เล่ห์รักกับดักลวง

เนียนให้สุดแล้วหยุดที่เธอ

ตอนที่ 9

ตลอดการเดินทาง เมญาดาคอยมองกระจกหลังเป็นระยะด้วยความหวาดระแวง แต่ก็ไม่เห็นมีรถลูกน้องของบิดาตามมาเลยแม้แต่สักคัน

บรรยากาศในรถที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและลุ้นระทึกจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลง อีกทั้งเพื่อน ๆ ของเธอก็พยายามชวนคุยเรื่องสนุกสนานเพื่อคลายความกังวลให้เธอ แต่ในใจของเมญดาก็ยังคงรู้สึกกระวนกระวายในใจอย่างบอกไม่ถูกอยู่ดี

ในที่สุด รถสปอร์ตคันหรูก็แล่นมาจอดสนิทที่หน้าอพาร์ตเมนต์เรียบง่ายของชัชชนน์ หลังจากที่เมญาดา แวะส่งเพื่อนสาวทั้งสามคนของเธอที่บ้านของอเลเซีย

แสงแดดยามเช้าสาดส่องกระทบพื้นคอนกรีตที่ดูธรรมดาตัดกับรถหรูของเธอ

ชัชชนน์ยืนรออยู่หน้าอพาร์ตเมนต์ด้วยท่าทีสบายๆ ในเสื้อยืดสีเข้มและกางเกงยีนส์ เมื่อเห็นรถของเมญาดาแล่นเข้ามาใกล้ เขาก็คลี่ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจของใครบางคนที่แอบมองอยู่เต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“สวัสดีค่ะ คุณชัช!” เมญาดาลดกระจกลงเพื่อเอ่ยทักทายชายหนุ่ม ก่อนจะรีบลงจากรถ แล้วตรงเข้าไปหาชัชชนน์ที่ยืนรอด้วยรอยยิ้มสดใส

รอยยิ้มหวานที่ประดับอยู่บนใบหน้าสวยตลอดเวลา ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสราวกับเด็กสาวที่กำลังมีความสุข เธอไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางมากนัก เพียงแค่ลิปกลอสสีชมพูระเรื่อที่ขับให้ริมฝีปากอวบอิ่มดูน่าจุมพิตยิ่งขึ้น และมาสคาร่าบางเบาที่ทำให้ดวงตากลมโตคู่นั้นดูมีเสน่ห์

“รอญาดานานไหมคะ?” เธอถามด้วยน้ำเสียงหวานออดอ้อน ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าคมคายของเขาอย่างรอคอยคำตอบ

ชัชชนน์ส่ายหน้าเบาๆ ดวงตาคมกริบสำรวจใบหน้าสวยและเรือนร่างของเธออย่างใส่ใจ กำไลข้อมือเงินเกลี้ยงเกลาที่ข้อมือเล็กบาง ทุกสิ่งบนร่างกายของเธอดูเรียบง่ายแต่กลับแฝงไว้ด้วยความน่าดึงดูดอย่างประหลาด เป็นความงามที่บริสุทธิ์สดใส และแฝงไว้ด้วยความหวาบหวิวที่ชวนให้หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงอย่างไม่รู้ตัว ราวกับดอกไม้แรกแย้มที่พร้อมจะเบ่งบานรับแสงตะวัน

“ไม่เลยครับ...แต่ดูเหมือนคุณจะรีบร้อนเป็นพิเศษ” เขาสังเกตเห็นร่องรอยความกังวลเล็กน้อยที่ยังคงฉายชัดบนใบหน้าหวาน กลิ่นหอมของเธอช่างเย้ายวนใจเขาอยู่ไม่น้อย

“นิดหน่อยน่ะค่ะ...” เมญาดาตอบเลี่ยงๆ และพลางหันไปที่รถของตัวเอง ทว่าก็ต้องตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นรถของเพื่อนๆ เธอจอดสนิทอยู่ไม่ไกลนัก และแล้วสามสาวก็พากันเดินลงจากรถ ก่อนจะตรงเข้ามาหาเมญาดาและชัชชนน์ที่ยืนคุยกันอยู่

“พวกเราแค่อยากมาส่งเพื่อนให้ถึงที่หมายอย่างปลอดภัยค่ะ” อเลสเซียเอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงกระเซ้า ทั้งที่เพื่อนยังไม่ทันได้แนะนำตัวเลยด้วยซ้ำ

“ใช่ๆ แถมอยากเห็นหน้าหนุ่มหล่อที่เพื่อนรักของเราแอบมาหาถึงที่ด้วย” เคียราเสริมพลางส่งสายตาเป็นประกายให้ชัชชนน์อย่างเปิดเผย

“ว้าว!!!...ตัวจริงคุณหล่อกว่าในรูปที่ญาดาแอบให้พวกเราดูอีกนะคะเนี่ย!” มาติน่าอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น ดวงตาของทั้งสามสาวจับจ้องไปที่ชัชชนน์อย่างพร้อมเพรียง ราวกับกำลังสำรวจประติมากรรมชิ้นเอก

