เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเลือกสามีเอง

7. หานซูอันคนใหม่

หนึ่งเดือนต่อมา

หานซูอันกำลังนั่งอ่านวิชาปรุงยาภายในห้องลับของจวน หลังจากครึ่งเดือนก่อนได้สำรวจตรวจตราตามปกตินิสัย จึงพบกับทางเข้าโดยบังเอิญ ซึ่งมันอยู่ในห้องตำราของหมอหลวงหาน

เท่าที่เห็นคาดว่ามันถูกสร้างขึ้นมานานนับร้อย ๆ ปีแล้ว เพราะสภาพดูเก่าแก่มาก ทว่าทุกอย่างยังคงความแข็งแรงดี

แต่ที่น่าแปลกก็คือตำราส่วนมากมันบันทึกอยู่ในกระดาษที่ขาวสะอาด หากจะเรียกให้ง่ายก็หนังสือตามแบบยุคปัจจุบัน แม้แต่ปากกากับดินสอก็ยังมี นางจึงเกิดความสงสัยเป็นอย่างมาก ใช้เวลาขลุกอยู่ในห้องนี้ทั้งวัน

ซึ่งต่อมาซูอันก็ได้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วบิดาเจ้าของร่าง คือคนที่หลุดมาอยู่ในยุคโบราณไม่ต่างจากตน เพียงแต่เขาไม่ได้ตายในทันที ทว่ามีโอกาสได้ใช้ชีวิตจนกระทั่งถึงวาระสุดท้าย ต่างจากนางที่ตายแล้วมาอยู่ในร่างผู้อื่น

ซูอันไม่แปลกใจแล้วว่าเหตุใดหมอหลวงหานถึงเก่งกาจนัก เขาคือแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในยุคปัจจุบันนั่นเอง

นางลองศึกษาเรื่องสมุนไพรต่าง ๆ ตามสูตรวิชา รวมถึงวิธีสร้างสิ่งประดิษฐ์ง่าย ๆ ตามแบบอย่างที่มีเขียนเอาไว้เป็นเล่ม เพียงแค่ครึ่งเดือนนับจากค้นพบที่นี่ ภายในห้องตำราด้านนอกก็เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้แปลกตา ที่ทำขึ้นมาเองบ้าง สั่งบ้าง ซึ่งแต่ละอย่างล้วนแต่ใช้งานได้จริง โดยเฉพาะอาวุธ

นี่ถ้ามีแหล่งผลิตทำกลไกปืนได้ นางคงจ้างคนทำไปแล้ว ทว่าชิ้นส่วนประกอบมันหาไม่ได้ในยุคนี้นี่สิ เลยต้องทำเป็นอาวุธอาบยาพิษที่สามารถยิงติดกันได้หลายครั้ง เผื่อวันหน้ามีคนคิดร้าย ตนจะได้เอาไว้ป้องกันตัว

พลบค่ำนางก็ออกมาด้านนอก ซึ่งมีสาวใช้ตัวน้อยยืนรออยู่

“คุณหนูคุณชายเถามาอีกแล้วเจ้าค่ะ” ว่านชิงรายงานทันทีที่ผู้เป็นนายออกมา และหานซูอันก็มีหน้าตามอมแมมอีกแล้ว

“มาทำไม เคยบอกไปแล้วว่าไม่ต้อนรับ ยังจะหน้ามึนมาอีก” เอ่ยโดยไม่ไยดี “บอกเขาไป รอได้ก็รอ รอไม่ได้ก็กลับไปเสีย ข้าจะไปอาบน้ำก่อน” สิ้นคำนางก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้สาวใช้ตัวน้อยทำหน้ามุ่ยตามหลังเป็นรอบที่ร้อยแล้วกระมัง

“แต่ก่อนวิ่งตามคุณชายจนข้าวปลาไม่กิน แต่ตอนนี้กลับเฉยชาเหมือนคนไม่มีหัวใจ นี่คุณหนูเป็นอันใดไปนะ” นางเดินครุ่นคิดถึงท่าทางที่เปลี่ยนไปของเจ้านาย จนมาถึงห้องโถงของจวนที่อยู่ด้านหน้า สาวใช้วัยสิบหกจึงรายงานให้ผู้มารับทราบ

“อืม ไปบอกนางว่าข้ายังรออยู่” เถาอวี้หรานยังคงยืนกรานว่าจะอยู่ต่อ เพราะวันนี้เขาต้องพบนางให้ได้ หลังจากมาสามวันติดกันแต่หานซูอันกลับบอกว่ายุ่ง ไม่ยอมออกมาพบเขาแม้เพียงนิด หากวันนี้ไม่ได้พูดคุยธุระ เห็นทีเขาต้องถูกบ่นหูชาเป็นแน่

