เร่ารัก ตอน ตรอกหฤหรรษ์

หวามรสสุรา

ซูลี่เดินตามสาวใช้เข้าไปในห้องอาบน้ำ คบไฟจากตะเกียงสำริดรูปหงส์ตามแนวทางเดินถูกจุดขึ้นทำลายความมืดมิด จวนสีดำอันเป็นที่พำนักของโจรชั่วกลับดูหรูหราสง่างามราวกับตำหนักรัชทายาท ผิดแต่สถานที่แห่งนี้เป็นสีดำทึบทึม แต่ความใหญ่โตอีกทั้งเครื่องเรือนของตกแต่งดูหรูหราฟุ้งเฟ้อเกินซ่องโจรธรรมดา

อ่างอาบน้ำทำจากหินอ่อนสีขาวมิใช่อ่างไม้เช่นซูลี่เคยเห็น เป็นหินก้อนสลักทั้งก้อน เสลาฝีมือจากช่างแกะสลักชั้นครู ขวดกระเบื้องเครื่องอาบน้ำทำจากหยกขาวฝังนิลสีดำเปล่งประกายล้อแสงไฟ ทุกสิ่งดูสูงค่าน่าตื่นตะลึง นับว่าที่อยู่อาศัยของโจรถ่อยมีรสนิยมเหนือพวกขุนนางคหบดี

"เชิญอาบน้ำให้สะอาดเจ้าค่ะ" สาวใช้ก้มหัวคำนับซูลี่อย่างนอบน้อม

ซูลี่เปิดเปลือยอาภรณ์ก้าวเท้าลงในน้ำอุ่นจัดผสมน้ำนมแพะกับน้ำมันหอมกรุ่นกลิ่นเหมยกุ้ยชวนผ่อนคลาย สาวใช้ช่วยนางชำระกาย นวดน้ำมันหอมบนลาดไหล่กลมมน สางเรือนผมชำระล้างให้หอมกรุ่นทั่วตัว

'อาบน้ำให้สะอาด ข้าจะจับเจ้าเลียทั้งตัว' คำพูดแสนสัปดนยังก้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่ในหัว

ซูลี่นึกถึงชินหวางอ๋องฉู่เอี้ยน สวามีของนางไม่เคยทำกิจกรรมรักอย่างที่บุรุษหน้าหนากล่าวไว้ คำว่าเลียทั้งตัวหมายความว่าอย่างไรกัน ยามเข้าหอกับท่านอ๋องก็มีเพียงการกระแทกกระทั้นจนเสร็จสม นางยังไม่เคยถูกชิมทั้งตัวเหมือนคำลามกนั่น เพียงฟังยังให้ความรู้สึกกระดากสะเทิ้นอายจนแก้มแดง นางคิดว่าเขาคงไม่ทำจริงหรอกกระมัง

สาวใช้อาบน้ำปรนนิบัติจนซูลี่หอมสะอาด ร่างเปลือยเปล่าขาวกระจ่างตาเปล่งประกายดั่งไข่มุกราตรี ผิวของซูลี่อมสีชมพูระเรื่อทั่วร่าง จุดแต้มบนสองเต้าอวบล้นมือเหมือนดั่งกลีบเหมยแต้มหิมะเหมันต์ บั้นเอวคอดกิ่วเพียงมือรวบ สะโพกผายงามงอนรับกับขาเรียวยาว

"ท่านงามมาก มิน่าเล่า นายท่านถึงกับเสียอาการ"

"เสียอาการอันใดเล่า นายท่านของพวกเจ้ายังพูดจาแทะโลมข้าจนหน้าแดง" ซูลี่กลอกตาไปมา ผู้ที่เสียอาการมิใช่นางหรอกหรือ

สาวใช้สวมอาภรณ์บางเบาสีขาวมุกบนร่างซูลี่คลุมทับด้วยเสื้อคลุมเนื้อเบาแต่อบอุ่นถักทอจากขนกระต่าย แก้มขาวผ่องปราศจากดินโคลน ริมฝีปากสีแดงจัด ดวงตากลมโตขนตายาวเป็นแพ ซูลี่มองปราดสำรวจร่างตนในกระจก

