ตอนที่21
1151 คำ
“คุณรู้ไหมคะว่าเขาทำหน้ายังไงตอนที่ได้ยินแผนพวกนั้น แล้วเขาพูดกับฉันว่ายังไง...”
เพียะ!
เกรซระเบิดความโกรธออกมาอีกครั้ง หล่อนสลัดข้อมือจากมธุรสาออกสำเร็จ แล้วฟาดมือลงบนใบหน้าของมธุรสาอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขยุ้มทั้งสองมือนั้นกับศีรษะของมธุรสาที่นั่งอยู่บนตัวของหล่อนเขย่าไปมาอีกครั้ง
“แกโกหก! นังรสา! กาฝากอย่างแกไม่มีวันได้รู้จักกับคนอย่างเอียนเด็ดขาด แกมันโกหก!”
มธุรสากัดฟันข่มความเจ็บลง แล้วตอบโต้เกรซด้วยการจิกเล็บกับมือของอีกฝ่ายแล้วบีบแน่นหวังให้เกรซเจ็บจนปล่อยมือจากศีรษะของเธอเช่นเดียวกัน
“คุณจะคิดยังไงก็ช่าง แต่มันคือเรื่องจริง...”
เพียะ!
ทว่าเกรซนอกจากจะไม่ปล่อย ยังสะบัดมืออีกข้างตบลงบนหน้าของเธออีกครั้ง คราวนี้ฝ่ามือกระแทกกับปากของเธอเสียจนมธุรสารับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือดในปากตัวเอง ขณะที่เกรซก็อาละวาดราวกับคนไร้สติเสียจนมธุรสายากจะต่อกรได้
“หยุดนะ! นังสารเลว! นังกาฝาก! นังตัวซวย! แกมันไปที่ไหนก็ทำให้คนอื่นเค้าซวย ชีวิตฉิบหายที่นั่น!”
เกรซผลักเธอออกพร้อมกับตามมาหมายจะซ้ำ ทว่าทุกอย่างก็ยุติลงเพราะเสียงร้องห้ามดังลั่นจากเกวินที่มาดึงน้องสาวตัวเองไว้ได้ทันเวลา
“หยุดนะเกรซ! เธอทำบ้าอะไรน่ะ! ไปตีรสาทำไม!”
อีกฝ่ายฉุดรั้งน้องสาวที่กำลังอาละวาดเหมือนคนบ้าไว้เต็มๆ แรง เขาต้องออกแรงดึงรั้งเอวเล็กของนางแบบสาวที่พยายามดิ้นรนไปหามธุรสาซึ่งรีบลุกขึ้นมายืนแล้วถอยห่างจากสองพี่น้อง ทว่าถึงอย่างนั้นเธอก็จ้องมองเกรซด้วยสายตาระแวดระวัง
ใบหน้าเล็กนั้นแดงก่ำ มีทั้งรอยขีดข่วนเพราะรอยเล็บและร่องรอยของการถูกทำร้ายอย่างเห็นได้ชัด เกวินมองสภาพยับเยินของมธุรสาที่โดนทำร้ายก็ยิ่งตกใจ ทว่าเกรซกลับยิ่งอาละวาดด้วยความโกรธมากยิ่งขึ้น จนร้องตะโกนด่าทอออกมาดังลั่นอีกครั้ง
“ทำไมฉันจะตีอีนังนี่ไม่ได้! อีลูกโสเภณีจากเมืองไทยอย่างมันไม่สมควรมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำไป! มันต่างหากที่ควรจะเป็นคนที่ต้องนอนกับไอ้แก่กอนซาเลสนั่นไม่ใช่ฉัน! เข้าใจไหมว่าต้องไม่ใช่ฉัน!”
ประโยคประหลาดๆ ของเกรซไม่ได้ทำให้คนอื่นสนใจเท่าไรนัก เพราะมธุรสาเองเมื่อโดนพาดพิงถึงมารดาตนเองก็โกรธเคืองขึ้นมาอีกครั้งเช่นเดียวกัน เธอจ้องมองเกรซด้วยสายตาวาววับก่อนจะตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้
“แม่รสาไม่ได้ขายตัว!”
“แม่แกขายตัวนังรสา!” เกรซตะโกนดังลั่น แล้วมองอีกฝ่ายทั้งหยามหยัน ทั้งชิงชัง “ถ้าไม่ใช่เพราะแม่แกขายตัว มั่วจนสุดท้ายก็ป่วยตาย แกก็ไม่ต้องมาอยู่ในบ้านฉัน นังตัวซวย!”
“เกรซ! หุบปากซะ!”
เกวินได้ยินสิ่งที่น้องสาวตัวเองพูดออกมาแล้วก็ทนไม่ได้เช่นเดียวกัน
ถึงเขาจะได้รู้ความจริงอย่างที่เกรซเล่ามา แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องพูดออกไปอย่างนั้น...
“ไม่จริง!” มธุรสาปฏิเสธเสียงสั่น “คุณเกรซพูดมั่วๆ แม่รสาไม่ได้ขายตัว!”