ว่านชิงย่อตัวรับคำแล้วก็เดินออกไป พอพ้นประตูห้องก็ยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความมึนงงไม่ค่อยเข้าใจ “นี่ก็อีกคน แต่ก่อนคุณหนูอยากพบเขาจนต้องไปดักรอที่ทำงาน ถึงกระนั้นคุณชายก็ยังแอบหนีออกประตูหลัง พอมายามนี้กลับยอมนั่งรอเป็นชั่วยาม เพื่อให้ได้พบสตรีที่ตนเคยวิ่งหนีกระนั้นหรือ ข้าไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจสักนิด” ย่นคิ้วผูกกันจนเป็นปม แล้วเดินกลับไปรายงานผู้เป็นนาย ซึ่งยังคงแช่น้ำอย่างสบายใจ

“งั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าก็ไปเตรียมอาภรณ์ให้ข้าเถอะ” เอ่ยบอกสาวใช้เสียงอ่อน ซึ่งมันต่างจากแต่ก่อนมาก เพราะหานซูอันคนเก่ามักรังแกว่านชิงอยู่เสมอ ยามไม่ได้อะไรดั่งใจนางมักจะทุบตีอยู่บ่อยครั้ง ทว่ายามนี้กลับต่างออกไปหน้ามือเป็นหลังมือ

สาวใช้ตัวน้อยยิ้มหวานก่อนจะย่อตัวรับคำสั่ง ไม่นานนักก็กลับมาพร้อมชุดสีขาวสะอาดตา ที่ปักด้วยลวดลายดอกไม้สีชมพูตัดกัน เป็นแบบผูกรอบ อก ตัวในเป็นสีชมพูอ่อนเหมือนลายปัก ยามมันอยู่บนตัวหานซูอัน นางจึงเหมือนเทพธิดาที่ถูกบันทึกไว้ในภาพวาดไม่มีผิดเพี้ยน

ต่างจากหานซูอันคนก่อนซึ่งนางมักแต่งแต้มใบหน้าด้วยเครื่องประทินโฉมสีฉูดฉาดรวมถึงอาภรณ์ด้วย มองดูแล้วไม่ต่างจากสตรีในหอนางโลมเลย ใครเห็นเป็นต้องเข้าใจผิดทุกครั้ง

ทว่าหานซูอันคนใหม่ นางกลับเลือกที่จะดูแลตนเองอย่างดี เมื่ออาบน้ำเสร็จนางจะใช้สมุนไพรที่สกัดเอาไว้บำรุงใบหน้าและผิวพรรณทุกวัน จนความงามเฉิดฉายต่างจากเมื่อก่อนมาก

ยามนี้หากผู้คนพบเห็นคงแทบจำไม่ได้เป็นแน่ หานซูอัน งดงามหวานละมุนยิ่งนัก แก้มเนียนใสถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมแบบอ่อน ๆ ริมฝีปากก็ดูชุ่มชื่นน่าสัมผัส เพียงแค่นางเติมสีชาดเพียงเล็กน้อยก็ขับความงามได้มากแล้ว

“คุณหนู งามเหมือนเทพธิดาเลยเจ้าค่ะ” ว่านชิงยืนชื่นชมผู้เป็นนายด้วยใจจริง จัดแต่งชายผ้าให้อย่างเบามือ

“หึหึ เจ้าเองก็น่ารักใช่ย่อย เสื้อผ้าที่ข้าซื้อให้ทำไมไม่ใส่ฮึ” คนโตกว่าอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ จึงหยิกแก้มป่องของสาวใช้เล่น

‘บ่าวเป็นบ่าว จะตีตนเสมอนายได้อย่างไรเจ้าคะ”

“เห้อ! มาบ่งมาบ่าวอะไรกัน ข้าเห็นเจ้าเป็นน้องสาวนะว่านชิง การกระทำข้าในเมื่อก่อนอาจโหดร้ายต่อเจ้า แต่เชื่อเถิดว่าหลังจากจมน้ำในคืนนั้น หานซูอันคนเก่าได้ตายไปแล้ว ทุกวันนี้จะมีแต่หานซูอันคนใหม่ ที่เลวเฉพาะกับคนที่ร้ายใส่เท่านั้น หากเจ้าไม่คิดทำร้ายข้า ข้าก็ไม่มีวันทำร้ายเจ้า เข้าใจหรือไม่”

