เสียงโห่ร้องยินดีราวกับได้รับชัยชนะแล้วของชาวเมืองดังขึ้น เพียงแค่เห็นร่างขององค์หญิงต่างแคว้นร่วงหล่นลงพื้น แต่ละคนดูสาแก่ใจเป็นอย่างมาก ทั้งที่นางก็เป็นสตรี
“เยี่ยมมากขอรับคุณหนูหาน” เฉาฟู่ควบม้าตามหลังมาเอ่ยชม ยามนี้ในกลุ่มของจวิ้นอ๋องเหลือกันแค่สามคนเท่านั้น ส่วนฝ่ายองค์ชายสามก็เหลือแค่พระองค์เดียว ซึ่งเจ้าตัวยังไม่รู้ เพราะมัวแต่ควบม้าแข่งไปกับจวิ้นอ๋องจนจะถึงทางโค้งอยู่แล้ว
“เจ้าก็เก่งนะ จัดการจนหมดเชียว” เอ่ยชมอีกฝ่ายบ้าง ยามนี้ทั้งคู่ดูใจเย็นมากราวกับไม่ได้อยู่ในการแข่งขัน
ก็ในเมื่อกฎมันมีแค่อยู่บนหลังม้าให้ได้จนจบการแข่ง และยิงธนูเข้าเป้าให้ได้มากที่สุด พวกเขายังต้องกังวลสิ่งใดอีก บังคับม้าเดินไปเรื่อย ๆ นี่แหละไม่เหนื่อยดี
“บรรดาสหายสละตนเองขอรับ เพื่อให้คู่ต่อสู้ลดน้อยลง จะได้ไม่ส่งผลอะไรในการแข่ง” ชายหนุ่มบอกตามจริง ซึ่งมันทำให้ซูอันรู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะพูดมากขึ้นกว่าแต่ก่
