ตอนที่22
1110 คำ
เอียนคิดว่าเขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ดันให้คนขับรถวนมาทางนี้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีนี่ก็เป็นเส้นทางไปยังบ้านของครอบครัวแมนนิ่ง ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เขาไม่ชอบที่ตัวเองเป็นอย่างนี้เอาเสียเลย ความรู้สึกหนักหน่วงในยามคิดถึงใบหน้าตกใจแกมตื่นตะลึงและความเจ็บปวดของหญิงสาวทำให้เขาคิดถึงเธออยู่ตลอดเวลาและยากที่จะสลัดหลุดพ้น เพราะเขาอยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไร
มธุรสาเป็นผู้หญิงที่คนอย่างเขาไม่ควรจะมองเห็นด้วยซ้ำ เมื่อเทียบกับทุกคนที่ผ่านมาเธอก็ได้รับแค่คำว่าธรรมดาแปะบนหน้าผากเท่านั้น แต่การที่เขาสัมผัสเธอนั้นกลับดึงดูดอย่างน่าประหลาด เขายังจำแรงดึงดูดอันร้อนแรงของตัวเองที่มีต่อเธอได้เป็นอย่างดี มันเข้มข้นเสียจนเขาถึงกับหาเรื่องเข้าหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่รู้ว่าเธอสังเกตเห็นหรือไม่ แต่ความรู้สึกทางเพศอันรุนแรงที่ทำให้เขาอยากจะฝากฝังตัวเองเข้าสู่เรือนกายของเธอนั้นก็ทำให้เขาฟุ้งซ่านอยู่ตลอดนับตั้งแต่ได้เจอเธอ ลำคอของเขาแห้งผากทุกครั้งที่จ้องมองเธอ แม้ว่าเธอจะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม ไม่สิ เธออาจจะรู้แต่ไม่สนใจก็เป็นได้ เขาค่อนข้างมั่นใจในตัวเองอยู่ว่าเขาเป็นที่ยอมรับของผู้หญิงทุกคนที่เขาหมายตา ทว่าตอนนี้ต้องยอมรับว่ามันไม่ใช่จังหวะดีเท่าไรที่จะทำอย่างนั้น และเขาก็มีความห่วงใยให้เธอมากกว่าผู้หญิงคนไหนๆ ที่เขาพึงพอใจ เกรซ แมนนิ่งทำให้เขาโกรธมากที่วางแผนชั่วช้านั่นกับเธอ และเขาอยากรู้ว่ามธุรสาจะอย่างไร
แต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะเขาไม่ได้มีข้ออ้างอะไรจะเข้าไปหาเธอในเวลานี้ ขณะที่กำลังคิดจะสั่งให้ชีราสกลับไปยังบริษัท ทว่ายังไม่ทันได้พูดออกไปชีราสก็เบรกรถอย่างรวดเร็วเสียจนเขาเองเกือบหัวทิ่ม
เอี๊ยด!
เอียนกวาดตามองต้นเหตุ ร่างบอบบางคุ้นตานั้นทำให้เขารีบลงไปจากรถแล้วตรงไปหาหญิงสาวที่เดินเหม่อลอยราวกับคนไร้วิญญาณอย่างรวดเร็ว
“มธุรสา!”
เอียนตามไปกระชากแขนหญิงสาวที่ทำท่าจะเดินต่อไป จนเธอเซถลาเข้ามาตามแรงดึงของเขา ชายหนุ่มใช้สองมือยึดจับไหล่บอบบางเอาไว้ มองสภาพยุ่งเหยิงของหล่อนด้วยสายตาสำรวจ ท่าทางของมธุรสาเห็นได้ชัดว่าเพิ่งไปฟัดกับอะไรมา!
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน!
“มิสเตอร์แอดดิสัน...”
หญิงสาวเรียกชื่อเขาเสียงเบา ดวงหน้าที่เงยขึ้นมองเขาทำให้เอียนเห็นร่องรอยของการโดนทำร้าย ทั้งรอยนิ้วมือและรอยขีดข่วน และเมื่อเธอเห็นว่าเขาสังเกตเห็นก็ก้มหน้าลง เอียนข่มความอยากรู้ของตัวเองลงก่อนจะตำหนิหญิงสาวออกมาตรงๆ
“ทำไมถึงเดินไม่ดูทางอย่างนี้ มันอันตรายรู้ไหม แล้วนี่ทำไมถึงไม่มีเสื้อกันหนาวออกมาด้วย ไม่ได้ดูพยากรณ์อากาศหรือยังไงว่าหิมะกำลังจะตกเนี่ย”
ไม่พูดเปล่า ชายหนุ่มก็ถอดเสื้อนอกของตัวเองออกก่อนจะใส่ให้กับหญิงสาวอย่างรวดเร็ว โชคดีที่มธุรสาอึ้งกับการกระทำของเขาเสียจนไม่ได้ต่อต้านอะไร
“ฉัน...”