เมญาดาหน้าแดงก่ำเล็กน้อย รีบแนะนำเพื่อน ๆ ของเธอให้ชัชชนน์รู้จัก

“นี่อเลสเซีย เคียรา แล้วก็มาติน่าค่ะ เพื่อนสนิทของญาดาเอง...พวกเธอแค่แวะมาทักทายคุณ” เธอบอกกับชัชชนน์ด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะยิ้มกว้างให้กับความเขินอายของเธอในตอนนี้

เพื่อนสาวทั้งสามทักทายชัชชนน์ด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ แต่สายตาก็แอบสำรวจชายหนุ่มรูปหล่อตรงหน้าอย่างไม่ปิดบัง ก่อนที่เพื่อน ๆ ของเมญาดาแต่ละคนจะส่งเสียงหวานเจื้อยแจ้วทักทายเขาด้วยภาษาอิตาลีที่ฟังดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ชัชชนน์ทักทายกลับด้วยภาษาอิตาลี เขาสุภาพและเป็นมิตรกับพวกเธอ แต่ดวงตาคมกริบของเขาก็แอบสังเกตปฏิกิริยาของสามสาวอย่างระมัดระวัง ราวกับกำลังประเมินสถานการณ์ ก่อนจะมองออกว่าสามสาวไม่ใช่พวกชลธิชาอย่างที่เขาสงสัย

“เย็นนี้พวกเราจะขอตัวไปดูวิวทะเลสวยๆ กับคุณชัชด้วยได้มั้ยคะ” ชัชชนน์ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ก่อนที่เสียงหวานของอเลสเซียจะเอ่ยขึ้น

”แซวเล่นน่ะค่ะ แหม่!! ญาดาคงได้ฉีกอกฉันพอดี”

“ปล่อยให้คู่รักเขาได้กระหนุงกระหนิงกันตามประสาเถอะ” เคียราพูดจบก็พลางจูงมือเพื่อนๆ เดินไปกลับไปยังรถของพวกเธอ

เมญาดาหน้าแดงเล็กน้อย เธอหันไปมองชัชชนน์ก่อนจะเอ่ยขึ้น ผมดำขลับถูกปล่อยยาวสยายคลอเคลียไปกับแผ่นหลังเนียนละเอียด เส้นผมก็พลิ้วไหวอย่างเป็นอิสระ ราวกับต้องการปลดปล่อยความรู้สึกที่อยู่ในใจของหญิงสาว

“ญาดาว่าเรารีบไปกันเถอะค่ะ” เมญาดาชวนชัชชนน์ขึ้นรถทันที หลังจากปล่อยให้เพื่อน ๆ ของเธอกลับไปกันแล้ว

หลังจากรถสปอร์ตคันหรูแล่นออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขาได้สักพัก เมญาดาก็หันมาเล่าแผนการที่เธอวางไว้ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“เมื่อเช้าญาดาให้พวกเพื่อน ๆ ช่วยกันโกหกคุณน้าค่ะ บอกว่าพวกเธอชวนไปเที่ยวทะเลด้วยกัน”

ชัชชนน์ หันมามองใบหน้าสวยที่เปื้อนรอยยิ้มอย่างเอ็นดู เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามให้กับความไร้เดียงสาและความมุ่งมั่นของเธอ

“คุณนี่ก็ร้ายไม่เบาเลยนะครับ..ญาดา” น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยความขบขันและความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ

“ตื่นเต้นจังเลยค่ะ...เหมือนเรากำลังหนีตามกันเลย” เธอหัวเราะคิกคักเบาๆ ชัชชนน์ มองเธอด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปาก

“ความจริงเราไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ กันขนาดนี้ก็ได้นี่ครับ?” ชัชชนน์แกล้งถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่าถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วตัวเองก็จะลำบากต่อแผนการที่วางไว้เช่นกัน

“ก็...ถ้าคุณน้าชลรู้ว่าญาดามากับคุณสองคน มีหวัง...ทริปล่มตั้งแต่ยังไม่ออกจากเมืองแน่ๆ ค่ะ” เมญาดา ทำหน้าทะเล้น

“คุณน้ารักและหวงญาดามาก...แถมยังไม่ค่อยชอบขี้หน้าคุณด้วย” เธอพูดพลางเหลือบมองเขาอย่างขำๆ

ชัชชนน์ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ทำไมคุณน้าของคุณถึงไม่ชอบผมครับ?” เมญาดา ส่ายหน้า

“ไม่รู้สิคะ...อาจจะเพราะคุณดูเงียบๆ ขรึมๆ มั้งคะ คุณน้าชอบคนร่าเริง สดใส...เหมือนพี่วินน่ะค่ะ” เธอพูดถึงชวินด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษใดๆ

ระหว่างทาง ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างออกรส เมญาดาเล่าเรื่องต่างๆ ในชีวิตให้ชัชชนน์ฟังอย่างเปิดเผย ราวกับต้องการให้เขารู้จักตัวตนของเธอให้มากที่สุด ส่วนชัชชนน์ก็เริ่มเปิดใจเล่าเรื่องราวของตัวเองบ้าง แม้จะไม่มากนัก แต่ก็ทำให้เมญาดารู้สึกใกล้ชิดกับเขามากขึ้น ความรู้สึกดีๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบๆ ท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติกของการเดินทาง โดยที่ไม่รู้เลยว่า เบื้องหลังความสุขชั่วคราวนี้ ยังมีเงาแห่งความลับและความแค้นคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