ผ่านไปหนึ่งเค่อ [สิบห้านาที] จวิ้นอ๋องก็เดินกลับมาหาคนตัวเล็ก ซึ่งยามนี้นางหลับไปแล้ว ร่างกายคงไม่ไหวจริง ๆ นั่นแหละ ตามตัวก็มีรอยขบเม้มเต็มไปหมด ทั้งสงสารทั้งภูมิใจที่มันเป็นฝีมือเขามิใช่ผู้อื่น เขาคือบุรุษคนแรกของนาง
ยืนยิ้มอยู่พักหนึ่งก็หันมาหยิบเอากางเกงมาสวมใส่ไว้เช่นเดิม ก่อนจะนั่งลงพิงผนังถ้ำมองคนที่หลับปุ๋ยแต่ไม่ขยับตัว นางคงทรมานมากอย่างที่พูด ถึงได้นอนตัวแข็งทื่อเช่นนี้
“ต่อไปพี่จะอ่อนโยนกับเจ้านะซูอัน” เอ่ยบอกเสียงเบา พร้อมกับสวมใส่อาภรณ์ให้นางอย่างเบามือ เพราะเกรงจะทำให้คนตัวเล็กรำคาญ ซึ่งยามนี้ร่างกายนางเริ่มมีความร้อนแล้ว
“อดทนหน่อยนะ วันพรุ่งพี่จะพาเจ้ากลับ” ปลอบประโลมราวกับว่าคนในอ้อมกอดจะได้ยิน เขาขยับยกตัวนางมานอนพิงอก กอดรัดนางไว้แนบอก และไม่นานก็หลับตามกันไป
สายของวันใหม่
เสียงเรียกจากด้านนอกเริ่มใกล้เข้ามาทุกที ทว่าคนในถ้ำก็ยังไม่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา สุดท้ายองครักษ
