ในอ่างอาบควันกรุ่น น้ำมันหอมกลิ่นเหมยกุ้ยผสมกับนมแพะให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ซูลี่นั่งนิ่งเป็นไก่ไม้ ไม่อาจขยับเขยื้อนกายได้เพราะนางรู้สึกไม่ปลอดภัย
“กระต่ายน้อย...ไม่ต้องกลัวพวกข้าหรอก” นางนั่งทับตักอวี้เหยียน เขาคนแรกที่นางพบในป่าดับตะวัน
ซูลี่ยังคงไม่กล่าวสิ่งใด ดวงตากลมโตกวาดลอกแล่กไปมามีอาการอย่างคนระแวดระวัง
“พวกข้าเป็นฝาแฝดกัน” ในที่สุดเขาก็เอ่ยออกมา
“ข้าอวี้เหยียน” บุรุษผู้ที่นางพบในป่าดับตะวันกระซิบข้างหู แขนเต็มไปด้วยมวลกล้ามเนื้อกอดรัดซูลี่ไว้บนหน้าตัก นางนั่งทับตักเขาอยู่ในอ่างน้ำร้อน
“แล้วพวกเจ้าสองคนเล่า” ซูลี่มองบุรุษแฝดสามผู้มีหน้าตาเหมือนกันไม่มีผิด
“ข้ามีนามว่าอวี้เซียนซุน” บุรุษผู้มีปานแดงรูปพระจันทร์เสี้ยวบนแผงอกยิ้มให้
“ข้ามีนามว่าอวี้ชิงเทียน” เขาผู้ซึ่งพบนางในศาลาชมบัวเลียริมฝีปาก สายตาจดจ้องมองเนินอกนางปริ่มผิวน้ำ
“อวี้เหยียนเป็นพี่ใหญ่ เขาเกิดก่อนพวกข้าเพียง