“บ่าวไม่มีวันทำร้ายคุณหนูแน่เจ้าค่ะ” นางรีบเอ่ยทันที

“หึหึ ข้าเชื่อเจ้าเด็กน้อย ไปเถอะ ป่านนี้คนรอคงกัดลิ้นตายไปแล้วกระมัง อุตส่าห์บากหน้ามาถึงที่ ดูท่าคงมีเรื่องสำคัญมากเป็นแน่ ถึงต้องมาเองเช่นนี้” สิ้นคำนางก็ตวัดแขนขึ้นมาโอบคอสาวใช้ตัวเตี้ยกว่าตนไม่มากนัก เดินไปยังห้องโถงของจวน

ซึ่งท่าทางที่เห็น บ่าวไพร่เริ่มคุ้นชินกันหมดแล้ว พวกเขาได้แต่ยิ้มเอ็นดูมากกว่า เพราะคุณหนูหานเปลี่ยนไปมาก ดีกับพวกเขาทุกคน บางครั้งยังซื้อเสื้อผ้ามาแจกจ่าย และทำอาหารกินกันในสวนอีก สำหรับพวกเขาแล้ว นางเป็นเช่นนี้ ย่อมดีกว่าแต่ก่อนเป็นไหน ๆ อย่างน้อยนางก็ไม่ตวาดทุบตีพวกเขา

อวี้หรานยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม นึกในใจถึงเรื่องที่ผ่านมา มันช่างน่าขำเหลือเกิน เมื่อเขาต้องเป็นฝ่ายมางอนง้อเพื่อพบหน้าสตรีที่เขาแสนชัง มาเมื่อไหร่จะต่อว่าให้หนักเชียว

“คิดว่าท่านกลับไปแล้วเสียอีก มีธุระอันใดก็ว่ามา ข้าไม่มีเวลาให้ท่านมากนักนะ” ประโยคคำถามดังมาตั้งแต่ทางเข้า ก่อนที่ร่างเล็กจะเดินตรงมานั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกัน

คนที่หมายจะต่อว่า ทำได้เพียงแค่อ้าปากค้างอยู่เช่นนั้น มันนานจนหานซูอันยิ้มหยัน “ถ้าไม่พูด เช่นนั้นข้าจะกลับไปพัก”

ตัดบทคนที่ยังตะลึงงัน มันก็ไม่แปลกหรอก เพราะหนึ่งเดือนมานี้นางกับเขาไม่ได้พบกันเลย ยิ่งไปกว่านั้นการแต่งตัวและใบหน้าของหานซูอันก็เปลี่ยนไปมาก นางงามขึ้น ข้อนี้แม้แต่เจ้าตัวก็ยอมรับ ก็นางตั้งใจให้เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว เกิดใหม่ทั้งที ใครจะยอมทำตัวโทรม ๆ ในเมื่อเงินทองก็มีออกมากมาย

ที่สำคัญ ความสุขของผู้หญิงจะมีอะไรได้ นอกจากความงาม แค่เห็นตนเองในกระจกก็ทำให้ยิ้มได้แล้ว

“ช้าก่อน! ข้ามีเรื่องจะมาหารือกับเจ้า” รีบเอ่ยทันที เพราะเกรงว่านางจะหนีหายไม่ให้เขาพบอีก

ซูอันหันกลับมามองเขา ก่อนจะยกขาไขว่ห้างพร้อมกับเอนตัวใส่พนักพิงด้านหลัง ยกแขนสองข้างวางบนตัวอย่างไร้มารยาท เพราะถึงอย่างไรบุรุษตรงหน้าก็มองนางไม่ดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรักษากิริยากับเขาหรอก “ว่ามา รีบพูดแล้วก็รีบไป”

อวี้หรานถึงกับนิ่งไป นึกไม่ถึงว่านางจะแสดงท่าทีเช่นนี้ต่อหน้าเขา แม้นางจะเอาแต่ใจ นิสัยเสีย ทว่ายังรู้จักสำรวมยามอยู่ต่อหน้าเขา นางจะอ่อนหวานพูดน้อยเสมอ แต่นี่มันอะไรกัน

“ฝ่าบาททรงจัดงานเลี้ยงในวัง รับสั่งให้พาเจ้าไปด้วย อีกสองวันเจ้าเตรียมตัวให้พร้อม ไทเฮาก็ทรงอยากพบเจ้าเช่นกัน ทรงอยากถามไถ่ว่าเป็นเช่นไร ฉะนั้นอย่าทำกิริยาต่ำ ๆ เช่นนี้ต่อหน้าพระพักตร์เด็ดขาด” กำชับถึงสิ่งที่เห็นในตอนนี้ทันที

ทว่าใบหน้างามกลับส่งยิ้มหยันมาให้เขา

#ตะลึงล่ะสิ ลูกสาวฉันงาม