“ปล่อยข้า” นางไม่ได้ตอบคำถามเขา ทว่าใช้เสียงกดต่ำสั่งคนที่ถือวิสาสะทำตามใจ ทั้งที่ตกลงกันแล้วแท้ ๆ
“พะ…พี่ขอโทษ พี่เป็นห่วงเจ้ามากไปหน่อย” ยอมรับเสียงอ่อย เมื่อครู่เขาลืมตัวไปจริง ๆ มัวแต่เป็นห่วงนาง จึงลืมนึกไปว่าสถานการณ์ระหว่างทั้งคู่เขาต้องใจเย็นให้มาก
“ท่านอ๋องทรงอนุญาติให้ซูอันออกจากการแข่งขันได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ทางนั้นแจ้งมาว่าองค์หญิงห้าทรงได้รับบาดเจ็บรุนแรง นางถูกหมาป่ากัดเข้าที่ใบหน้า ยามนี้เป็นตายเท่ากัน กระหม่อมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นขึ้นกับซูอันพ่ะย่ะค่ะ” อวี้หรานเอ่ยรายงานและร้องขอผู้เป็นนายไปด้วย
ซีหนานนิ่งไปเพราะกำลังใช้ความคิด เขาเองก็ไม่อยากให้นางต้องมาเสี่ยงอันตรายในครานี้ ในตอนแรกยังวางแผนไว้ว่าให้คนสนิทจุดพลุของซูอันซึ่งเป็นสีแดงเสียเมื่อเข้ามาได้สักพัก ทว่านางกลับแย่งเอาไปเก็บซุกไว้ในชายเสื้อเสียเอง
“ทรงเสียพระทัยเรื่ององค์หญิงห้าหรือเพคะ” เมื่อเห็นเขานิ่
