เว่ยอ๋องกลับมาที่ตำหนักอีกครั้งก็ไม่เห็นร่างของซูหนี่แล้ว เขารีบเดินเข้าไปหาเยว่ชิงที่เรือน เพื่อดูว่าของขวัญที่ซูหนี่นางทิ้งไว้ให้คือสิ่งใด
แต่เมื่อเข้าไปถึงเยว่ชิง นางก็เดินออกมารับเขาพร้อมรอยยิ้มที่หวานเยิ้มจนเว่ยอ๋องใจสั่นสะท้านอย่างรุนแรง
“ชิงชิง” เขาเอ่ยเรียกนางด้วยเสียงที่แหบพร่า
“อาจ้าน” นางกระซิบเรียกเขาที่ข้างหู พร้อมทั้งเป่าลมไปที่หูของเขาอย่างยั่วยวน
“เจ้าเล่นอันใด” เขาเอ่ยถามอย่างมึนงง แม้จะมีความต้องการอย่างมาก แต่ก็รู้ดีว่านางในตอนนี้ไม่อาจจะร่วมหลับนอนกับเขาได้
“ท่านหิวหรือไม่” เยว่ชิงเอ่ยถาม เพราะได้เวลากินมื้อเย็นแล้ว
“เจ้าทำเช่นนี้เปิ่นหวางจะหิวได้อย่างไร แล้วเจ้าเล่ากินอะไรหรือยัง” เขาลูบที่มือของนางอย่างแฝงความหมาย
“ข้ากินพร้อมกับหนี่เออร์แล้ว”
เมื่อเป็นเช่นนั้น ทั้งสองจึงเข้าไปในห้องนอนพร้อมกัน เว่ยอ๋องแทบจะทนรอชมของขวัญที่เยว่ชิงได้มาจากซูหนี่ไม่ไหวแล้ว
เยว่
