จวิ้นอ๋องกลับมายังกระโจมของตนก็ไม่ยอมอาบน้ำ เขานอนมันทั้งอย่างนั้นจนคนสนิทต่างพากันสงสัย นับวันผู้เป็นนายจะยิ่งทำตัวซกมกสกปรกเข้าไปทุกที อาภรณ์ก็ไม่ให้ซักน้ำก็ไม่อาบ แต่ก่อนอะไรนิดหน่อยก็ต้องรีบเช็ดรีบล้าง
“เจ้าว่าเป็นเพราะท่านอ๋องเข้าใกล้หานซูอันหรือเปล่า” องครักษ์นามว่าหม่าเจาเอ่ยกระซิบถามสหายเมื่อกลับถึงที่พัก
“เรื่องไหนที่ไม่ควรรู้ ก็ไม่ต้องอยากรู้” เฉาฟู่ตอบอย่างเย็นชา แล้วเขาก็เอนตัวนอนมันทั้งอย่างนั้นเช่นกัน
“อะไรเนี่ยะ! สกปรกพอกันกับท่านอ๋องเลย”
เฉินฟู่ไม่ได้สนใจคำของสหาย เขาปิดเปลือกตาลงก่อนจะนึกถึงใบหน้าใครบางคนที่อยู่ใกล้ชิดกันมาตลอดทั้งวัน ยามนี้ทั้งนายทั้งบ่าวก็คงไม่ต่างกันกระมัง ทั้งคู่กำลังนึกถึงสัมผัสที่มันยังอยู่ติดตัว จนไม่ยอมถอดต้องนอนกอดมันไว้เช่นนี้ตลอดคืน
และแล้วก็มาถึงวันแข่งขันที่ทุกคนรอคอย
องค์ชายสามต้องการแข่งม้ายิงธนูก่อน เขาอยากเห็นฝีมือของหานซูอันอีกซักคร
