เมื่อเข้ามายังป่าลึกได้ไม่นาน ความเงียบก็เริ่มเข้ามาปกคลุม มีเพียงเสียงลมที่พัดปะทะผ่านยอดไม้ด้านบนเท่านั้น ทำให้เสียงเสียดสีกันของกิ่งไม้ดังมาให้ได้ยินเป็นระยะ
จากที่เคยสว่างจ้าก็อึมครึมและหนาวเย็น ยิ่งลึกมันก็ยิ่งดูวังเวงและน่ากลัว ซึ่งยามนี้ทั้งสองกลุ่มได้แยกย้ายกันไปแล้ว เพื่อตามหาสัตว์ร้ายที่ถูกปล่อยออกมาตั้งแต่สามวันก่อน
มันคือหมาป่าสีดำทมิฬ เขี้ยวยาวน่ากลัว มีรอยบากที่ใบหน้าให้จดจำได้ง่าย หากฝ่ายใดล่ามันได้สำเร็จก็เป็นอันชนะไป ทว่ายามนี้มันไปหลบอยู่ที่ไหนไม่มีใครรู้
“อย่าออกห่างข้า” เสียงเรียบเอ่ยมากำชับคนที่เดินไปอีกทาง ทำให้ยามนี้นางอยู่ด้านข้างของกลุ่ม
ซูอันหันมองเขาเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาตำหนิที่จวิ้นอ๋องส่งมาให้ ก็จำต้องเดินกลับมาอยู่ตรงกลาง
“ข้ารับปากกับอวี้หรานไว้ว่าจะดูแลเจ้าให้ดี ฉะนั้นอย่าทำให้ข้าเสียคำพูดเพราะนิสัยดื้อดึงของเจ้าเด็ดขาด” เอ่ยโดยไม่มองหน้า สายตาเขายังค
