ผ่านไปได้สามเดือน เยว่ชิงนางก็ตั้งครรภ์ อาการของนางนับว่าแปลกนัก นางไม่ได้แพ้อาหารหรือเหม็นอันใด แต่เพียงมีสตรีเข้าใกล้เว่ยอ๋องน้ำตาของนางก็ไหลออกมาเสียดื้อๆ
แม้แต่นางกำนัลในตำหนัก นางก็เป็นเช่นกัน เรื่องนี้ทำให้เว่ยอ๋องห้ามให้นางกำนัลในตำหนักเข้าใกล้เขาอย่างเด็ดขาด
ร้อนถึงซูหนี่ที่ต้องมาหานางถึงที่ตำหนัก เมื่อเข้ามาถึงก็เห็นเยว่ชิงนางนั่งซับน้ำตาอยู่จึงเดินเข้าไปหาอย่างเป็นห่วง
“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ เจ้าก็เป็นหมอมิรู้หรือ หากร้องมากๆ จะส่งผลต่อบุตรของเจ้าในท้อง” ซูหนี่เดินเข้าไปช่วยนางเช็ดน้ำตา
“หนี่เออร์” นางสะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร พรางเดินเข้ามาสวมกอดซูหนี่ไว้แน่น
“ข้าไม่รู้ว่าข้าเป็นอันใด”
“แล้วเกิดเรื่องอันใดขึ้น หรือเจ้ากังวลสิ่งใดอยู่” ซูหนี่นางใช้หลักการทางการแพทย์ นางว่าเยว่ชิงนางต้องมีเรื่องบางอย่างในใจที่ไม่ยอมเอ่ยออกมาอย่างแน่นอน ดูจากสีหน้าและแววตาของนางที่คงมีเรื่อง
