สะดุดรักมาเฟียร้าย

โกรธ...แทน

ประมาณหนึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่หมาย เจ้าของที่รอเขาอยู่แล้ว ที่แปลงนี้ดีอยู่ติดถนนเหมาะที่เขาจะทำปั๊มน้ำมันสาขาต่อไป

"คุณรออยู่ตรงนี้แหละไม่ต้องตามไปแดดมันร้อน"

กวินบอกม่านฟ้าเขาจะเดินดูบางจุดกับเจ้าของที่เลยให้มานฟ้ารออยู่ตรงนี้ที่มีเก้าอี้สนามไว้ให้นั้ง โดยมีบอลอยู่เป็นเพื่อน

"ค่ะ"

ม่านฟ้านั้งรออยู่ใต้ต้นไม้ลมพัดเย็นสบาย

เธอหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านระหว่างรอ

เวลาผ่านไปพักใหญ่ ทั้งหมดก็เดินกับมาที่โต๊ะสนามที่เอาไว้คุยกันชั่วคราว

พอมาถึงทุกคนสภาพเหมือนไป

วิ่งมาราธอนมายังไงยังงั้น กวินถอดแว่นดันแดดออกเมื่อเดินมาถึงจุดที่ม่านฟ้านั้งรออยู่ เหงื่อไหลเต็มหน้า

ม่านฟ้าหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าส่งให้เขา

"เช็ดเหงื่อก่อนค่ะ"

"เช็ดเลย"

เขาบอกพร้อมกับยืนหลับตาไว้เพราะต้อนนี้เหงื่อเริ่มไหลเข้าตาเขาเเล้ว

ม่านฟ้ารีบซับเหงื่อให้เขา

"ถอดแจ็คเก็ตค่ะ"

เธอรีบดึงเสื้อแจ็คเก็ตออกให้เขา เพื่อที่ร่างกายจะได้ระบายความร้อนออกมาได้สะดวก อุณหภูมิในร่างกายจะได้ปกติ

แต่ทุกคนตรงนั้นก็แทบจะไม่ได้สนใจกับสภาพร่างกายเลย เจ้าของที่ก็ยังชี้ อาณาเขตในแผนที่ กวินเองก็ยังสนใจกับแผ่นที่ตรงหน้ามากกว่าสภาพอากาศตอนนี้ ม่านฟ้าส่งน้ำให้เขา เขารับไปเปิดดื่มอย่างกระหาย

ม่านฟ้าหยิบพัดลมจิ๋วออกมาจากกระเป๋า

เปิดเป่าให้เขาอยู่ห่างๆไม่ให้รบกวนการทำงานของเขา กวินถึงจะทำงานแต่ก็แอบดูการกระทำของคนข้างๆอยู่ตลอด เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าไม่เคยถูกผู้หญิงเอาใจแต่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกดีได้แบบนี้มาก่อน

Rrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์กวินดังขึ้น เขาล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"รับให้ผมที"

เขาส่งโทรศัพท์ให้ม่านฟ้ารับให้ทั้งที่ยังไม่ได้ดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมา

ม่านฟ้าทำท่าลังเล

"รับสิคุณ"

เขาหันมาดุเธอ

"ค่าา"

เธอรับคำเขาแบบไม่เต็มใจนัก เธอหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา

[นิสา]

เเค่เห็นชื่อที่ขึ้นหน้าจอเธอก็ไม่อยากรับแล้ว

(เอาว่ะ)

[สวัสดีค่ะ ตอนนี้คุณกวินติดธุระอยู่ถ้าเสร็จธุระแล้วจะแจ้งคุณกวินให้นะคะ]

เธอพยายามที่จะพูดให้ไม่ดูสนิทกับเขาเกินไป

[แล้วแกเป็นใคร มารับโทรศัพท์คุณกวินได้ไง]

เสียงดังแปดหลอดดังมาตามสาย

[แค่นี้ก่อนนะคะ]

ม่านฟ้ารีบตัดสายทิ้งทันที

"เฮ้ออ.."

ม่านฟ้าถอนหายใจ แล้วหันไปมองเขาที่ยังคงสนใจงานตรงหน้าอยู่เหมือนเดิมม่านฟ้าอดมองค้อนเขาไม่ได้ อยู่ดีๆก็ทำให้เธอโดนด่า

"งั้นก็ต้องลงตามนี้เลยนะครับ คุณก็ไปจัดการในส่วนของคุณให้เรียบร้อย ทางผมไม่มีปัญหาถ้าได้ตามที่ตกลงกันไว้"

กวินบอกเจ้าของที่

แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับ กวินขึ้นมานั้งบนรถเรียบร้อย

"โทรศัพท์คุณค่ะ และก็โทรกลับไปด้วยนะคะ"

