“ปล่อยได้แล้ว ไม่อายคนหรือไง”
“อายทำไม”
เขาพูดตอบกลับเธอมาแต่ก็ยอมวางเธอลงให้ยืนดี ๆ ซึ่งพอเป็นอิสระ เธอก็เตรียมตัวที่จะวิ่งกลับเข้าไปในลิฟต์ แต่ก็โดนสิงหาจับไว้ก่อน
“จะไปไหน”
“ละ...ลืมของไว้ในรถ จะลงไปเอา”
“มีกุญแจรถหรือไง”
“เอามาสิ” เธอแบมือเพื่อขอกุญแจรถกับเขา
“เข้าห้องกันดีกว่า เดี๋ยวตอนกลับค่อยเอา”
พอเขาพูดแบบนั้นเธอก็จำใจเดินตามเขามายังหน้าห้อง โดยที่เขาใช้คีย์การ์ดสแกนเปิดเข้าไปเธอก็เดินตามเขาเข้ามาก็รู้สึกตาลุกวาวเพราะเห็นกระเป๋าแบรนด์หรูหลายใบที่วางเรียงรายอยู่ ซึ่งพอคิดดูอีกทีมันช่างเหมือนกับใบที่เธอขายไปเอามาก ๆ จนต้องรีบหันกลับไปมองเขาทันที
“อยากได้ไหม เอาไปใช้สิ”
“นี่มันกระเป๋าที่ฉันขายไป ทำไมมันถึงมาอยู่ที่คุณได้”
“เพราะพี่เป็นคนซื้อไว้เอง”
“ทำไมถึงทำแบบนั้น อ้อรู้แล้วเพราะคุณสมเพชฉันนี่เอง”
“ไม่ใช่แบบนั้นเลย”
“สมเพชก็พูดว่าสมเพชเถอะ ฉันเข้าใจดีว่าสภาพตอนนี้ของ
