สะดุดรักมาเฟียร้าย

จะดูแลเอง

"กลับบ้าน"

กวินสั่งลูกน้องหลังจากขึ้นรถมาเรียบร้อยแล้ว

"ครับนาย"

ทั้งคู่นั้งเงียบมาตลอดทาง ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดตัวเอง

ใช่เวลาไม่นานมากก็มาถึงบ้าน พอรถจอดม่านฟ้าก็เดินลงไปทันที กวินก็ตามลงมาติดๆ

"ฟ้า..คุณโกรธที่ผมต่อยไอ้หมอนั้นหรอ"

กวินถามหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาในบ้านแล้ว

"แล้วทำไมต้องทำอย่างนั้นด้วยละคะ"

"ทำไม...เป็นห่วงมันมากเลยหรือไง"

"ฟ้าไม่ได้ห่วงเขาเเต่ฟ้าห่วงคุณ ถ้าเขาแจ้งความจะทำยังไงคะ"

ม่านฟ้าพูดสวนกลับเขาทันที กวินนิ่งไป

"เป็นห่วงผม"

"ก็ใช่สิค่ะ ฟ้าไม่อยากเป็นต้นเหตุที่ทำให้คุณเดือดร้อน"

"แล้วทำไมคุณถึงปล่อยให้พวกเขาพูดอยู่ได้"

"แล้วพวกเขาพูดผิดตรงไหนคะ ก็ฟ้าขายตัวให้คุณจริงๆ"

ม่านฟ้าพูดขึ้นมาด้วยแววตาที่เจ็บปวด น้ำตากลิ้งลงมาที่แก้มเนียนของเธอ

"คุณนึกว่าฟ้าไม่รู้สึกหรอคะ ฟ้าพยายาม ดิ้นรนเพื่อให้ชีวิตตัวเองมีทางเลือก แต่ทางเลือกในชีวิตฟ้ามันตันไปทีละเส้น

ทีละเส้นจนมันไม่เหลือให้ฟ้าได้เลือกเลย

บางทีฟ้าก็คิดนะคะว่าทำไมฟ้าไม่ตายไปพร้อมพ่อกับแม่เลย ทำไมเขาไม่เอาฟ้าไปด้วย....ทำไมต้องทิ้งให้ฟ้าอยู่คนเดียว"

ประโยคหลังเธอพูดกับตัวเองมากว่า สายตาเธอมันว่างเปล่าไปหมด

กวินเดินเข้าไปกอดเธอไว้แนบอก

ม่านฟ้าร้องไห้สะอึกสะอื้น เธอเองก็กอดเขาไว้แน่น อ้อมกอดแบบนี้ที่เธอไม่เคยได้รับจากใครเลยตั้งแต่พ่อกับแม่เธอจากไป

"ร้องให้พอและต่อไปนี้คุณก็ไม่ต้องร้องอีก ผมจะไม่ให้ใครมารังแกคุณได้อีก"

กวินพูดกับคนในอ้อมกอด เขาขบกรามจนขึ้นสันนู้นเพื่อข่มอารมณ์ตัวเอง

ที่เห็นเธอเป็นแบบนี้

กวินประคองเธอนั้งลงที่โซฟา

ม่านฟ้าร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนเขาจนพอใจกวินเองก็ปล่อยให้เธอร้องจนพอใจ เช่นกัน

"เสื้อคุณเปื้อนหมดแล้ว"

ม่านฟ้าพูดขึ้นหลังจากที่เธอขยับตัวออกจากอ้อมกอดของเขา เสื้อเขาตรงหน้าอกที่เธอซบร้องไห้เมื่อกี้เปื้อนทั้งน้ำมูกน้ำตาจนเป็นคราบวงกลม

"ร้องจนพอใจแล้วใช่ไหม"

เขาถามกลับ

"ฟ้าขอโทษค่ะ"

"ไปทำกับข้าวได้แล้วผมหิว"

ม่านฟ้ามองหน้าเขา

"ค่ะ"

เธอลุกไปทำอาหาร กวินมองเธอด้วยสายตาที่คุ้มคิด

"เย็นนี้ผมจะออกไปไนท์คลับ อาจจะกลับดึกหน่อย"

กวินบอกหลังจากกินข้าวเสร็จ

"ค่ะ"

เธอรับคำเขาสั้นๆ

[บรู๊นนนๆๆ...]

เสียงรถสปอร์ตคันหรูที่ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี้เธอยังไม่เคยได้ยินเสียงมันเลย แต่วันนี้เจ้าของมันสตาร์ทเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม

และขับออกไป

ม่านฟ้าได้แต่มองตามไฟรถที่ค่อยๆหายรับตาไปพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์ที่ค่อยๆเงียบหายไป

เช้าวันต่อมา...