สาวใช้สวมสร้อยคอทองคำเส้นเล็กให้นาง บนสร้อยมีจี้รูปมังกรเหยียบเมฆา

"สร้อยนี้มอบให้ข้าหรือ" ซูลี่ลูบคลำสร้อยบนลำคอ ตามองสำรวจเรือนร่างเต็มสาวของตนในกระจก

"ตราสัญลักษณ์ของนายท่านเจ้าค่ะ"

"เขามอบให้สตรีทุกคนที่เข้าไปปรนนิบัติใช่หรือไม่"

สาวใช้ได้แต่ก้มหน้า พวกนางไม่กล่าวสิ่งใดต่อ สาวใช้นางหนึ่งผายมือนำซูลี่ไปยังหอสุรา ทางเดินเชื่อมจากเรือนเล็กไปยังหอสุราถูกสร้างอย่างวิจิตร ซูลี่มองดอกไม้นานาพันธุ์กำลังส่งกลิ่นหอม หากเป็นกลางวันคงงดงามดั่งสวนสวรรค์

สาวใช้พาซูลี่เดินเข้าเรือนหลัก ภายในยิ่งหรูหรากว่าภายนอกหลายเท่า เครื่องเรือนทำจากไม้หลี่รมดำกรุทองคำแผ่นบางตามมุมขอบโต๊ะ เครื่องเรือนบางชิ้นประดับหยกขาวกับหินปะการังแดงหายาก ซูลี่ไม่คาดคิดว่าตนต้องมาพบกับวังโจรในหุบเขา ต่างจากสภาพภายนอกของป่าดับตะวันอย่างสิ้นเชิง

ผู้คนในวังโจรแห่งนี้ใช้ชีวิตกันอย่างมีแบบแผน มิใช่ซ่องโจรกักขฬะหยาบคายอย่างที่คนภายนอกคาดการณ์

"นายท่านรออยู่ด้านในเจ้าค่ะ"

สาวใช้ผู้นำทางปล่อยให้ซูลี่เดินเข้าไปในหอสุราตามลำพัง ซูลี่รู้สึกประหม่าเมื่อประตูไม้บานใหญ่ถูกปิดลง สองเท้าก้าวเข้าหาม่านไหมสีม่วงเข้มเอื้อมมือเปิดม่านอ่อนพลิ้วเงางาม

ซูลี่ชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นร่างสูงกำยำนั่งเอน ๆ อยู่บนตั่งตัวใหญ่ หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อเห็นใบหน้าของโจรถ่อยได้ถนัด เขาผู้ปราศจากผ้าพรางหน้ากำลังนั่งหลับพักสายตา ชุดลำลองสีน้ำเงินเข้มปักดิ้นลายก้อนเมฆพาดผ่านระหน้าท้องเป็นลอนสวย ด้านข้างมีกาสุราวางตะแคงอยู่ คาดว่าเขาดื่มสุรารอนางไปจนหมดกา เส้นผมดำขลับเงาสลวยถูกรวบขึ้นครึ่งศีรษะ ครอบกวานเงินอย่างไม่เป็นทางการนัก เผยให้เห็นใบหน้าคม ปากกระจับไม่หนาไม่บางสีแดงสด จมูกโด่งเป็นสัน รับกับคิ้วหนาฟูรูปดาบ

บุรุษตรงหน้าเรียกได้ว่าหล่อเหลาดั่งเทพสร้าง ปนกลิ่นอายฆ่าล้างดุดัน เป็นความสมบูรณ์แบบแฝงไปด้วยอันตราย ซูลี่ไล้สายตามองสาบเสื้อหลุดลุ่ย แม้แต่ท่ากึ่งนั่งกึ่งเอนบนตั่งยังสง่างาม

