“ที่หาเรื่องหย่ากับผม เป็นเพราะมันใช่มั้ย”
เธอไม่รู้ว่าความกดดันมหาศาลนี้พลุ่งพล่านแผ่ออกมาจากตัวเขามากมายตรงส่วนไหน แต่มันกำลังทำให้เธออึดอัดหัวใจบีบรัดจนหายใจไม่ออก แววตาที่มองเขาตื่นกลัว ริมฝีปากเม้มแน่น ยิ่งแทนชนม์กดทับร่างกายที่ใหญ่โตลงมาคุกคามเธอ ลมหายใจร้อนระอุพ่นรดใบหน้าจนแสบร้อน เธอก็ยิ่งลนลานทำอะไรไม่ถูก รู้สึกว่าตัวเองถูกกำแพงหินทั้งสี่ด้านเบียดอัดให้ตัวเล็กกระจ้อย และอีกไม่กี่วินาทีก็ถูกบี้จนแบน
“อย่าไปโทษคนอื่น คุณต่างหากที่เป็นคนขอหย่า ลืมไปแล้วรึไง”
“หย่าแล้วก็แต่งใหม่ได้” เขากัดฟันพูด ยิ่งโมโหที่ถูกตอกย้ำในความผิดพลาดที่ไม่อยากยอมรับ
“แต่งใหม่?” แสนคะนึงแค่นยิ้มส่ายหน้า “ฮึ...เพื่ออะไรคะ? ในเมื่อฉันลืมคุณไปหมดแล้ว ต่อให้คุณจะมียาดีที่ช่วยรักษาทำให้ฉันหายความจำเสื่อมได้ หรือมีวิธีกู้คืนความทรงจำของฉันคืนมา แต่ฉันไม่ต้องการ เพราะฉันไม่อยากจะจำคุณให้รกสมองเลยสักนิด”
แทนชน