ม่านฟ้าตื่นขึ้นมาก็เจอกับความว่างเปล่า

(เขายังไม่กลับมา)

เธอนั้งอยู่บนเตียง เตียงที่ตื่นมาไม่เจอเขามันดูใหญ่กว่าปกติทุกอย่างดูเงียบไปหมด เธอลุกขึ้นเปลี่ยนเสื่อผ้าเพื่อไปออกกำลังกายจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน

[บรู๊นนนๆๆ]

เสียงรถดังกระหึ่มเข้ามาในขณะที่ม่านฟ้ากำลังจะไปออกกำลังกาย

ม่านฟ้ายืนรอเขาอยู่หน้าบ้าน

"วันนี้ไม่ต้องเตียมอาหารนะ"

กวินบอก

"ค่ะ"

ม่านฟ้ารับคำสั้นๆเหมือนเดิมทั้งที่อยากจะถามเขาเหลือเกินว่าไปนอนที่ไหนมา แต่ก็ต้องกลืนคำถามลงไป เธอไม่มีสิทธิ์

อะไรที่จะไปถามเขาได้

กวินเดินเข้าบ้านไปแล้ว ม่านฟ้าได้แต่มองตามหลังเขาเข้าไปในบ้าน

ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก

เธอออกกำลังกายเสร็จก็กลับเข้ามาในบ้านแต่ก็ไม่พบกวินเธอค่อยๆเปิดประตู้ห้องเข้าไปพบว่าเข้านอนหลับอยู่บนเตียง

เธอค่อยๆเดินเข้าไปอาบน้ำ และก็ออกไปทำอะไรง่ายๆกิน กินเสร็จเธอไปนั้งอ่านหนังสืออยู่ริมสระน้ำ

กวินตื่นมาใกล้เที่ยงเขาเดินออกมาจากห้อง

"ฟ้าทำกับข้าวไว้เพื่อคุณด้วยนะคะ คุณทานเลยไหม"

ม่านฟ้าถามเขา

"ชงกาแฟไว้ให้ผมแก้วเดียวก็พอเดี๋ยวผมออกมากิน"

พูดเสร็จเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้อง

ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับจะออกไปข้างนอกอีกครั้ง เขาเดินมาดื่มกาแฟที่โต๊ะ

"คุณจะออกไปข้างนอกหรอคะ"

ม่านฟ้าถามเขา

"ครับ อาจกลับดึกเลย"

"ค่ะ"

ม่านฟ้าพูดได้คำเดียว เพราะไม่มีคำไหนเหมาะกับเธอเท่าคำนี้อีกแล้ว

"งั้นผมไปนะ"

กวินหันมาบอกเธอ และพบว่าเธอมองเขาอยู่แล้ว กวินรีบหันหน้าหนีจากสายตาของเธอ เขาออกไปขึ้นรถที่ลูกน้องจอดรออยู่หน้าบ้าน ม่านฟ้ามองดูนาฬิกา ตอนนี้พึ่งจะบ่ายโมง เธอนั้งเหงาอยู่คนเดียว

กว่าเวลาจะผ่านไปแต่ละนาทีทำไมมันนานจัง

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

วันนี้ม่านฟ้าตัดสินใจ ย้ายออกจากห้องเขา มานอนอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกับห้องเขา เธอไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ ตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี้เขากลับบ้านเช้าทุกวัน เธอตื่น เขานอนพอเขาตื่นเขาก็

เตียมตัวออกข้างนอก วันๆหนึ่งแทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วยซ้ำ

"ฟ้าย้ายไปนอนห้องเล็กนะคะ จะได้ไม่รบกวนคุณเวลาที่คุณต้องการพักผ่อน"

เธอบอกเขาในเที่ยงวันนั้น

กวินชะงักไปนิดหนึ่ง

"เอาที่คุณสะดวกได้เลย มหาลัยจะเปิดแล้วคุณมีอะไรที่ต้องเตียมอีกหรือเปล่า"

เขาถามเธอ

"ไม่มีค่ะ ฟ้ามีครบหมดแล้ว"

"อืมม...ต้องการอะไรเพิ่มก็บอกแล้วกัน"

"ค่ะ"

(เขาไปแล้ว)

ม่านฟ้าได้แต่มองตามรถเขาอยู่เเบบนี้ตลอดสองอาทิตย์ ที่ผ่านมา

มหาลัยเปิดวันแรก

เช้านี้กวินกลับมาทันก่อนที่ม่านฟ้าจะออกไปมหาลัยพอดี

ม่านฟ้าเดินออกมาจากห้อง เสื้อนักศึกษาตัวเล็กที่เวลาเธอใส่แล้วมัน

เน้นทรวดทรงอย่างชัดเจน ไหนจะกระโปรงจีบพลีทที่สั้นเหนือเข่าขึ้นมานิดหน่อย

กวินมองด้วยสายตาวาววับ

"มีชุดอื่นอีกไหม"

กวินถาม เขายืนกอดอกมองเธอ เหมือนผู้ปกครองที่กำลังจับผิดเด็กในปกครองยังไงยังงั้น

ม่านฟ้าก้มมองชุดตัวเอง

"วันนี้เปิดเรียนวันแรกต้องใส่ชุดนักศึกษาค่ะ"