ม่านฟ้ายื้นโทรศัพท์คืนให้กวิน และก็บอกให้เขาโทรกลับไปด้วยไม่งั้นผู้หญิงคนนั้นฉีกอกเธอแน่

กวินรับมาแล้วก็วางไว้ข้างเบาะที่ถูกออกแบบมาไว้เพื่อว่างของได้นิดหน่อย

ม่านฟ้ามองหน้าเขา

(อะไร...บอกให้โทรกลับกับนั้งเฉยช่างเถอะถือว่าบอกแล้ว)

กวินยังคงก้มหน้าก้มตาตรวจดูงานของเขาอยู่

ม่านฟ้านั้งมองเขาเพลินๆรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขาหันมามองเธอ

เขายกคิ้วขึ้นทำหน้าสงสัยว่ามองอะไร

"เอ้ออ..ขอโทษค่ะ"

เธอขอโทษเขาเพราะดูเป็นการเสียมารยาท

"ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"

Rrrrrrrr

ม่านฟ้ายังไม่ได้พูดอะไรก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อน

[นิสา]

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

[ครับ..นิสา]

[คุณกวินค่ะ เมื่อกี้นิสาโทรหามีผู้หญิงรับเขาได้บอกคุณไหมค่ะว่านิสาโทรหา]

[บอกแล้วครับพอดีผมยังไม่สะดวกคุณมีอะไรหรือเปล่า]

[เที่ยงนี้เราไปทานข้าวด้วยกันนะคะ]

กวินนิ่งไปแปบหนึ่ง

[ได้ครับคุณเลือกร้านได้เลย]

[จริงหรอค่ะ งั้นเดี๋ยวนิสาส่งโลเคชั่นให้นะคะ]

[ครับ]

ตู๊ดๆๆๆ

พูดเสร็จเขาก็กดตัดสายทันที

ไม่นานก็มีข้อความเข้าโทรศัพท์เขา เข้าเปิดดู แล้วกดโทรศัพท์ต่อยุกยิกๆอยู่

"ไปร้านนั้นเลย"

กวินบอกโตมรที่นั้งอยู่ข้างบอลที่เป็นคนขับ โตมรเปิดดูแผ่นที่ที่นายส่งมาให้อีกที

"ครับนาย"

ไม่นานรถก็มาจอดที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง

"ไปกินข้าวกัน"

กวินบอกม่านฟ้า

"ฟ้าอยู่กับพวกพี่โตได้ค่ะ คุณไปเถอะ"

เธอบอกเขา จะให้เธอไปนั้งเป็นก้างอยู่ได้ไง

"ผมบอกให้ไปก็ไปสิ"

"ฟ้าไม่ไปค่ะ เชิญคุณตามสบาย"

"ม่านฟ้าลุก"

"ไม่...!!!"

ม่านฟ้าพูดยังไม่ทันจบเขาก็จับมือเธอดึงให้ลุกเดินตามเขามาในร้านอาหาร

"คุณกวินค่ะ ฟ้า..~"

"อย่าดื้อน้าาา"

"สวัสดีครับมากี่ท่านครับ"

พนักยืนรอตอนรับหน้าร้านรีบเขามาถาม

"คุณนิสาจองโต๊ะไว้"

กวินบอกพนักงานต้อนรับ

"เชิญด้านนี้เลยครับ"

พนักงานเดินนำไปที่โต๊ะ

ม่านฟ้าพยายามดึงมือเธออกจากมือเขา

แต่เขาก็จับไว้แน่นไม่ยอมปล่อยจนมาถึงโต๊ะ เขาถึงยอมปล่อยมือเธอ

"คุณกวินมาแล้วหรอค่ะ"

นิสายิ้มทักทายเขาแต่ก็ต้องทำหน้าไม่พอใจที่เห็นเขามีคนอื่นมาด้วย

"ครับ"

เขาดึงให้ม่านฟ้านั้งข้างๆเขา

นิสามองมาที่ม่านฟ้าอย่างไม่พอใจ ยิ่งเจอการกระทำของกวินแล้วเธอยิ่งรู้สึกหมั่นไส่

"แม้...วันนี้คุณกวินมีธุระก็ไม่บอกเอาไว้วันหลังเราไปกินกันก็ได้นี้ค่ะ"

ม่านฟ้ามองบน

(ฉันก็ไม่ได้อยากมาหรอก)

"ถ้าคุณนิสาไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะครับ"

กวินบอก

"สะดวกสิค่ะ เพียงแต่นิสาคิดว่าเราจะทานกันแค่สองคนสะอีก"

"ฟ้าว่าฟ้าไปกินกับพวกพี่โตดีกว่านะคะ"

ม่านฟ้าลุกขึ้นกำลังจะเดินออกไป

"นั้งลงม่านฟ้า"

เขามองหน้าเธอ

"ฟ้า...ฟ้าจริงๆด้วยคุณมาอยู่นี้ได้ไง"

