ตำหนักซานซี
ชินหวางอ๋องฉู่เอี้ยนนั่งอยู่เพียงลำพังในศาลารับลม ศาลาไม้ทาสีขาวงาช้างอย่างงดงาม เป็นสิ่งก่อสร้างเพียงแห่งเดียวที่มีสีขาวในตำหนักอ๋อง
สถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่พักผ่อนของพระชายา นางชอบมานั่งดูดาวเป็นประจำ เหตุผลไร้สาระของนางคือดาวในแคว้นไช่ดวงใหญ่และสวยกว่าดวงดาวในเผ่าทะเลทราย
นางชอบสีขาว
ชอบดวงดาว
ชอบแสงระยิบระยับในยามราตรี
เบื้องหน้าศาลารับลมแทบเรียกได้ว่าเป็นทุ่งเหมย ฉู่เอี้ยนสั่งให้ปลูกมันในตำหนัก ดอกเหมยไม่อาจเจริญเติบโตในทะเลทราย นางชอบกิ่งเหมยถึงขนาดต้องตัดไปใส่ในแจกันทุกวัน
ผ้าพันแผลบนแผงอกมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยเป็นเพราะเขาดื่มสุรามากเกินไป เลือดจึงไม่หยุดไหลโดยง่ายอย่างที่ควรจะเป็น บาดแผลเจ็บปวดจนชา เขาไม่ยอมดื่มยาเย็นชืดในถ้วย ได้แต่ตั้งทิ้งไว้เพราะห้วงคำนึงนึกถึงแต่คนเคยป้อนยา
"ท่านอ๋องดื่มยาก่อนพ่ะย่ะค่ะ" กงกงผู้ดูแลตำหนักวางยาถ้วยใหม่ลงตรงหน้า
"อีกสักพัก
