เกิดใหม่ทั้งทีข้าขอเลือกสามีเอง

12. กลายเป็นที่รัก

จวิ้นอ๋องรั้งแขนซูอันไว้ทันที เมื่อเห็นกิริยาลามปามของนางที่ดูไม่เหมาะสมเอาเสียเลย “เจ้าจะทำอันใด”

“หากไม่รีบช่วย ฝ่าบาทจะขาดอากาศหายใจตาย” นางรีบเอ่ย จนประโยคที่กล่าวมันฟังไม่ค่อยคุ้นหูเท่าใดนัก

“เจ้าแน่ใจหรือว่ารักษาได้” ซีหนานรีบถามย้ำ

“เชื่อใจหม่อมฉันนะเพคะ ทำตามที่บอก เพราะฮ่องเต้ตัวใหญ่ หม่อมฉันยกไม่ไหว” นางรีบดึงเขามายืนด้านหน้าแท่นบัลลังก์ ส่วนตัวเองกระโดดขึ้นไปยืนอยู่ด้านบน ทำให้เสียงฮือฮาของคนในท้องพระโรงดังขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

“หานซูอัน!!” ใต้เท้าเถาตวาดสะใภ้ดังลั่น เพราะสิ่งที่นางทำมันคือการลบหลู่เบื้องสูงเลยเชียว ครอบครัวเขาต้องติดร่างแหไปด้วยแน่ เพราะนางคือสะใภ้ใหญ่ของจวน

ทว่านางหาได้สนใจไม่ยังคงทำสิ่งที่ควรต่อไป

“ท่านอ๋องทำตามที่หม่อมฉันบอกนะเพคะ” นางเอ่ยกับจวิ้นอ๋องที่ยืนฟังอยู่ด้านล่าง จับเขาหันหน้าออกไป จากนั้นก็สาธิตการกระทำและคำพูดไปด้วย “ยืนข้างหลังฝ่าบาทเช่นนี้ ใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบเอวเอาไว้ สนใจฟังสิเพคะ” ตำหนิเขา เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่เหม่อเอียงหน้ามามองนาง ก็เล่นกอดเอวเขาเสียแน่นท่ามกลางสายตาของทุกคน จะไม่ให้เขาประหม่าได้เช่นไร ไหนจะกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ลอยมาเข้าจมูกนี่อีก จากนั้นนางก็เอ่ยต่อ เขาเองก็พยายามตั้งใจฟังและเรียนรู้ ดีที่มันไม่ได้ยากอะไรนัก “กำหมัดข้างหนึ่งวางบริเวณเหนือสะดือ ใช้มืออีกข้างจับมือที่กำหมัดไว้ แล้วอัดเข้าท้องแรง ๆ เร็ว ๆ ขึ้นไปข้างบน กระทุ้งท้องซ้ำ ๆ แบบนี้จนกว่าอาหารหรือสิ่งแปลกปลอมที่หลุดลงคอจะออกมา ท่านอ๋องเราต้องทำเดี๋ยวนี้เพคะ” นางรีบเตือนเขา

“ได้ ๆ “รีบรับคำ ก่อนจะหันมารั้งเอาพระเชษฐาขึ้น ตามที่นางบอก โดยมีองค์ชายสี่มาช่วยประคองอีกแรง จากนั้นก็เริ่มทำตามที่หานซูอันสอนเมื่อครู่

ทหารองครักษ์จึงสั่งให้ทุกคนก้มหน้าลงทันที คงมีแค่เชื้อพระวงค์ที่มาช่วยกันยืนบังเอาไว้ ภาพที่มีมันไม่ควรออกสู่สายตาคนภายนอก เพราะสีหน้าฮ่องเต้ดูไม่ดีนัก

เหยียนซีหนานออกแรงอัดกระแทกที่ช่วงท้องอยู่หลายครา จนกระทั่งผลองุ่นสำลอกออกมาพร้อมกับโลหิตเล็กน้อย

“มิน่าอาการถึงได้หนักนัก” ซูอันพึมพำเมื่อเห็นสาเหตุต้นตอ “วางฝ่าบาทลงเถอะเพคะ หมอหลวงมาตรวจอาการดูที” เอ่ยจบนางก็ถอยออกมายืนอยู่ไม่ไกลนัก

“แค่ผลองุ่นติดคอก็ทำให้เกือบตายได้หรือนี่” ฮองเฮาเอ่ยขึ้นด้วยอาการตื่นตระหนก เมื่อเห็นสิ่งที่ฮ่องเต้สำลอกออกมา

