อวี้เหยียนลอบมองหน้าซูลี่อยู่ครู่หนึ่ง สตรีผู้กล่าวอย่างดิบดีว่าจะเย็บแผลให้กลับยืนเม้มปากนิ่งเป็นไก่ไม้ สายตาของนางทอดมองออกไปนอกหน้าต่างทางทิศตะวันออก
บัดซบ!! นั่นมันทิศที่ตั้งตำหนักซานซีมิใช่หรือ
ความอดทนของอวี้เหยียนนั้นตื้นเขินมากอยู่แล้ว เขาทนไม่ไหวจึงกล่าวออกมาคำหนึ่งเมื่อเห็นนางไม่รีบมาดูดำดูดี
"เลือดข้าไหลแทบหมดตัวแล้ว"
ซูลี่ปักกิ่งเหมยลงในแจกันอย่างถนอม พวกมันไปรวมกับดอกจี๋ฮวาแซมสลับดอกเหมยกุ้ย ยิ่งมีกิ่งเหมยสีชมพูสดตัดกับดอกไม้สีชมพูอ่อนแซมขาวที่ปักอยู่ก่อนแล้ว แจกันใบนั้นยิ่งงดงามขึ้นไปอีก
"ข้าจะรีบเย็บแผลให้ เจ้ามานั่งที่โต๊ะกลางก่อนเถิด"
"พวกเจ้าไปนำอุปกรณ์ทำแผลมา" ซูลี่หันไปสั่งสาวใช้
"เจ้าเย็บแผลเป็น" เขากล่าวขึ้นลอย ๆ
"เผ่าของข้าสอนการใช้ชีวิตเบื้องต้นทุกอย่าง ข้าจดจำ ฝึกฝนการเอาตัวรอดมาตั้งแต่เด็ก สตรีเช่นข้าพอมีฝีมืออยู่บ้าง" ซูลี่คลายผ้าพันแผลบนต้นแขนอวี้เหยียน