ม่านฟ้าตอบเขาอย่างไม่เข้าใจ

"รู้แล้ว แล้วชุดนักศึกษาที่มัน ไม่สั้นรัดติ้วแบบนี้มีไหม"

ม่านฟ้าก้มมองตัวเองอีกครั้ง เธอมองเงาตัวเองในกระจกแล้วเธอก็ยิ้มออก

"ชุดนี้ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนี้ค่ะ"

ม่านฟ้าหมุนตัวโชว์ไปหนึ่งกรุบ กระโปรงทรงพลีทของเธอ พองตัวขึ้นเวลาเธอหมุนตัวมันทำให้มองเห็นต้นขาขาวๆของเธอเลยที่เดียว เธอรู้เพราะธอตั้งใจยั่วคนตรงหน้าต่างหากละ

"ม่านฟ้า...ไปเปลี่ยนกระโปรง"

"ไม่ค่ะ ฟ้าจะใส่ตัวนี้ ฟ้าไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"

ม่านฟ้ากำลังจะเดินผ่านเขาไป

"ว้ายยยย...คุณกวินปล่อยฟ้านะ"

กวินอุ้มเธอพาดบ่าเดินตรงไปยังห้องนอนของเธอ เขาจับเธอวางลงบนเตียงม่านฟ้ารีบตะครุบกระโปรงไว้เพราะมันถลกขึ้นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

กวินยืนมองด้วยสายตาเอาเรื่อง

"ถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่ต้องไป"

ม่านฟ้ามองหน้าเขา อย่างไม่เข้าใจตลอดสองอาทิตย์เขาแทบจะไม่สนใจเธอเลย

"จะเปลี่ยนเองหรือให้ผมเปลี่ยนให้"

เขาพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินเข้ามาหาเธอ

"เปลี่ยนค่ะ ฟ้าเปลี่ยนเอง"

เธอรีบบอกเขา กวินถอยออกเพื่อหลบให้เธอไปเปลี่ยนกระโปร่ง ม่านฟ้าเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกดูว่านะเปลี่ยนใส่ตัวไหนดี กวินเดินตามมาซ้อนข้างหลังเธอ

เขายื้นมือไปเอากระโปรงกับเธอเธอออกมาดูทีละตัว เสื้อก็มีแต่ตัวเล็กๆ กระโปรงก็มีแต่แบบสั้นๆ

"เสื้อผ้าอะไรของคุณ มีแต่เล็กๆสั้นๆ"

"ฟ้าก็ใส่แบบนี้มาตั้งนานแล้วนี้ค่ะ"

ม่านฟ้าหมุนตัวกลับมาชนกับอกเขาพอดี

"งั้นวันนี้ก็ไม่ต้องไป ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ก่อน"

กวินก็ไม่ถอย

"ไม่ได้นะคะ วันนี้ฟ้าต้องไป"

"ผมไม่สน ถ้าจะใส่ชุดนี้ไปก็ไม่ต้องไป"

กวินยื้นคำขาด ทั้งสองยืน ประจันหน้ากัน

อยู่อย่างงั้น

"ก็ได้ค่ะ"

ม่านฟ้าหมุนไปที่ตู้อีกรอบ มีกระโปร่งพลีทตัวยาวถึงข้อเท้าอยู่ตัวหนึ่งที่อยู่มุนในสุดของตู้ เพราะเธอไม่คิดที่จะใส่เลยเลยดุนไปไว้ริมสุดดีว่าแม่บ้านที่เขาจ้างใว้เอาไปซักและรีดไว้แล้ว

เธอเดินหน้างอเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็ออกมาพร้อมกระโปรงตัวยาว

กวินยิ้มอย่างพอใจ

"ฟ้าไปได้หรือยังค่ะ"

"ส่งตารางเรียนและกิจกรรมทั้งหมดมาให้ผมดูด้วย"

"ค่าาาา"

ม่านฟ้าตอบเขา

"บอลจะค่อยไปส่งและรอรับคุณกลับทุกวัน"

"ฟ้าขอไปเองกลับเองนะคะ"

"ไม่ได้ อยากไปไหนก็ให้มันไปส่ง"

"แต่ว่าฟ้าเกรงใจพี่เขา"

"ผมสั่ง"

"ก็ได้ค่ะ...มีอะไรอีกไหมคะฟ้าจะสายแล้วเนีย"

เธอยกนาฬิกาที่ข้อมอขึ้นมาดู

"ว้ายยย"

กวินดึงเอวเธอเขามากอด

"แล้วห้ามเถลไถลไปไหนกับใครเข้าใจไหม"

กวินพูดชิดริมฝีปากเธอ

"คะ...ค่ะ"

เขาก้มลงหอมแก้มเธอแรงๆไปหนึ่งที

"ดี..."

แล้วเขาก็ปล่อยเธอ ม่านฟ้าหน้าแดงขึ้นมาทันทีเธอรีบหยิบกระเป๋าและเดินออกมาจากห้องทันที

"หึๆ..~~"

กวินหัวเราะตามหลังเธอไป รถมาจอดรอเธออยู่หน้าบ้านแล้ว เขามองตามเธอไปจนรับสายตา