“ชีพจรดีขึ้นกว่าเมื่อครู่พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงหันกลับมารายงานทันที ทำให้ทุกคนเริ่มโล่งใจ ใบหน้าที่ม่วงคล้ำก็เริ่มเปลี่ยนเป็นแดงแล้ว รวมถึงอาการชักกระตุกก็ไม่มีให้เห็น มือที่เคยเย็นก็อุ่นขึ้น ไม่นานนักฮ่องเต้ก็ทรงเปิดเปลือกตาออก ยังความปลื้มปิติมาให้ทุกคนเป็นอย่างมาก

“ดีจริง ฝ่าบาทหายแล้ว ขอบใจนะหานซูอัน เจ้านี่ช่างสมกับเป็นบุตรสาวของหมอหลวงอันดับหนึ่งจริง ๆ” ไทเฮาจับไหล่ผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าตน กล่าวชื่นชมด้วยใจจริง

“แหะ ๆ อันที่จริงหม่อมฉันก็แค่แนะนำเพคะ จวิ้นอ๋องต่างหากที่ช่วยฮ่องเต้เอาไว้” เอ่ยอย่างเจียมตัว

“ไม่ต้องถ่อมตัว เป็นเจ้านั่นแหละที่ช่วยฝ่าบาท หากไม่แนะวิธี มีหรือจะช่วยฮ่องเต้ไว้ได้ทัน ความดีนี้เจ้าควรได้รับมัน” ซีหนานเอ่ยขึ้นเสียงดัง ให้ขุนนางด้านล่างได้ยินด้วย โดยเฉพาะสองพ่อลูกที่มีสีหน้ากังวลมากในคราแรก

“รับไว้ก็ได้เพคะ” ตอบกลับแล้วก็ยิ้มหน้าเป็น อันที่จริงนางก็ภูมิใจแหละที่ได้ช่วยชีวิตคน เพราะปกติมีแต่เอาชีวิต ทว่าคนเหล่านั้นก็ล้วนแต่เป็นอาชญากรที่สมควรตาย ต่างจากคนที่กำลังขยับกายลุกนั่งในยามนี้ สีหน้าก็ดูดีขึ้นมากแล้วด้วย

“ขอบใจนะหานซูอัน เราได้ยินเจ้าเอ่ยทุกคำ เพียงแต่ยามนั้นคิดว่าตนคงตายแน่ เราหายใจไม่ออกเลยมันทรมานมาก”

คนที่เกือบจะตายเมื่อครู่เอ่ยขึ้น ก่อนจะยิ้มอ่อนให้สตรีตรงหน้าอย่างเอ็นดู ใบหน้านางเหมือนสหายเขาจริง ๆ คนผู้นั้นก็คือหมอหลวงหานนั่นแหละ นึกไม่ถึงว่านางจะมีวิชาแพทย์เก่งกาจเช่นบิดา สองพ่อลูกได้ช่วยชีวิตเขาไว้อีกแล้ว

“บอกให้ทุกคนนั่งลงเถิด เราไม่เป็นอันใดแล้ว” เมื่อรู้สึกดีขึ้น ฮ่องเต้ก็สั่งให้กินเลี้ยงกันต่อ แต่ก็ไม่ลืมเรียกให้หานซูอันเข้าไปหา ซึ่งนางก็ทำตามอย่างว่าง่าย เดินก้มไปข้างแท่นบัลลังก์ โดยมีขันทียกตั่งตัวเตี้ยมาวางให้

“ขอบใจอีกครั้งนะ นานแล้วที่ไม่ได้พบหน้าเจ้าเลย นึกไม่ถึงว่าโตมาจะงามถึงเพียงนี้” มือเรียวยกขึ้นมาลูบหัวอย่างอ่อนโยน ฮ่องเต้พระองค์นี้ไม่มีพระธิดา พอเห็นหานซูอันจึงรู้สึกเอ็นดูมาก ที่สำคัญนางช่วยชีวิตเขาด้วย

“ข้าจะแต่งตั้งเจ้าเป็นองค์หญิงเอาหรือไม่ ภายหน้าจะได้ไม่มีใครกล้ารังแก” เอ่ยถามเสียงอ่อน

“นั่นสิ หม่อมฉันก็เห็นด้วยเพคะ” ฮองเฮารีบเสริม

ทว่าเจ้าตัวกลับส่ายหัวรัวเร็ว ก่อนเอ่ย “ไม่เอาเพคะ เป็นหานซูอันแบบนี้ดีกว่า อยากไปไหนทำอะไรก็ได้ทำ หากเป็นองค์หญิงก็ต้องรักษาภาพลักษณ์ มีกิริยามารยาทที่งดงาม หม่อมฉันทำไม่ได้หรอกเพคะ มันอึดอัด” บอกไปตามตรง จะให้อดีตนักฆ่ามาเป็นองค์หญิงน่ะเหรอ มันไม่ใช่ทางหานซูอันเลยสักนิด

“ฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะขบขันของฮ่องเต้ดังขึ้นมาอย่างชอบใจ นำพาให้ผู้ที่อยู่เบื้องล่างสนใจเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะคนสกุลเถา ซึ่งคราวนี้พวกเขายิ้มออกแล้ว

“ฝ่าบาท ทรงอย่าฟังนางกล่าวมากพ่ะย่ะค่ะ เด็กคนนี้ชอบพูดไปเรื่อย ไม่มีมารยาทเท่าใดนัก อย่าทรงถือสาคำของนางเลย” แม้ว่าประโยคที่เอ่ยออกมา มันจะดูเหมือนตำหนิ ทว่าความจริงแล้วจวิ้นอ๋องกำลังช่วยไม่ให้หานซูอันถูกลงโทษอยู่ต่างหาก ถึงอย่างไรนางก็ไม่ควรพูดหยอกเล่นกับฮ่องเต้ต่อหน้าผู้คน หากไม่พอพระทัยขึ้นมามีหวังถูกโบยก่อนได้รับพระราชทานรางวัลเป็นแน่ เขาจึงกล่าวบอกพระเชษฐากลาย ๆ ว่าไม่ให้ถือสานาง

“หึหึ ไม่เป็นไร หานซูอันคือข้อยกเว้น เจ้าอย่าได้กังวลไป”

คนแก่กว่ารู้ทันจึงเอ่ยขึ้นให้พระอนุชาตนเบาใจ จากนั้นก็หันมาถามถึงสารทุกข์สุขดิบต่อ โดยเฉพาะข่าวการหย่าที่แพร่สะพัดไปทั่วเมือง ซึ่งฮ่องเต้เป็นกังวลกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย เพราะเกรงว่าบุตรสาวของสหายจะพบกับความลำบากในภายหน้า หากกลายเป็นหม้ายหย่าร้างสามี

“หม่อมฉันอยู่ได้เพคะ ทุกวันนี้ก็อยู่ที่จวนสกุลหาน ท่านพ่อทิ้งสมบัติไว้มากมาย ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมดแน่ ฝ่าบาทอย่าทรงกังวลไปเลยเพคะ” นางไม่ได้เอ่ยถึงข้อตกลงที่มีกับสกุลเถา เพราะเดี๋ยวเรื่องจะบานปลายไปกันใหญ่ ถึงเวลาก็หย่าเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องสร้างปัญหาให้ใคร

“เอ่ยเช่นนี้ คงตั้งใจจะหย่าจริง ๆ สินะ แต่ช่างเถิด เรื่องพวกนี้มันขึ้นอยู่ที่การตัดสินใจของพวกเจ้าสองคน ทว่าให้เจ้าจำไว้ว่ามีเราคอยหนุนหลังอยู่ ใครรังแกบอกลุงได้เลยรู้หรือไม่” คนฟังถึงกับตาโต เมื่อฮ่องเต้แทนตนเองเช่นนี้

“รีบขอบพระทัยฝ่าบาทสิ” ฮองเฮาเอ่ยเสียงอ่อน พร้อมกับยิ้มเอ็นดูท่าทางของหญิงสาวที่มีใบหน้างดงามนัก

ซูอันรีบขยับตัวลงจากเก้าอี้ ก้มลงคำนับอีกฝ่ายทันที ฮ่องเต้และฮองเฮาต่างก็มองด้วยสายตาเอ็นดู ด้านไทเฮาก็ไม่แพ้กัน กวักมือเรียกนางให้เข้าไปหาบ้าง จากนั้นเสียงพูดคุยหัวเราะก็ดังขึ้น ไม่รู้ถูกคออันใดกันนัก แม้แต่จวิ้นอ๋องยังส่ายหัว

ทว่าริมฝีปากเขามันก็เผลอยิ้มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาสตรีที่ลอบมองเขาอยู่เกิดไม่พอใจขึ้นมา

“นางเป็นใคร ไยถึงมีความรู้ช่วยคนได้ แล้วเช่นนี้เราจะวางใจให้นางลงแข่งอย่างนั้นหรือเสด็จพี่”

“เอาน่า อย่าพึ่งตีโพยตีพายไป นางอาจมีดีแค่วิชาแพทย์ก็ได้ อรชรอ้อนแอ้นเช่นนี้ขี่ม้าไม่เป็นหรอก” องค์ชายสามก็ยังปรามาสหญิงสาวที่นั่งหัวเราะอยู่กับไทเฮา ซึ่งความงามของนางมันชวนให้เขาละสายตาออกไม่ได้จริง ๆ

#งงล่ะสิ ลูกสาวฉันเก่ง