“หน้าคุณแดงมาก” เอียนพูดประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงเกือบกึ่งตำหนิระคนไม่ชอบใจ ชายหนุ่มกุมมือสองข้างของหญิงสาวเอาไว้ มือเย็นเฉียบคู่นั้นทำให้หัวใจของเขาร้อนรน “มือคุณก็เย็นไปหมด... กลับบ้านซะ เดี๋ยวผมไปส่ง”
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดึงให้หญิงสาวขึ้นมาบนรถและนั่นทำให้มธุรสาได้สติ หญิงสาวขืนตัวไม่ขึ้นรถตามเขาพร้อมกับรีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“ฉัน...ฉันไม่กลับบ้าน”
“หืม?”
คำตอบนั้นทำให้เอียนถึงกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
คราวนี้มธุรสาเงยหน้าขึ้นมองเอียนอีกครั้ง ดวงตาสีดำสนิทของเธอทอประกายวาววับ และเธอทำให้เอียนแปลกใจด้วยการที่หล่อนเปลี่ยนจากที่เขาจับมือหล่อนเป็นหล่อนพลิกมือเรียวขึ้นมาจับมือของเขาแทน
หญิงสาวบีบมือเขาแน่น ท่าทางต่างไปจากปกตินั้นทำให้เอียนค่อนข้างแปลกใจยิ่งขึ้น แต่ก่อนจะทันได้ถามอะไรออกไป มธุรสาก็เรียกชื่อเขาอย่างจริงจังก่อนว่า
“มิสเตอร์แอดดิสัน...”
“…”
“คุณสนใจจะซื้อฉันไหม...”
“หือ?”
คำถามตรงๆ นั้นทำให้เอียนถึงกับประหลาดใจถึงขีดสุด เขาถึงกับเอื้อมมือไปแตะแก้มที่เริ่มบวมช้ำของหญิงสาว รับรู้ได้ถึงความรู้สึกเย็นเฉียบของใบหน้านั้น ขณะที่หญิงสาวจะเอ่ยต่อไปว่า
“ฉันจะขายตัวเองให้คุณ ฉันรู้ว่าคุณสนใจฉันอยู่ พอจะรับฉันเป็นผู้หญิงของคุณได้ไหม”
คำพูดตรงไปตรงมานั้นของเธอทำให้เอียนไม่ตอบรับอย่างผลีผลาม ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างประหลาดใจอีกครั้งว่ามธุรสาดูออกอย่างนั้นหรือว่าเขาสนใจเธอพอสมควร ทั้งๆ ที่ตลอดระยะเวลาของการเจอกัน มธุรสามักจะทำเหมือนไม่รู้อะไรเสมอ
“คุณคิดดีแล้วอย่างนั้นเหรอ”
เอียนถามหญิงสาวอย่างจริงจัง เขารับรู้ดีว่าตอนนี้หญิงสาวไม่ได้ปกติอะไรเท่าไรหรอก บางครั้งก็ชักสงสัยแล้วว่าเธออาจจะหัวโขกกับอะไรสักอย่างอย่างรุนแรงแน่นอน จนทำให้สมองของเธอผิดเพี้ยนไปแบบนี้
มธุรสาไม่ใช่ผู้หญิงที่จะเดินมาเสนอขายตัวเองแบบนี้... สิ่งที่เกรซ แมนนิ่งพูดเมื่อคืนนี้เขายังจำได้อยู่ทุกถ้อยคำ
อะไรทำให้ชั่วข้ามคืนเธอเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้
“ฉันคิดแล้ว”
มธุรสาตอบรับอย่างหนักแน่น แต่เอียนกลับส่ายหน้า “อย่าเพิ่งตัดสินใจตอนนี้ ถ้าไม่อยากกลับบ้านก็ไปบ้านผมก่อนก็ได้ อยู่ไม่ไกลจากนี้หรอก”
ชายหนุ่มเสนอขึ้น ทว่ามธุรสาก็ยังไม่ยอมให้เขาบ่ายเบี่ยงกับเธอ
“คุณจะซื้อฉันใช่ไหม”
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน” เอียนยอมตอบคำถามของหญิงสาวในที่สุด “มา... ขึ้นรถก่อน”
เขาเอ่ยชักชวนเกือบกึ่งบังคับ ให้มธุรสาเห็นอย่างชัดเจนว่าถ้าหล่อนไม่ทำตามที่เขาต้องการ...เขาก็จะไม่พูดถึงข้อเสนออะไรทุกอย่างกับเธอ
๐๐๐๐๐
- ผู้เขียน
