อวี้เหยียนพาซูลี่กลับมาที่เรือนอิฐสีขาว สลักบนผนังถูกปิดลง อวี้เหยียนวางซูลี่ลงบนขอบอ่างหินอ่อน
หญิงสาวยังใจเต้นกระหน่ำ ภาพที่เห็นคือภาพสังวาสอันวิปริตผิดธรรมดา ตรอกหฤหรรษ์ช่างหฤหรรษ์สมชื่อเสียจริง
เขาผู้เป็นเจ้าของตรอกราคะคงไม่ธรรมดาด้วยกระมัง
“เจ้าอยากรู้ใช่หรือไม่ว่าเจ้าร่วมรักกับใครกันแน่” อวี้เหยียนกระซิบ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดต้นคอ
ซูลี่อยากรู้ใจจะขาด แต่กลิ่นอายชั่วร้ายจากกายเขาทำให้นางนิ่งสงบเหมือนนางชีจำศีล ท่าทีคุกคามนั้นทำนางอึดอัด
“เจ้ากลัวข้ารึ” อวี้เหยียนถามเสียงสูง
“ไม่ได้กลัว ข้าอยู่กับเจ้ามาสองสามวัน เจ้าไม่ได้ทำร้ายข้า”
“เหตุใดต้องตัวสั่น” อวี้เหยียนโอบประคองร่างเล็ก ๆ เข้าหาแผงอก มือใหญ่ค่อยกระตุกสายรัดเอวนางออก เปิดเปลือยร่างอ่อนนุ่มโค้งเว้าสู่สายตา ยิ่งได้เห็นนางใกล้ ๆ ยิ่งใคร่รักจนแทบทนไม่ไหว
“เจ้าจะรักษาสัญญาใช่หรือไม่ ครบสามราตรีแล้วจะปล่อยข้าไป”
“ก็ขึ้นอ
