แสนคะนึงผละห่างออกมาจากเขา ยิ้มเสียดสีมองสีหน้าย่ำแย่ของเขาเหมือนเป็นเรื่องตลก เธอคนก่อนอาจจะเฝ้ารอคอยคำนี้มายาวนาน แต่สำหรับเธอกลายเป็นเพียงแค่สิ่งที่ไร้สาระ จุดจบที่ดีที่สุดระหว่างเราคือ ‘ลืม’ แล้วแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน
แทนชนม์รู้สึกว่าขาอ่อนแรงเกือบจะทรุดอยู่แทบเท้าเธอ ใจเขาเจ็บเจียนตายเหมือนถูกคมมีดกรีดเฉือนจนเป็นแผลเหวอะหวะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงจับเธอลงโทษอย่างรุนแรงจนคลานลงจากเตียงไม่ไหวไปแล้ว แต่ตอนนี้เขาได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สลายความขุ่นมัวไปจากใจ เลือกที่จะพูดคุยกับเธอด้วยเหตุและผล
“ผมรู้ว่าผมโง่มาก ผมเอาแต่รักคุณ แต่ไม่รู้วิธีที่จะมอบความสุขให้กับคุณ ผมมันอวดดีอีโก้สูงเสียดฟ้าอย่างที่คุณด่าไม่มีผิด มัวแต่ถือทิฐิอยากเอาชนะจนลืมใส่ความรู้สึกของคุณ ละเลยคุณอย่างไม่น่าให้อภัย เป็นเพราะผมหยิ่งไม่เข้าเรื่อง ผมเคยชินที่คุณรักและยอมผมมาตลอด เลยทำให้เคยตัวเอาแต่ใจ พอมีปัญหากันผมก็เ
