ด้านจวิ้นอ๋อง เขาพยายามลอยคอเพื่อพยุงตัว โดยที่แขนก็ยังกอดเอาร่างของซูอันไว้ ทั้งที่นางบอกให้ปล่อยแล้วแท้ ๆ ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมคลายแขนออก เพราะเกรงว่าจะพลัดหลงกัน
กระทั่งร่างของทั้งคู่ถูกกระแสน้ำพัดเข้าฝังในเวลาต่อมา แต่ก็แช่อยู่ในน้ำนานกว่าสองเค่อ [สามสิบนาที] เลยเทีเดียว
“หนาวหรือเปล่า” เขาพยุงนางขึ้นมาจากน้ำ รีบถามด้วยความห่วงใย ท่ามกลางความมืดที่เริ่มคืบคลานเข้ามาเรื่อย ๆ
“ไม่เพคะ แต่ถ้าโดนฝนอีกคงไม่แน่ หม่อมฉันว่าเรารีบหาที่หลบกันดีกว่าเพคะ” รีบบอกเขาเมื่อเห็นแสงสว่างจากด้านบน
“แถบนี้อาจจะพอมีถ้ำ ทนเดินอีกนิดนะ” ซีหนานขยับตัวลุกขึ้น ประคองคนตัวเล็กเดินขึ้นไปบนเขาที่ใกล้สุด จนพบเจอกับถ้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งมันกว้างพอสมควร
จวิ้นอ๋องรีบหาไม้แห้งที่พอเก็บได้มาก่อไฟเพิ่มความอบอุ่น ซึ่งกว่ามันจะสำเร็จก็นานพอดู เมื่อแสงสว่างเริ่มปรากฏ ทั้งสองก็เริ่มมองสำรวจถ้ำแห่งนี้ เพื่อความปลอดภัย
ซูอันเงย