ม่านฟ้ายังไม่ทันตอบอะไรก็มีเสียงดังมาแต่ไกล

"คุณไตรภพ"

ม่านฟ้าอุทานออกมา

"ผมไปหาคุณที่ปั๊มแต่เด็กปั๊มบอกคุณลาออกไปแล้ว"

"อุ้ยตาย...เป็นเด็กปั๊มหรอจ้ะหนู"

นิสาได้ทีรีบพูดแซกขึ้นมาทันที

กวินดึงให้ม่านฟ้านั้งลง

ไตรภพเห็นแบบนั้นก็ถึงกับไม่พอใจที่เขาเองก็ตามขายขนมจีบเธออยู่นานแต่เธอก็ไม่เล่นด้วย แต่อยู่ดีๆเขาก็มาเจอเธออยู่กัวหนุ่มหล่อในร้านอาหารหรูแบบนี้จะให้เขาคิดดีได้ไง

"ตอนนี้คุณคงสบายแล้วสินะครับไม่ต้องทนทำงานกับอากาศร้อนๆ"

ไตรภพมองเธอด้วยสายตาเยียดๆ

"แม้...ทีแท้ก็เป็นอย่างนี้นี้เอง คุณกวินได้เช็คประวัติเธอดีๆหรือเปล่าค่ะ สมัยนี้ถึงจะซื้อกินก็ต้องระวังนะคะ มิจฉาชีพยิ่งเยอะอยู่"

นิสาเบะปากพูดใส่ม่านฟ้า

ม่านฟ้าได้แต่นั้งนิ่งๆให้เขาพูดใส่

"ไม่หน้าละมีที่หมายดีนี้เอง ผมอุตส่าห์ชวนมาทำงานสบายๆด้วยไม่ยอมมา ที่แท้ก็ไปเจอ เศรษฐีกระเป๋าหนักนี้เอง"

[ผั๊วว..]

"โอ้ยย"

ไตรภพร้องขึ้นพร้อมกับลงไปกองอยู่กับพื้น

"คุณกวิน..."

ม่านฟ้ารีบลุกขึ้นมาดึงเขาไว้ กวินต่อยเข้าที่สันจมูกของไตรภพอย่างจัง เลือดสดๆไหลออกมาจากจมูกของไตรภพ

"เลือดๆ...มึงต่อยกูมึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร"

ไตรภพออกแนวลูกเเง่ทันที

"นายเกิดอะไรขึ้นครับ"

โตมรกับบอลรีบวิ่งมาหาเจ้านายทันทีที่รู้ว่ามีเรื่อง มาถึงก็ยืนประกบไตรภพไว้ทันที

"ลูกผู้ชายไม่ใช้แค่มีคำนำหน้าว่านาย มันต้องนิสัยด้วย และถ้ากูได้ยินมึงพูดแบบนี้ใส่คนของกูอีกกูจะเลาะฟันมึงออกให้หมดปาก"

"ส่วนคุณ"

กวินหันมาทางนิสาที่ยืนทำหน้าตกใจเพราะไม่คิดว่ากวินจะโกรธขนาดนี้

"อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณกับพ่อคุณทำอะไรไว้บ้างและหลังจากนี้หวังว่าเราคงไม่ได้พบกันอีก"

"เอ้ออ..กวินคะ นิสาเเค่เป็นห่วงคุณกลัวว่าคุณจะถูกหลอก.."

"หึ..คนที่ผมควรกลัวคือคุณกับพ่อ

คุณหรือจะให้ผมพูดตรงนี้เอาไหม

คิดจะจับผมเหมือนคนอื่นๆที่ผ่านมาของพวกคุณอย่างนั้นหรอ...ผม ไม่ โง่"

นิสาตาโตเขารู้ได้ยังไง

"และมึง...ถามกูว่ารู้ไหมว่ามึงเป็นใคร กูจะระลึกให้ว่าพ่อมึงชื่อสมชาย ไอโตเดี๋ยวมึงดูให้กูทีว่าพ่อมันต้องจ่ายเงินเราอีกเท่าไหร่กูต้องการภายในอาทิตย์ทั้งหมด ถ้าไม่มีจ่ายกูจะเอาโฉนดที่มาวางไว้กลับกูขายทอดตลาด"

"ครับนาย"

โตมรรับคำสั่ง

"มะ...หมายความว่าไง"

ไตรภพเริ่มใจไม่ดี

"หมายความว่าพ่อมึงเป็นหนี้กูอยู่...ไง"

คำสุดท้ายกวินตะคอกใส่ด้วยความโกรธจนเเทบจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้

"คุณกวินคะ เราไปกันเถอะค่ะ"

ม่านฟ้ารีบกอดเขาไว้แล้วพยายามดุนให้เข้าเดินออกนากตรงนี้ เธอกลัวว่าเขาจะทำร้ายไตรภพอีก