เธออาจจะทนอะไรได้หมด แต่จะไม่มีวันยอมทนให้เกรซด่าว่ามารดาของเธออย่างนี้เด็ดขาด!
แม่ของเธอไม่ได้ขายตัว! แม่ไม่ได้ทำ!
เกรซพอเห็นว่ามธุรสาที่ไม่สะท้านสะเทือนกับอะไรมาก่อนเท่ากับความจริงที่หล่อนโยนใส่หน้ามันนี้ก็กรีดเสียงหัวเราะเย้ยหยันอย่างสะใจ ก็พูดใส่หน้ามธุรสาอีกครั้งเพื่อให้มันเจ็บป่วยแทบด่าวดิ้นอีกครั้งอย่างสาสมใจว่า
“แม่แกขายตัว นังโง่! แม่แกมันเป็นโสเภณี! แม่แกเป็นแค่ผู้หญิงขุดทองคนหนึ่ง แล้วแก...แกก็จะไม่ต่างจากแม่แกหรอก! ฉันรู้นะว่าแกคิดจะเล็งเกวินใช่ไหม! แกยั่วให้เขารักแกแล้วแกจะได้ยกระดับตัวเองใช่ไหมล่ะ!”
ประโยคหยามเหยียดที่ออกมาจากปากเกรซไม่มีใครทนฟังได้อีกต่อไป กระทั่งเกวินเองก็โกรธน้องสาวที่ทำตัวต่ำช้าเช่นนี้ก็ยั้งใจไม่อยู่ ได้ลงมือตบหน้าเกรซเป็นการเรียกสติไม่แรงแต่ก็ไม่เบาครั้งหนึ่ง
เพียะ!
“หุบปากซะเกรซ!”
เขาสั่งน้องสาวตัวเองที่เหมือนหมาบ้าเสียงดังลั่น และนั่นทำให้ทุกอย่างถึงกับชะงักไปหมด เกรซยกมือขึ้นกุมใบหน้าตัวเองขณะที่ดวงตาสีฟ้าคู่สวยของหล่อนรื้นด้วยน้ำตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยของหล่อนบิดเบี้ยวเสียจนไม่น่ามอง
ขณะที่มธุรสาเองก็อึ้งไปเช่นกันเพราะไม่คิดว่าเกวินจะใช้วิธีรุนแรงเช่นนี้ห้ามปรามน้องสาวตัวเอง
“นี่นายกล้าตบฉันเพราะนังนี่เลยเหรอเกวิน!”
เกรซเป็นคนแรกที่กรีดเสียงร้องขึ้นและทำท่าจะอาละวาดอีกรอบ คราวนี้หล่อนกระโจนเข้าหาพี่ชายของตัวเอง ขณะที่เกวินนั้นเตรียมรับมืออยู่ก่อนแล้ว
“เออ! เพราะเธอมันบ้าไง!”
เขาตวาดใส่อีกฝ่ายที่เข้ามาทำร้ายตนเอง ขณะที่สองมือเขาก็รวบกอดเกรซเอาไว้แน่นจนทำให้นางแบบสาวไม่อาจขยับหลุดไปจากพันธนาการของเขาได้
“ฉันไม่ได้บ้า!”
แต่เกวินไม่สนใจหล่อน เขาหันไปทางมธุรสามองสภาพหญิงสาวด้วยสายตาสงสารก่อนจะรีบสั่งเธออย่างรวดเร็วว่า
“รสาออกไปก่อนนะ”
มธุรสาพยักหน้ารับก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปในบ้านหวังจะกลับห้องนอนใต้หลังคาตัวเอง โดยมีเกรซทำท่าผวาตาม
“แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น นังตัวซวย!”
เกวินจึงได้แต่ส่ายหน้า แล้วทำสัญญาณให้เธอออกไปจากบ้านก่อน เพราะต่อให้มธุรสาอยู่ในบ้านเกรซก็จะต้องตามไปทำร้ายอีกฝ่ายแน่ๆ เขาเอ่ยขอร้องเธออย่างรวดเร็วเพราะเริ่มต้านทานแรงของน้องสาวไม่ไหวแล้ว
“รสา...พี่ขอ ออกไปก่อนนะ”
“ค่ะ...”
มธุรสาได้แต่ตอบรับคำขอนั้นด้วยความร้าวรานใจ มองเกรซที่อาละวาดด่าทอเธอด้วยความรู้สึกขมปร่าในอก ทั้งโกรธทั้งชิงชังตัวเองในสภาพนี้เหลือเกิน
ถ้ามีทางเลือก...ขอแค่มีทางเลือก...
มธุรสาสัญญาว่าต่อให้ทางพวกนั้นเป็นหนทางที่ลำบากมากกว่านี้เธอก็จะไปทันที!
ขอแค่มีทางเลือกเท่านั้น!
“นังตัวซวย แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นนะ!”
๐๐๐๐
- ผู้เขียน
