขนเขา

"ผมมากินข้าว"

"แม้...เดียวนี้ไม่ไปหาดาวเลยนะคะ รู้ไหมว่าดาวคิดถึง"

เธอซบหน้าลงไปที่อกของเขา

"คุณดาว ผมชัดเจนทุกอย่างและเราก็เขาใจตรงกันแล้วด้วย"

"อย่าพึ่งโกรธสิคะ ไหนๆเราก็เจอกันแล้วเราไปต่อกันไหม ดาวคิดถึงคุณมากเลย"

"อะแฮ่มมม..."

เสียงม่านฟ้าดังขึ้นด้านหลังทั้งสองรีบหันไปมอง

"ปล่อยเถอะค่ะคุณพี่เพราะวันนี้คุณกวินเขาอยู่กับดิฉัน"

ม่านฟ้าเดินมาเบียดตรงกลางระหว่างทั้งสองคน ทำไห้ดาวหลุดออกจากเเขนกวินไป

"นี้แกมันจะมากไปแล้วนะ"

"อุ้ยยย...ขอโทษด้วยนะคะฟ้าไม่ได้ตั้งใจ"

ม่านฟ้าลอยหน้าลอยตาพูด

"แก..."

ดาวทำท่าจะเข้ามาขยุมม่านฟ้า

"หยุดเดี๋ยวนี้นะถ้าคุณทำเขาเจ็บแม้เเต่ปลายเล็บ ผมไม่เอาคุณไว้แน่"

กวินกอดไหล่ม่านฟ้าเอาไว้อย่างกับจงอางห่วงไข่

ดาวหน้าเสียไม่คิดว่ากวินที่ได้ขึ้นชื่อว่าไม่ แคร์ผู้หญิงคนไหนแต่วันนี้เขากลับปกป้องผู้หญิงคนนี้

ม่านฟ้าเองก็ไม่คิดว่าเขาจะออกตัวปกป้องเธอขนาดนี้

"เอ้ออ...ดะ..ดาวขอโทษค่ะ"

ดาวเอ่ยเสียงอ่อย เธอได้นอนกับเขาแค่ครั้งเดียว เธอก็แค่หวังว่าเธอจะมีโอกาสอีกครั้งแต่ความหวังของเธอมันหมดแล้ว

"คุณกวินคะ เราไปกันเถอะค่ะ"

ม่านฟ้าหลังจากที่เห็นหน้าผู้หญิงที่ชื่อดาวซีดขนาดนั้นก็อดสงสารเธอไม่ได้

กวินโอบเอวพาเธอกลับมาที่โต๊ะ

"คุณไม่สงสารเธอหรอคะ"

ม่านฟ้าถามเขาหลังจากที่กลับมานั้งที่โต๊ะแล้ว

กวินยกคิ้วขึ้น

"คุณอย่ากให้ผมสงสารหรอ"

ม่านฟ้าส่ายหน้าจนผมกระจาย

"ไม่ค่ะ"

เธอตอบเขา แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าวันหนึ่งเขาทำกับเธอแบบนี้เธอจะทำยังไง

"คิดอะไรอยู่ฟ้า ห้ามคิดเองเออเอง"

เขาพูดเหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไร

"เปล่านะคะ"

ม่านฟ้าพูดพร้อมกับยกไวน์ขึ้นดื่ม