เที่ยงคืน อากาศภายในถ้ำเริ่มเย็นลงเพราะไฟกำลังจะมอดดับ ทำให้ซูอันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา นางมองหากิ่งไม้เพื่อเอามาสุมไฟ จึงได้เห็นว่าจวิ้นอ๋องนอนขดตัวอย่างน่าสงสาร
ดวงตาสวยจับภาพใบหน้าเขาด้วยสายตาตัดพ้อ ทว่าจะโทษใครได้ ในเมื่อทุกอย่างโชคชะตาล้วนเป็นผู้กำหนด เจ็บวันนี้ก็ดีกว่าปล่อยใจให้เตลิด ดีที่ยังไม่มีอะไรเลยเถิดกัน อย่างน้อยวันหน้าทั้งคู่อาจจะเป็นเพื่อนหรือพี่ที่ดีต่อกันได้กระมัง
ซูอันขยับกายเดินไปดูผ้าที่ตากอยู่ มันอยู่ไม่ใกล้นักจึงได้อานิสงส์จากกองไฟทำให้แห้งเร็ว ทว่ากลิ่นบางอย่างมันก็ชวนให้ต้องสูดดม ยามนี้เองที่นางได้สังเกตเห็นว่าต้นไม้ที่ขึ้นอยู่รอบบ่อน้ำในถ้ำ มันผลิดอกบานสะพรั่งแล้ว
“หอมจัง” เผลอสูดดมเข้าไปหลายครา พร้อมกับยิ้มกริ่ม นางจึงรีบกลับมาสุมไฟให้มันแรงขึ้นเพื่อส่องสว่างไปทั่วถ้ำ และเอาชุดของจวิ้นอ๋องห่มให้เขาด้วย
ทว่าใบหน้านี้ทำไมถึงดึงดูดได้ดีนัก จนนางเผลอนั่งแหมะอยู่ข้าง