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นเมื่อรู้ว่าตนถูกจ้องมอง

ดวงตาคมกล้ากวาดมองซูลี่ทั่วเรือนร่าง สายตาของเขาหยุดบนริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด เขามองนางอยู่ชั่วอึดใจ สายตาจดจ้องจนซูลี่ไม่รู้ว่าควรทำสิ่งใดต่อ

"มารินสุราให้ข้า"

"ให้ข้านั่งตรงไหนกัน"

มือใหญ่ตบบนหน้าขาของตนเบา ๆ

"หืม? ให้ข้านั่งบนตักเจ้า"

"ที่นั่งของเมียรัก ย่อมต้องนั่งบนตักข้า"

ซูลี่เดินเข้าไปด้วยอาการระแวดระวัง หย่อนกายนั่งลงบนตั่งตัวใหญ่ข้างชายหนุ่ม มือน้อยเรียวงามรินสุราใส่จอกอย่างว่าง่าย

"บอกให้นั่งบนตักข้า"

มือหยาบคว้าต้นแขนกลมกลึงดึงร่างอรชรนั่งลงบนตัก ซูลี่ถลานั่งลงตามแรงดึงจนเกือบกระชาก แขนเต็มไปด้วยมัดกล้ามรัดโอบรัดรอบเอวซูลี่ มือบุรุษไล้อยู่บนเอวคอดกิ่วเรื่อยลงไปลาดสะโพก

"รินสุราหรือยัง" เสียงกระซิบข้างหูจากด้านหลัง เป่ารดลมหายใจกลิ่นสุรานารีแดงรสแรงรดต้นคอนาง

ซูลี่รินสุราลงจอก เลื่อนจอกไปด้านข้างทั้งที่ร่างนางยังอยู่บนตัก ชายหนุ่มกระดกสุราเข้าปาก จับปลายคางซูลี่เชยกลับมาด้านหลัง ปากร้อนผ่าวประกบบดริมฝีปากลงบนกลีบปากนวลนุ่ม ขยับลิ้นเบียดริมฝีปากนางส่งสุราดอกท้อหอมหวานไหลผ่านลำคอ มันเป็นชนิดสุรารสอ่อนชนิดที่นางโปรดปรานที่สุด

หญิงสาวดวงตาเบิกค้าง สองมือกำเข้าหากันดันแผงอกแน่นออกห่าง แต่สองแขนของเขากลับรัดร่างนางแน่นเข้า ปลายลิ้นตวัดรัดลิ้นเล็กราวกับอยากดูดดึงสุราจากปากนางคืนทุกหยาดหยด สุรารสอ่อนไหลผ่านลำคอให้ความรู้สึกร้อนวูบวาบ รสหวามไหวบนปลายลิ้นป้อนชิมสุราจากปากบุรุษเป็นรสชาติแปลกใหม่ ยามขยับกายสองเต้าเนื้อยิ่งเบียดขยี้แผงอกเปลือยบนร่างกำยำ ไอร้อนจากเรือนกายผสานกัน ร่างเล็กพยายามขัดขืนรสจุมพิตร้อนแรง ลมหายใจของเขา กลิ่นหอมจากเรือนกายเขาช่างล่อลวงมอมเมามิต่างจากรสสุรา

มือใหญ่เลื่อนไล้ไปตามแนวสะโพก ฝังจมูกโด่งเป็นสันลงบนซอกคอขาวเนียน เสียงกระเส่ากระซิบข้างหูนางเบา ๆ

"เมียรักของข้าไม่สวมชั้นใน ยั่วข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ"

ซูลี่กัดริมฝีปากด้านล่างไว้ก่อนจะพลั้งวาจาด่าทอ ยั้งมือมิให้ตบโจรรูปงามสักฉาดสองฉาด สาวใช้เหล่านั้นมิได้เอาชั้นในให้นางสวม จะให้นางสรรหามาจากที่ใด ผู้ใดอยากจะยั่วโจรถ่อยกันเล่า?